Wielertuig

Toen ik als klein Nickje naar het WK keek, ging ik na de wedstrijden met een tango onder mijn arm naar het nabijgelegen trapveldje om de doelpunten te imiteren. Nu ben ik die fase inmiddels ontgroeid, maar voor wielerfans geldt dat blijkbaar niet. Wanneer de Tour van start gaat schieten de treintjes met dertigers en veertigers die je om de oren zoeven als paddenstoelen uit de grond. Doodsangsten sta ik uit wanneer ik op mijn kekke -maar totaal oncomfortabele, hipster fiets ingehaald word door een stoet kerels met geschoren benen. Als je een beetje geluk hebt dan roepen ze ‘fietser’, want vanwege de aerodynamica ontbreekt er meestal een bel op deze testosteron tweewielers. De tourtochtrijders zijn voor hun sport, wat de hooligans zijn voor het voetbal, de Grieken voor de EU en Kane voor de muziekindustrie. Het zou hetzelfde zijn wanneer ik met drie vrienden besluit om een potje te gaan voetballen midden op de A28, dan weet je ook dat de kans op ongelukken vrij groot is.

Als u dacht dat dit de onderkant van de wielersport was, welnee, het kan nog veel gekker. De grootste malloten zijn de mensen die tijdens een etappe met de wielrenner meehollen, gelukkig zijn er tegenwoordig mensen die deze randfiguren pootje haken, een meer dan terechte straf. Bij thuiskomst zou er eigenlijk iemand vierentwintig uur constant met zo’n figuur mee moeten lopen en bij alles wat hij doet in zijn oor tetteren dat hij harder moet. ‘JA, GOED ZO, PAK DAT WINKELWAGENTJE MAAR, SNELLER, ANDER GANGPAD, DOORLOPEN, HUP, JE KUNT HET, JA KOFFIEMELK, MEER KOFFIEMELK, HARDER, NOG MEER KOFFIEMELK, KOM OP, SLAPJANUS, KOFFIEMELK MOET JE HEBBEN’. Dat zal ze leren.

Het gaat sowieso niet zo heel lekker met het imago van deze sport, na elke editie van de Tour lijkt de lijst met deelnemers vanwege dopinggevallen qua doorgestreepte namen nog het meest op een winnend bingoformulier. Het is dan ook een publiek geheim dat er in de Ronde van Frankrijk meer dope wordt omgezet dan op jaarbasis in het Amsterdamse uitgaanscircuit. Daarnaast begint het een trend te worden dat renners een jaar of tien na hun carrière met krokodillentranen en een pruillipje in een landelijk tv-programma verkondigen dat óók hij heeft gesnoept uit de pot met verboden middelen, ‘maar dat ze het allemaal deden’. Ja ja, dat probeerde ik vroeger ook als argument te gebruiken als ik weer eens door mijn moeder werd betrapt tijdens het fikkie stoken: ‘Maar er waren er nog veel meer die meededen’. Denkt u dat ik door deze zin ooit gratie kreeg tijdens het huisarrestproces? Ik weet wel zeker van niet.

Is er dan, buiten het dopingverhaal, helemaal niks positiefs over het wielrennen te melden? Jawel, de rondemissen, die zijn hartstikke leuk.

Waarom Andy van der Meijde bondscoach van de voetbalvrouwen moet worden

Roger Reijners gaat stoppen als bondscoach van de voetbalvrouwen. Alhoewel dit misschien klinkt als een komkommertijd nieuwtje, zijn ze bij de KNVB bezig om de Hollandse dames voetballend op de kaart te zetten. Vervelende is dat het simpelweg niet zo leuk is om naar te kijken. Nee, niet echt. Nu geeft dit niks, ik vind alle series waar Barbie uit ‘oh oh Cherso’ in figureert ook om te kotsen, maar blijkbaar is er toch een markt voor. En eerlijk, ik heb het geprobeerd. Ik heb de wekker gezet om naar de wedstrijden van de Oranje Leeuwinnen te kijken tijdens het WK in Canada. Of, in het meest gunstige geval lag ik nog gewoon wakker. Daar zat Nickje, met rood-wit-blauwe vlaggetjes op zijn wangen en een Unox muts op zijn hoofd. Zelden ben ik zo teleurgesteld door vrouwen als tijdens dit evenement, dit was gewoon liefdesverdriet omdat mijn hart werd gebroken door elf voetballende dames. Ik zal niet zeggen dat de tranen mij over de wangen biggelden, maar mijn geschminkte vlaggetjes leken na een de eerste vijfenveertig minuten nog het meest op een abstract schilderij.

Enfin, het was dus geen daverend succes. Nu kwam dit ook wel door de uitstraling van de bondscoach. Roger Reijners staat tijdens een wedstrijd te coachen alsof hij na een stevige avond Chinees tafelen met buikgriep staat te wachten bij een bushalte aan een verlaten landweggetje op het Drentse platteland. Tik op Google de woorden ‘slappe vaatdoek’ in, en geheid dat er een foto van Roger Reijners verschijnt. U snapt dus dat het tijd begint te worden dat er wat pit in het Vaderlandse damesvoetbal gepompt wordt. En wie is daar de aangewezen persoon voor? Juist, Andy van der Meijde. Zelden een persoon zo geschikt voor een functie zien wezen als Andy voor deze baan. Als de KNVB slim is maken ze er ook meteen een reallifesoap van. ‘Andy en de Meiden’, zoiets. Buiten het feit dat Andy een bijzondere apostel is, zijn de mensen vergeten dat hij wel degelijk een buitengewoon begenadigd voetballer is geweest. Hetgeen als trainer van een elftal nooit weg is natuurlijk.

Ik zie het al voor me, Andy die tijdens een teamuitje de dames meeneemt naar een workshop paaldansen, Andy die vlak voor de wedstrijd nog een vluggertje op de massagebank heeft met de linksback van de tegenstander, Andy die als vuistregel doorvoert dat elk doelpunt moet worden gevierd door het shirt uit te trekken en Andy die tijdens een WK eindronde uiteindelijk het halve team heeft bezwangerd.

Oké, met Andy als bondscoach zullen we waarschijnlijk geen prijzen pakken. Maar het levert geheid leuke televisie op.

Copa America in de Hollandse polder

Als liefhebber pur sang volg ik eigenlijk alles wel wat met voetbal te maken heeft. Van de Latvijas Kauss tot de FA cup en van de Copa Amsterdam tot de Afrika cup. Één toernooi heeft echter mijn speciale aandacht: de Copa America. Het Zuid-Amerikaanse toernooi waarin passie en strijd veelal boven mooi voetbal komen te staan. Sowieso heb ik een zwak voor ploegen uit deze continenten, Boca Juniors, Fluminense, (hun groen-wit-rode shirt behoort tot een van de mooiste ter wereld) San Lorenzo, Peñarol, prachtige teams met een achterban die zowel beroemd als bevreesd is. Een doorsnee thuiswedstrijd van San Lorenzo lijkt qua ambiance op Feyenoord - Ajax in de Kuip. Maar dan keer tien. Ik kan u het volgen van de Copa Libertadores dan ook van harte aanbevelen. Dit is de lokale variant van de Champions League aldaar, maar dan zonder het afwachtende angsthazenvoetbal wat sommige ploegen in Europa hanteren.

Eigenlijk ligt dit Latijnse knokvoetbal ons in de reserve vierde klasse van het amateurvoetbal ook het beste. Of anders, het lijkt er bij vlagen meer op. We proberen met het zesde elftal van Sc Genemuiden meestal het totaalvoetbal uit 1974 van Rinus Michels door te voeren, maar we komen er vaak halverwege de eerste helft achter dat het meer weg heeft van een b-versie van Paraguay - Venezuala. Het moet ook gezegd, over het algemeen zijn de iets van lompe overtredingen meer van het kaliber: onbehouwen en (veel) te laat inkomen, dan doelbewust iemand de wedstrijd uitschoppen. Moet ik er wel bij vertellen dat het verdedigingsblokje uit ons team bestaat uit twee heren waarvoor mening struikrover een blokje om zou gaan. Combineer dit met een paar spelers die beschikken over een Zuid-Amerikaans temperament, dan kunt u op uw vingers natellen dat de vlam soms nog wel eens in de pan slaat. Omdat er, u verwacht het niet, bij de tegenstander meestal ook een paar figuren rondlopen die zich op de polder variant van de Copa America wanen. En waar de overtredingen van Diego Godin of Carlos Zambrano door de scheidsrechters met een stevige reprimande de kop worden ingedrukt, daar lopen dergelijke acties op de akkers van bijvoorbeeld een Noordscheschut of CSVC nog wel eens uit op een oud Hollandse lynchpartij waarbij ik in gedachten de inboedel van mijn huis al menigmaal onder de erfgenamen had verdeeld. Gelukkig is er ondertussen altijd wel een wijs persoon die iedereen er even op wijst dat we maandag allemaal weer zonder kleerscheuren op het werk dienen te verschijnen, waarna de rust al snel wederkeert.

U snapt natuurlijk wel dat de genoemde ploegen uit een strikt willekeurige lijst met verenigingen geplukt zijn, mocht er ondanks dat enige vorm van herkenning zijn, dan berust dit louter op toeval.

Dekmantels

Tijdens een reportage over de Tour de France zag ik een interview met vijf mannen uit het Achterhoekse Winterswijk. Deze heren waren speciaal voor de start van dit wielerspektakel naar Utrecht getogen om aldaar, op een braakliggend stuk weiland, hun tentje op te zetten om zo maar niks van dit evenement te hoeven missen. Op de vraag of ze vervolgens nog van plan waren om de tour achterna te reizen antwoordde de gezagvoerder van het stel: ‘Mwoah, dit is eigenlijk meer een dekmantel om een paar dagen met de mannen op stap te gaan’.

Het woord is gevallen: dekmantel. Eigenlijk zijn veel van dit soort evenementen een dekmantel om eens ongelimiteerd een vracht bier naar binnen te harken. Voetbalwedstrijden, het liefst Europese tripjes, zijn bij uitstek het paradijs om dit soort dekmantels toe te voegen. En ik snap dat hoor, een middagje/avondje Ajax zonder eerst alle toeristische horeca trekpleisters van Amsterdam aan te doen is voor mij geen optie. Dan kijk ik net zo lief gewoon thuis. Tegenwoordig combineren wij dit soort dingen door Ajax gewoon met een bups mannen bij iemand thuis te kijken. Wij wanen onszelf dan in een verkapte skybox, compleet met bier en bitterballen. U snapt dat ik niet ga zeggen dat ook dit een dekmantel is, want anders mag de helft van dit gezelschap van hun vrouw waarschijnlijk niet meer komen opdraven voor de wedstrijden van de Amsterdamse recordkampioen.

Opvallend is ook dat het lijkt alsof er alleen mannenclubjes zijn die dergelijke dekmantels hebben. Oké, je moet ook wel de juiste evenementen uitzoeken. Als je als man tegen je partner zegt: ‘we gaan met de jongens naar Marco Borsato’, dan is de kans heel groot dat je vrouw zelf ook mee wil. En laten we eerlijk zijn, het moet allemaal wel leuk en gezellig blijven. Daarom is het van groot belang dat je de dekmantel activiteiten uitzoekt op een gradatie dat je vrouw er geen trekt in heeft. Voetbalwedstrijden, concerten van AC/DC of de Tour de France zijn dan uitstekende opties. Mocht je toch een vrouw treffen die van AC/DC houdt, dan is het van harte aan te bevelen dit lekker voor jezelf te houden en haar meteen ten huwelijk te vragen. Vrouwen met een dergelijke muzieksmaak zijn namelijk nogal schaars.

Zijn het dan werkelijk alleen de mannenclubjes die zich tegoed doen aan dekmantels vol liters bier en kilo’s gefrituurde aardappel? Welnee, waarom denk je dat vrouwenclubjes in hordes naar de Libelle zomerweek of concerten van Céline Dion hollen? Juist, omdat de mannen dan niet mee willen.

Het moet immers wel leuk en gezellig blijven.