Kalfskroketten & SGP

Vonden jullie het ook zo spannend deze week? Ik vind de dagen voor de verkiezingen altijd bere- interessant. Partijleiders laten zich voor de meest idiote TV-programma's charteren, alsof mensen zich daar op focussen wanneer ze een keuze maken: 'Oh, Geert Wilders liet zich deze week in Sesamstraat jonassen door Tommie en Ieniemienie, dat was leuk, laat ik maar op hem stemmen'. Nee, natuurlijk gaat dat niet zo, gekke partijleiders. Maar ga hier vooral mee door hoor, kunnen wij -de bevolking- eens om jullie lachen in plaats van huilen.

Eigenlijk hebben we twee soorten kiezers, de trouwe honden en de zwevende kiezer.

De trouwe honden, dat zijn veelal mensen die hun hele leven als een blok achter hun partij blijven staan. Die zouden nog niet van hun partij afwijken wanneer ze besluiten om bijvoorbeeld Samson & Gert als lijsttrekkers op te werpen. Alhoewel dat misschien bij de Partij Voor De Dieren nog best wel logisch zou zijn. Ik denk ook dat de Partij Voor De Dieren door deze twee jeugdhelden meteen flink op de deur zouden kloppen bij een volgende verkiezing. (Haha, snapt u hem? Samson & Gert > op de deur kloppen). Stiekem ben ik wel benieuwd welke mensen er überhaupt op deze partij stemmen. Zouden dit mensen zijn die thuis een grote pitbull hebben die de baas is? Ik denk ook wel dat ze goede ideeën hebben hoor, want zeg nou zelf, die hokjes bij de FEBO waar ze de kalfskroketten in laten verpieteren, die zijn natuurlijk ook veulste krap. Het viel mij wel op dat er nu sinds enkele weken een wolf in het land is, de Partij Voor De Dieren er ineens een zetel bij heeft gesprokkeld. Hetgeen ook puur toeval kan zijn.

Nee, de zwevende kiezer laat zich in vele gevallen oriënteren door de online stemwijzer. Mijn persoontje dit jaar ook en dan is het toch altijd weer bijzonder met welke partijen ze op de proppen komen. Mijn nummer één was 50plus. Nu vind ik het al rampzalig dat ik dit jaar de dertig aan tik qua leeftijd, laat staan dat ik mij politiek wil associëren met incontinente brommobiel bestuurders. Mijn tweede keus was ook niet de meest voor de hand liggende, namelijk de SGP. Nu heb ik niks tegen welke vorm van religie dan ook, maar de SGP is nu niet meteen een partij die dezelfde leef en denkwijze als mij hanteert. Nee, deze ronde ging mijn stem naar de -ik schaam mij nergens voor- CDA. Ik ben ook een zwevende kiezer, u zou ook best mogen stellen dat ik een corrupte zwevende kiezer ben, voor twee kratten bier en een pak gevulde koeken ben ik best bereid om mijzelf om te laten kopen.

Het fijne van een zwevende kiezer zijn, is dat je geen emotionele band met de partij of lijsttrekker opbouwt. Laten we eerlijk zijn, het hele stemmen en politieke gebeuren is toch een beetje hetzelfde als voor twintig euro een paar Nike Air Max gympen kopen op de Beverwijkse Zwarte Markt: van tevoren weet je al dat je wordt beduveld.

Enge mensen

Enge mensen, wie is er niet groot mee geworden? Was het niet de bejaarde buurman die je Adidas tango lek stak omdat het ronde geval tijdens het voetballen weer in zijn treurige rozenperkje terecht kwam, dan was het wel die vrijgezelle tante die het tot op de dag van vandaag nodig vindt om met haar geëmancipeerde worstenvingers eens vakkundig de buitenkant van je wangen te molesteren.

Zelf ben ik gelukkig bespaard gebleven van zulks familiair leed, mijn tantes zijn namelijk heel lief. (Ze lezen mee, snapt u. Vijf euro per tante is op verjaardagen snel verdiend natuurlijk)

Nee, ik had een ander traumatisch dieptepunt in mijn leven ,en daar laat ik voor het gemak 85% van alle strafschopreeksen waaraan Oranje op de mondiale eindtoernooien ten prooi viel nog even buiten beschouwing. Ik was namelijk een ‘sucker’ voor Bassie en Adriaan, en die lagen in hun historie nogal wat in de clinch met enge mensen: Jacob (die van het griengas), de Baron, vlugge Japie, Handige Harry en B100. Nou durf ik wel te stellen dat deze figuren nog in de categorie van ‘leuk eng’ vallen, alleen viel hun allereerste aartsvijand daar totaal niet onder > de Plaaggeest. Mien hemel, wat een naar kereltje was dat. Ik durf ook met droge ogen te beweren dat dit gevaarte met zwarte cape en vage carnavaleske wangen mij nog steeds de stuipen op het lijf jaagt. Hij is er medeverantwoordelijk voor dat ik op school tijdens gym niet in de touwen durfde te klimmen. Allicht niet, ik zag de plaaggeest op tv touwen doorsnijden in gymzalen, dan klim ik daar niet in. Nickje is natuurlijk niet helemaal achterlijk.

Het engste vond ik uiteindelijk zijn manier van lachen, u weet wel, zoals een doorsnee beroeps psychopaat hoort te lachen. Ik keek even wat Bassie & Adriaan terug -research mensen, het schrijven een column is niet enkel nattevingerwerk- en toen ik de plaaggeest weer hoorde lachen moest ik meteen aan iemand denken: Quincy Gario*. Quincy Gario is de man die het bashen van Zwarte Piet tot een kunst verheven heeft, nu was ik niet van plan om deze discussie opnieuw op te starten hoor, maar ik moest meteen even denken aan deze knakker. Kijk voor de gein even zijn optreden bij Pauw & Witteman terug op YouTube, zijn lachje valt in de categorie ‘psychopaat of een afstammeling hiervan’. Nu zijn er nog veel meer enge mensen in Nederland hoor, en waarschijnlijk schalen mijn ex-vriendinnen mij hier ook -terecht- onder, maar ik bedoel natuurlijk niet dat Quincy Gario een psychopaat is. Welnee, dat zou veelte veel eer zijn.

Laat ik het zo stellen, rondom het Sinterklaasfeest, is Quincy onze eigen plaaggeest.

*Quinsy Gario (Curaçao, 7 april 1984[1]) is een Curaçaos-Nederlands dichter, kunstenaar, en activist, die vooral bekend is door zijn verzet tegen de figuur van Zwarte Piet en diens rol in het Sinterklaasfeest.[2] Aldus wikipedia.

Fifty shades of Nee

In tegenstelling tot 438 miljard andere mensen ben ik niet naar de bioscoop gehold om ‘vijftig tinten grijs’ te aanschouwen, sterker nog, ik heb het boek überhaupt nog niet gelezen. Het feit dat ik geen zin heb om in een zaal vol kirrende huisvrouwen van middelbare leeftijd te zitten is ook een reden waarom ik voorlopig nog geen aanstalten maak om de film te gaan zien. Volgens de mensen die er verstand van hebben valt het verhaal nogal tegen. Nu geloof ik dit meteen, want boekverfilmingen vallen over het algemeen wel vaker tegen. Het mooie van een boek is dat je in je hoofd eigen beelden bij de gebeurtenissen kunt projecteren, wanneer je vervolgens naar de bioscoop gaat komen de beelden die je ziet negen van de tien keer niet overeen met je eigen fantasie. Deze ellende had ik zelf met ‘Komt een vrouw bij de dokter’, het boek was geweldig, de film een -te- korte samenvatting. Overigens kan ik elke man alsnog het lezen van ‘komt een vrouw bij de dokter’ aanraden. Een boek dat voor 70% gaat over voetbal, vrouwen, seks, stappen en nog meer vrouwen is een must read voor ons mannen.

Oh ja, en de andere 30% gaat over zijn terminaal zieke vrouw, hetgeen nogal een diepere lading aan het verhaal geeft.

Goed, we dwalen af: ‘vijftig tenten grijs’ dus. Persoonlijk ben ik niet zo van het SM gebeuren, ik kwam hier ook -bij toeval- al in een vrij vroeg stadium van mijn leven achter. Zo rond mijn zestiende levensjaar kwam ik na een avondje *Kisteman tot de conclusie dat tijdens het krijgen van billenkoek mijn brein dit niet als heel erg opwindend ervaart. Mijn ogen trouwens ook niet.

Aan de andere kant ben ik ook totaal niet sadistisch ingesteld. Alhoewel, toen Nick nog een Nickje was speelde ik op de computer het spelletje ‘Rollercoaster tycoon’. Een game waarin je je eigen pretpark kunt opbouwen en beheren, en je dus ook verantwoordelijk bent voor de achtbanen. En daar komt mijn sadomasochistische alter ego om de hoek kijken. Je kon bij dit spel achtbanen ook voor een gedeelte bouwen en ze tóch voor publiek openstellen. Picture this: achtbaankarretjes die vol met fictieve mensen zitten en na een driedubbele looping zó, hup, het luchtruim in zeilen omdat je de baan nog niet afgebouwd had. Ja, prachtig vond Nickje dat.

Oké, misschien ben ik achteraf toch nog meer ‘vijftig tinten grijs’ dan ik zelf dacht. Wanneer u dus iemand met een ‘mond bal gag’ -Google dit maar- in een achtbaan ziet zitten, dan kunt u er gemakshalve van uit gaan dat ik dit ben.

In verband met privacy zou ik het op prijs stellen dat u mij dan niet bij naam noemt, een simpel knik gebaar van herkenning is voldoende. Alvast bedankt.

*Kisteman is een discotheek in het centrum van Staphorst. Ja, ik snap uw verwondering: discotheek en Staphorst is een combinatie die je niet zo 1,2,3 zou verwachten. Tentje waarin je je ene hand in een broekzak steken en de andere gevuld met bier aan de zijkant van de dansvloer staan nog tot de modeverschijnselen horen. Evenals witte sportsokken in Nike Air Max schoenen.