Brekend nieuws

Hooggeëerd publiek,

Met gepaste trots deel ik u mee, dat vanaf 8 november 2015 in de winkel ligt, ‘Boek van Nicks’.

Een bundel van al mijn tot op heden gepubliceerde stukjes + heeeeeeeel veel nieuwe stukken.

Ik wil iedereen die mijn stukjes leest heel hartelijk bedanken, zonder jullie steun was dit nooit tot stand gekomen. Ook uitgeverij ‘Brul van Hul en Text&More’ dat ze mij deze kans geven en hun vertrouwen in mij.

Dit zal betekenen dat ik méér ga schrijven, maar minder ga publiceren. Tsja, anders kopen jullie het boek niet, zo simpel is het ook weer.

Eigen Pieten eerst

Oké, ik beken schuld. Vroeger heb ik regelmatig voor Zwarte Piet gespeeld.

Voelt u zich vooral vrij om mij nu te bespugen, te bekogelen met bedorven strooigoed, stoeptegels door mijn ramen te gooien of brandende kruizen in mijn tuin te deponeren.

En dan te bedenken dat ik in de veronderstelling was dat ik iets goed deed voor de kindertjes. Hoe naiëf kan een mens zijn, denk ik achteraf. Kleine kinderen snoepjes geven, het is ook te zot voor woorden eigenlijk. Dat dit überhaupt in België -met hun achtergrond- nog niet verboden is, is mij een groot raadsel.

Net als elk mens wat zich vroeger of (in het geniep en de gordijnen stijf dicht) tegenwoordig schminkt als Zwarte Piet, loop ook ik in mijn vrije tijd graag met een witte puntmutskap op. Want, rascisten, dat zijn we. Allemaal. Stuk voor stuk.

Zwarte Piet, lieve mensen, stamt namelijk af van de slavernij. En dat vertelden ze er vroeger op school niet bij toen ik tijdens gymnastiek cum laude was geslaagd voor mijn Zwarte Pieten diploma. Een diploma, wat nog immer vol glorie boven mijn schoorsteenmantel prijkt, alhoewel er tegenwoordig net naar gekeken wordt of ik een met uitsterven bedreigde Siberische tijger aan de muur heb hangen.

Achteraf had ik het ook wel kunnen weten. Toen ik als klein Nickje nog mijn schoen voor de centrale verwarming zette, zat er op een dag geen chocoladeletter of Nintendo Gameboy in, maar een briefje met de volgende tekst: ‘Wortel had iets meer water mogen hebben, of minder zonlicht. Schoen is wel goed gestikt, prijs kwaliteit verhouding dik in orde’. Op dat moment snapte ik er geen hout van, nu pas leg ik de link met het slavernij verleden.

Natuurlijk, ik ben geen racist. En nee, persoonlijk vind ik ook niet dat Zwarte Piet racistisch is. Nu hebben wij in Genemuiden überhaupt weinig te maken met racisme, om de simpele reden dat hier praktisch geen getinte mensen wonen. Neuh, we hebben hier wel mensen met rood haar. En die slaan we wel eens met stokken, gewoon, voor de vorm. Of we scheren ze kaal en overgieten ze vervolgens met accuzuur. Maar omdat nou racisme te noemen, dat gaat wel wat ver.

Het buitenland kijkt met argusogen naar ons hele Sinterklaasfeest. Helemaal nu de politiek (lees: Geert Wilders) zich er mee is gaan bemoeien. Geert Wilders, de racist die in de buitenlandse media in een adem wordt genoemd met een stoute Oostenrijker die in de jaren 40 van de vorige eeuw heel Europa op zijn kop zette.

Het lijkt me prachtig om te zien, om aan een onwetende Amerikaan uit te moeten leggen dat Geert Wilders -in hun ogen een racist van het kaliber klu klux klan- juist wil dat de Nederlandse bevolking haar gezicht zwart blijft schminken.   

Lieve mensen, ik zet dit weekend gewoon mijn schoen. En of de Pieten die van de stoomboot komen nou Zwart, Rood, Wit of Groen zijn, ik vrees dat ik hem gewoon zelf moet vullen.

Studio Sport vermoord door Whatsapp

Er was een tijd dat ik maniakaal reageerde op mensen die op zondagmiddag de uitslag van Ajax verklapten. Mijn zusje heb ik ooit 3 uur in de meterkast opgesloten toen zij mij vertelde dat Ajax met 1-0 had verloren bij Sparta. Overigens vind ik dit nog steeds een rechtvaardige straf. Ajax mag überhaupt niet verliezen, en al helemaal niet van Sparta. Oké, we zouden in theorie kunnen stellen dat mijn lieve zusje niet zo heel erg veel aan het verlies van de Amsterdamse grootmacht heeft bijgedragen, maar dat zag ik op dat moment toch heel anders.

Het waren andere tijden. Tijden dat je nog écht met een bord op schoot naar Studio Sport keek. In huize Hoekman deden we dit over het algemeen onder het genot een portie afhaalchinees. Meestal ging met mijn vader mee afhalen, dat waren echte ‘vader en zoon momenten’. Moeders en dochters gaan samen naar de kapper, vaders en zonen gaan naar de afhaalchinees, zoiets.

Hoe anders is het dezer dagen? Door de komst van FOX is elke wedstrijd in de eredivisie live te volgen op TV. Als je betaalt, uiteraard. Nu kon dat vroeger gedeeltelijk ook al wel, maar kon je het als verstokt Studio Sport kijker nog prima tot 19:00 uitzingen zonder dat je ook maar een uitslag gehoord had. Je moest alleen de radio even uitzetten tijdens het nieuws, maar dat was na verloop van tijd een automatische handeling.

Maar toen, lieve mensen, toen kwam daar ineens de intrede van ‘Social Media’, en dan met name de zogenaamde ‘whatsappgroepen’. Sinds die tijd is het gedaan met mijn ‘zondagmiddag uitslagen fobie’, je ontkomt er simpelweg niet meer aan. Ja, je kunt jezelf opsluiten in een meterkast, dat is een optie. Maar zoiets schijnt nog best traumatische sporen achter te laten. Zegt men.

Tegenwoordig zit ik in 14 van deze groepen. Waarvan er 13 praktiserend, want ik zie net dat ik het enige overgebleven lid ben van ‘Vrijgezellenfeest Berry’. Wat op zich niet heel raar is, vriend Berry is ondertussen alweer een jaar getrouwd.

Sowieso is het een geweldig fenomeen, die whatsappgroepen. In de app ‘Huize Hoekman’ vermeldt moeders keurig wat er die dag in het ouderlijk huis op het menu staat, indien het ons aanstaat wat de pot schaft, kunnen wij via deze weg direct een tafeltje reserveren. Of, ze begint met: ‘Nick, we eten sperziebonen’. Dan weet ik genoeg. De eerste sperzieboon die ik in mijn mond stop moet nog gepoot worden.

Door de whatsappgroep van mijn geliefde 6e elftal van de lokale voetbalclub blijft iedereen op de hoogte van de gebeurtenissen rondom -vooral- Ajax. ‘Hoppa, bam, yes, jiehoe’ staat over het algemeen voor een goal aan Ajax zijde. Terwijl: ‘kut, shit, wat een prutsers, elke week hetzelfde liedje, wisselen die Denswil/Van Rhijn/Boilesen/Sightorsson’ meestal betekend dat Ajax een treffer moest incasseren.

En zo ben ik intussen ook veroordeeld om alle wedstrijden van Ajax live te kijken. Op TV. Via een illegale vage Russische stream, dat dan weer wel. Maar hé, het is gratis. En dat ik dan Bulgaars of Saoedie Arabisch commentaar te horen krijg, dat neem ik dan voor lief.

Het moet immers wel leuk blijven.