dinsdag 28 juni 2016

Spoedcursus 'Depressie voor dummies' (Deel 2)

Hé, wat leuk dat je weer deelneemt aan de spoedcursus ‘Depressie voor dummies’. Ik zie zelfs wat nieuwe gezichten in de groep. Hoi, ik ben Nick. Van harte welkom. Vandaag gaan we het hebben over ‘acceptatie’. Ik heb geen schoolbord waar ik het met een krijtje op kan kalken, dus onthou dit zelf even. Joe.


Een van de moeilijkste facetten in de psychische wereld, is het accepteren van je ziekte/aandoening. En dat is lastig. Heel lastig. Vooral omdat je geen vergelijkingsmateriaal hebt, je kunt immers niet ervaren hoe een ‘gezond’ persoon zich voelt. Daarom staan je eigen ervaringen en bevindingen al snel synoniem voor hoe je denkt dat het hoort. Terwijl dat in de werkelijkheid totaal niet het geval kan zijn. Naar mijn eigen persoon kijkende klopt dat ook precies, ik heb echt jarenlang gedacht dat iedereen zich zo voelde. Dat iedereen regelmatig de gedachtes heeft dat het prima zou zijn wanneer ze geschept zouden worden, door een vrachtwagencombinatie, die met 180 kilometer per uur op je af komt denderen. Dit bleek dus niet het geval. Wanneer blijkt dat je in feite anders bent dan een ander, dan is dat wel een confrontatie met jezelf.


En het stomme is, ik voel me eigenlijk nooit echt ziek. Heel veel dingen gaan ook prima, maar je moet de balans vinden in jezelf. Klinkt best zweverig hè, u mag de wierook stokjes wegdenken hoor. Op sommige momenten heb ik het gevoel dat ik de hele wereld aan kan, dan maak ik allemaal plannen, geef me voor allerlei dingen op en beloof van alles. Een dag later komt vaak het besef dat ik veel dingen helemaal niet waar kan maken, om de simpele reden dat ze momenteel te veel energie kosten en ik hierdoor dus weer uit balans raak. En dat is zo gigantisch frustrerend, dat zijn de momenten dat ik de depressie vervloek. Telkens krijg je weer een klap in je gezicht, opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. En natuurlijk leer je daar wel mee omgaan en gaat het al veel beter dan jaren geleden. Maar het moment dat je er bij jezelf het besef komt dat je nog niet helemaal beter bent, komt elke keer aan als een mokerslag.



Want probeer het maar eens uit te leggen aan mensen die het niet begrijpen, dat je een of ander lullig klusje niet kunt doen omdat het te veel energie kost. Het is verleidelijk om het dan ‘toch maar te doen om geen vragen te krijgen’, heb ik ook veel gedaan, tegenwoordig ben ik daar makkelijker in geworden. Je hebt uiteindelijk alleen jezelf er mee. En ik snap de andere kant van het verhaal heel goed, zolang je iets niet aan de buitenkant kunt zien bij iemand, dan ga je er van uit dat hij/zij helemaal gezond is. Het klinkt echt zó gigantisch clichématig, maar zolang je het zelf niet hebt meegemaakt, weet je ook niet wat het is. Ik heb alles wel gehoord hoor, mensen die het proberen kleiner te maken dan het is, met uitspraken als: “Ik heb ook wel eens een dagje geen zin.”
Nee, zulke opbeurende woorden werken echt heel erg motiverend.


We moeten een depressie niet groter maken dan het is, maar het ook zeker niet kleiner te maken. Het is er gewoon, of we nu willen of niet.

Ps: dat van die vrachtwagencombinatie met 180 kilometer per uur dacht ik vroeger hoor, nu niet meer.

vrijdag 24 juni 2016

We zijn af van de Engelsen, nu nog van Bert van Oostveen

Nou, dat was het dan. Onze Britse vrienden willen niet meer bij ons horen. ‘Dan niet joh, verslik je maar in een kopje thee’, denk ik dan. Ja sorry, ik ben niet altijd zo haatdragend hoor. Maar het voelt wel een beetje als een scheiding. Dat één persoon niet meer bij je wil horen doet al pijn, laat staan een compleet volk. Of nou ja, compleet. De verhoudingen zijn 52% die niet met mij in één Europa willen leven, tegen 48% die dat wel willen. Niet dat ze op staande voet bij ons weg zijn hoor, neuh, dat gaat nog minstens twee jaar duren. De EU blijkt dus een hardnekkige SOA waar je niet 1,2,3, van af bent.

Overal zie je nu de ideeën ontstaan om ook Nederland uit de EU te halen. En ik zal heel eerlijk zijn, ik heb geen flauw benul of we er dan op vooruit of achteruit gaan. Zo heel diep zit ik niet in het politieke gebeuren. Ja, ik kijk wel eens naar dat themakanaal van de NPO ‘Politiek 24’, waar je 24 uur per dag debatten kunt bekijken. Vooral ‘s nachts, wanneer ik niet kan slapen. Echt, een wondermiddel. Mensen die last hebben van slapeloosheid, check ‘Politiek 24’, hier kan geen warme melk met honing of Valium tegenop. Op dat kanaal zag ik vannacht een welbespraakte mevrouw die in zoveel mogelijk moeilijke woorden per minuut probeerde uit te leggen wat de voor en nadelen van de Brexit waren. Ik kon er u verwacht het niet geen touw aan vastknopen. Wat me wel bij is gebleven, is dat ze het had over de Engelse jongeren. Die hoefden zich geen zorgen te maken, want ik citeer “De Engelse jeugd kan ondanks de Brexit nog zonder problemen naar Barcelona om musea te bezoeken”.

Nou, ik weet het niet, maar ik zou me pas écht zorgen gaan maken wanneer de Engelse jeugd naar Barcelona trekt om überhaupt een musea te gaan bezoeken, i.p.v. rood verband in een shirt van de lokale voetbalclub stomdronken over straat te zwalken. Nu we het toch over voetbalclubs hebben, ik wil aan de hand van de Brexit een referendum. Bij de KNVB. Over Bertje van Oostveen. Bertje is in mijn ogen de grote aanstichter van alle ellende die er momenteel in Zeist aan de gang is. Met als dieptepunt, het EK in Frankrijk met Oranje. Of vooral, het EK in Frankrijk zonder Oranje. Een man wiens keuzes met enkele regelmaat verkeerd uitpakken, maar die gewoon kan blijven zitten omdat de enige persoon die hem kan ontslaan, Bertje van Oostveen zelf is.

Daarom, lieve Nederlanders, ben ik voor een referendum bij de KNVB. Met als doel het hoofd van Bert op het hakblok te leggen. Stem vóór het voetbal, stem tegen Van Oostveen.

#Bertxit

zondag 19 juni 2016

Een ode aan de Engelse hooligan

Ik leef dit EK hartstochtelijk mee, niet met de Belgen die mogen kapot maar met de Engelse hooligans. Het gaat namelijk niet zo goed met deze lieden, ze worden soms letterlijk onder de voet gelopen door hun Russische collega’s. En dat vind ik zonde. De Engelse hooligans zijn natuurlijk de uitvinder van het betere sloop en breek werk. Bushokjes die na een kampioenschap van Ajax aan gort worden getrapt? Zonder de Engelse vandalen waren ze waarschijnlijk nooit op het idee gekomen.


Deze vooruitstrevende mannen uit Groot-Brittannië worden tegenwoordig door de Russische hooligans weggezet alsof het een kleuterklas is. En dat vindt Nickje te ver gaan. Want de harde kern van Engeland heeft een speciaal plekje in mijn hart. Dit alles is voor een groot deel te danken aan dé cultfilm uit mijn jeugd: ‘The Football Factory’. Mensen die deze film hebben gezien, snappen mijn liefde voor de Engelse ietwat onbehouwen wijze waarop ze hun club/land steunen. Mensen die deze film nog nooit hebben gezien: GA DAT DOEN! Ik ben niet de enige, er zijn zoveel gasten die lopen te kwijlen bij het horen van de naam Millwall, die zelf stiekem ook imitatie Burberry petjes in een kast hebben liggen en op vakantie de boeken met verhalen van Engelse hooligans en hun belevenissen opslurpen.


En ja, ik weet dat dit onderwerp ongetwijfeld voor wat gefronste wenkbrauwen gaat zorgen, maar het Engelse tuig is zo slecht nog niet. Het zijn mensen, zoals u en ik. Of nou ja, het zijn vooral mannen. Mannen die elke gelegenheid aangrijpen om in een kroeg veertig bier naar binnen te schuiven. Mannen die foute liedjes zingen, mannen die zich weer even 18 voelen.


Ik hoor u denken, “ja, maar al dat geweld dan?”
Klopt, dat ben ik met u eens. En dat loopt nu helemaal de spuigaten uit. Waren het vroeger - voornamelijk - dronken Engelsen die vervelend liepen te doen, deze dronken Engelsen mogen nu tegen Russische mutanten gaan opboksen. Gasten die vanuit Rusland naar Frankrijk reizen om enkel de tegenstander in een zo kort mogelijke tijd uit te schakelen. Het liefst voor zo lang mogelijk. Het zijn commandotroepen met een extreem rechtse inslag, een eenheid die op goedkeuring kan rekenen van Vladimir Poetin. Een groepering die als een kopschoppende wervelwind door Europa trekt en alles wat op zijn weg komt probeert te elimineren.

Deze Russen verpesten het voor de schattige, ladderzatte, slechte liedjes zingende en altijd vuurrood verbrande Engelse hooligan. Zonde.

dinsdag 14 juni 2016

Suske & Wiske en de plakkende Pinkpopponcho's

“Hello Pienkpop, we kaan ur ain faistje von maken.” Het waren de inmiddels legendarische woorden die niemand minder dan Sir Paul McCartney sprak aan het begin van zijn optreden op Pinkpop 2016. En Sir Paul McCartney kunnen we allemaal kennen van? Juist, The Beatles, een niet onaardig bandje uit het altijd bruisende Liverpool. Voordat we mochten genieten van zo’n beetje alle Beatles klassiekers, moesten wij  het publiek  zich eerst nog even door duizend en één regenbuien zien te worstelen.


En dat is een drama. Want regen houdt op festivals in: modder, plassen en dus vooral veel natte voeten. Ja, je zou kunnen kiezen voor fatsoenlijke waterdichte schoenen of regenlaarzen. Maar dat zijn dan van die dingen waar ik pas over na ga denken op het moment dat mijn sokken zitten te watertrappelen om mijn voeten. Regen maakt ook meteen een einde aan hetgeen wat festivals stiekem het allerleukste maakt: languit liggend op het gras, omringd door muziek en bier. Maar het meest vreselijke aan regen op festivals is toch wel: De poncho. Het huwelijk tussen de poncho en mij is op zijn zachts gezegd verschrikkelijk te noemen. Eigenlijk is het helemaal geen huwelijk, want ik kan me niet herinneren dat ik ooit volmondig ‘Ja, ik wil’ tegen deze opgewaardeerde ex vuilniszakken heb gezegd.


Ze houden je nooit helemaal droog, en als de regen weer gestopt is, breekt je het zweet binnen no-time uit en lijk je ineens een lopende broeikas. Vervolgens trek je het stuk ongeluk weer uit, probeert het in net zo’n klein pakketje te vouwen als je het in de oorspronkelijke staat aantrof, maar komt tot de conclusie dat de enige fatsoenlijke mogelijkheid gewoon in elkaar proppen is. Als je de plastic vijand goed en wel in je kontzak hebt opgeborgen en weer probeert deel te nemen aan het hele festival gebeuren, is de kans vrij groot dat de regen inmiddels weer met bakken uit de lucht komt zetten. Je pakt dus het opgehoopte stukje plastic weer uit je kontzak, komt na het aantrekken tot de conclusie dat je hem verkeerd om aan hebt en nu dus ook je bovenlichaam nat is, daarnaast blijkt Aziatisch plastic niet zo heel sterk en is je supersonische poncho ineens uitgerust met maar liefst drie extra ventilatiegaten. Daarom mensen, neem altijd minstens zeventien voorverpakte poncho’s mee naar een festival. Of zorg dat jezelf van tevoren even van top
tot teen inspuit met dat waterafstotende goedje wat ze je bij elke schoenenwinkel proberen aan te smeren.


Is regen op festivals dan altijd alleen maar volkomen kut? Welnee, als je maar lang genoeg in de regen blijft staan met een halfvol bekertje bier, vult het zich vanzelf weer bij.



woensdag 8 juni 2016

Vloggers

Konijnen, daar lijken ze qua populatie en groei nog wel het meest op. Elk dag, meer en meer en meer. ‘poef, poef, poef’, Nederland is in mum van tijd weer tientallen vloggers rijker. Want ja, lieve mensen, dit gaat over vloggers. Als bejaarde in opleiding zou ik kunnen zeggen dat alle vloggers pulp zijn, maar dat valt nog wel mee. De BN’ers bijvoorbeeld, die vloggen tegenwoordig ook. Vandaag de dag hoef je niet meer bij de kapper te lezen wat Daphne Deckers eet als ontbijt, welnee, dat is allemaal te zien in haar vlog. En dat is handig, kun je weer gewoon gezellig met de kapster beppen over de weersverwachtingen.


De bekendste en meest succesvolle vlogger van ons land is Enzo Knol. Voor de mensen zonder puberende kinderen, die Enzo en zijn vriendin Dee niet kennen, Enzo filmt zijn dagelijkse leven. En dat is, laten we eerlijk zijn, nogal saai. Om dit wat op te leuken, beschrijft Enzo zijn leven op precies dezelfde toon als een Alberto Stegeman tijdens een verborgen camera actie voor ‘Undercover in Nederland’.


“Wauw, ik trek nu een keukenkastje open” *op beeld zie je Enzo een keukenkastje open trekken en er valt een pak hagelslag uit* “Waaajooooow, er valt gewoon een pak fucking hagelslag naar beneden, helemaal sick dit, zag je dat Dee? Woooooow, niet normaal man”.


Nou, zo gaat dat dus. Met dit soort filmpjes heeft meneer Knol ruim 1,2 miljoen volgers op Youtube. Allemaal heel onschuldig, een kuis rolmodel voor de jeugd en hij harkt er bakken met geld mee naar binnen. SO naar Enzo. (SO = vloggertaal voor Shout Out, een soort groetjes 2.0. En ik ben heel hip, vandaar mijn SO naar Enzo)


Nee, het gaat pas mis met gasten die de fame van Enzo willen, maar niet goed genoeg zijn of gewoon niet komen bovendrijven in het moeras dat Youtube heet. En wat ga je dan doen? Juist, de meest bizarre dingen om zoveel mogelijk views te generen. Views zijn zeg maar de knikkers van de YouTubers. Want views bepalen in deze wereld toch je status, net als het aantal mensen die zijn geabonneerd op je kanaal. Wat je krijgt, is dus een hele bups irritante pubers die op alle mogelijke manieren het nieuws proberen te halen, of toch op z’n minst dumpert.nl.


Is dat kwalijk? Ja. Ik ben opgegroeid met Jackass. En nee, elk weldenkend mens gaat dit soort stunts niet nadoen. Alleen ben je als puber soms geen weldenkend mens. Met winkelwagentjes van dijkjes af roetsjen, stroekdoeken, met het puntje van je tong die elektrische vliegenmeppers aanraken, ik/wij hebben het vroeger allemaal gedaan. En dan is dit nog vrij onschuldig. Meeliften op een rijdende trein lijkt dat voor de YouTubers zolang als het goed gaat misschien ook, maar dat is het natuurlijk niet. Is er iemand die deze gasten kan tegenhouden? Waarschijnlijk niet. Ik vrees dat het eerst heel erg fout moet gaan. En dat is nog geen miljoen miljard views waard.

Om in YouTube taal te eindigen: vind je dit verhaal leuk? Vergeet dan niet op het blauwe duimpje te klikken. Doe ik ondertussen nog een SO naar Chantal Janzen. En Geraldine Kemper.