Het geslacht van je kind, bestellen als een kroket in de snackbar

Ik keek RTLLN, daar schaam ik me soms eigenlijk al voor. En dan gaat daarnaast ook nog het gerucht in de ronde dat presentator van dienst — Humberto Tan — het aanlegt met mijn aanstaande ex - Dionne Stax, u weet wel, die van het NOS journaal. Dit alles viel in het niet bij een onderwerp dat werd aangesneden over het te bepalen geslacht van een kind. Jawel, dit leest u goed. Tegenwoordig probeert men het geslacht van hun aanstaande kind te beïnvloeden.

Alsof je bij een snackbar staat: “Ja hoi, ik wil graag een zoon, doe maar een voetballer, met zowel in het linker als het rechterbeen een kiezelhard schot en als het even kan blond haar, blauwe ogen. Een soort tweede Kasper Dolberg qua looks, dit ivm met de posters die boven de bedden van tienermeisjes moeten komen te hangen”.

“Oh, wat zegt u? deze week is er een aanbieding met donkerbruin haar & bruine ogen? Nou, doet u dat dan maar, volgens Google heeft Cristiano Ronaldo dit ook, kunnen we wel mee leven”.

We slaan door in dit land. En dat meen ik oprecht. Er zijn zoveel mensen waarbij het krijgen van kinderen geen uitgemaakte zaak is. Zo spraken ze over het ‘nemen’ van kinderen. Kinderen neem je niet, dat wordt je gegeven. En dat gegeven is niet iedereen gegeven. Er gaat zoveel leed schuil achter koppels waar hun kinderwens op geen enkele manier beantwoordt kan worden, dat ik het bijna respectloos tegenover deze mensen vind om zo om te springen met het krijgen van kinderen.

In onze maatschappij moet alles maar kunnen en mogen - en bijna alles kan tegenwoordig ook, ik ben echt heel erg blij met mijn tosti-apparaat waar de gezichtjes van Bassie & Adriaan in mijn sneetjes casinobrood gebrand worden, ik vind het geweldig.

Maar laten we het krijgen van kinderen niet gaan zien als de aanschaf van een product. Het is iets wat de natuur ons als mensheid schenkt, daar moeten we zorgvuldig en respectvol mee omspringen.

De wachtkamer bij de tandarts

Het is de ruimte waar je niet voor je lol zit. En ja, ze proberen het allemaal wel gezellig en comfortabel te maken, maar het liefst verstop ik me achter de rug van m’n moeder. En ja, ik ben inderdaad 31 en nee ik schaam me er niet voor dat ik nog aan het handje van mijn moeder het voorportaal van de hel ingesleurd moet worden. De wachtruimte bij de tandarts. Dat is voor mij het voorportaal van de hel. Het is een optreden van Sieneke waar geen einde aan lijkt te komen.

Iedereen die daar ook zit heeft medelijden met elkaar. Er wordt bij binnenkomst wat onwennig en semi zenuwachtig naar elkaar geknikt, om vervolgens op een gammele opgedirkte tuinstoel plaats te nemen naast een tafel met de leesmap. Een leesmap die ook nooit up to date is, dus de kans is vrij groot dat in je april 2017 de Libelle kerstspecial uit 2013 treft. Wat eigenlijk alleen als voordeel heeft dat je weer zin krijgt in gourmetten.

Op de achtergrond hoor je altijd een tandarts die bezig is om iemands gebit grondig te restaureren met een drilboor. En echt, ik geloof niet zo heel snel in complottheorieën, maar ik ben er van overtuigd dat in elke wachtruimte bij de tandarts gewoon een cassettebandje wordt afgespeeld waarop tandartsboor-geluiden opgenomen staan.

Eigenlijk is het meest frustrerende nog de onzekerheid en de spanning. Het doet me denken aan het grote moment in je leven dat je voor het altaar staat om ‘ja, ik wil’ te zeggen: je hebt geen idee wat er vanaf dat moment gaat gebeuren, alleen weet je dat het verloop heel vervelend gaat worden. Om nog maar te zwijgen wanneer ze je gaan verdoven en je daarna alsnog weer plaats laten nemen in diezelfde wachtruimte. Terwijl de verdoving zijn ding doet - en het kwijl langs je mondhoeken naar beneden begint te stromen, komt er juist altijd dan een bekende naast je zitten. Die ook even een praatje met je gaat aanknopen:

“Hé Nick, heb je Ajax nog gezien dit weekend?”

• Jmaw msawr vond kswns nwie zoo gwoelld

“Wat zeg je?”

• JMAW MSAWR VOND KSWNS NWIE ZOO GWOELLD

“Oh, je verdoving begint te werken, zeg dat dan”

• JWAAA!!

De wachtkamer van de tandarts, een escaperoom zonder uitgang, die zelfs met een verdoving nog voor pijnlijke momenten kan zorgen.

Het slimmigheidje van Joël Veltman. (Column programmaboekje Sc Genemuiden)

Het was een van de spraakmakendste acties van het afgelopen voetbalweekend en ging de hele wereld over: de fop actie van Joël Veltman. Voor de mensen die het gemist hebben, wat is er precies gebeurd: het was afgelopen zondag in de Amsterdam ArenA tijdens de wedstrijd Ajax - Sparta. De ploeg uit mokum was in de aanval, toen Ajacied Bertrand ‘Bertje’ Traoré na een lichte overtreding geblesseerd op het veld ligt. Op dat moment heeft op een paar meter afstand van Traoré, Veltman de bal nog steeds in bezit namens Ajax. Op het moment dat Spartaan Iván Calero de aanval op Veltman wil inzetten, gebaarde de Ajacied dat Traoré geblesseerd op de grond ligt en dat het spel stilgelegd moet worden. Wanneer de Rotterdamse verdediger vervolgens zijn attaque jegens Veltman staakt, glipt laatstgenoemde met een slinkse wijze om Spartaan Calero heen om vervolgens de bal het zestienmeter gebied van Sparta in te slingeren.

En daar was het hele land over in rep en roer. Is het smerig en valsspelen? Of gewoon een slimmigheidje? Dat Veltman - onder druk van Ajax, een dag later zijn excuses heeft gemaakt richting Sparta en zijn voetballende collega Iván Calero, geeft eigenlijk aan dat hij zelf ziet fout te hebben gehandeld. En dat kan natuurlijk, dit zijn geen acties die je op de training oefent, zoiets gebeurt in een opwelling. Geluk voor hem is ook dat zijn actie geen beslissende gevolgen heeft gehad voor de wedstrijd. Wat als er een wel een doelpunt uit voort zou zijn gekomen? En Ajax met dit cruciale doelpunt uiteindelijk Feyenoord te slim zou zijn? Dan zou er wederom een tsunami met kritieken op de Amsterdammers - en vooral, Veltman neerdalen.

Maar wat hè, wat als Joël Veltman dit deed in de WK finale tegen Duitsland. Dat zijn voorzet daarna opeens wél prima het zestienmeter gebied van de tegenstander in wordt gepompt. En Bas Dost pardoes de bal met orkaankracht de kruising in knikt en hiermee Oranje voor het eerst in de historie wereldkampioen maakt? Is iedereen dan nog steeds zo verontwaardigd en keuren we het af? Of is het dan ineens wél een slimmigheidje en hebben we hiermee onze eigen variant op de ‘Hand van God’ van Diego Maradona?

Het is maar net aan welke kant je van de score staat

Valentijnsdag 1993, een trauma voor het leven.

Ik heb veel liefde in mij. Mensen vinden dat soms moeilijk te geloven, maar het is echt waar. Nick hartje vrouwen. En Nick hartje katten. En muziek. En een solo van Messi. En kalfsvleeskroketten van de Febo (Het liefst de exemplaren die al een uurtje zompig liggen te worden) En dames in Nirvana shirtjes. En Don & Ad. En de geur van pas gemaaid gras in de lente.

Vroeger was ik al zo’n hopeloze romanticus. Tijdens valentijnsdag 1993 raapte ik al mijn moed bij elkaar en gaf ik het mooiste meisje uit de klas mijn complete verzameling eerlijk bij elkaar gestolen gummen. Om het kracht bij te zetten, tekende ik met een potlood  ‘Nick hartje Eva’ in haar schriftje. Waarop Eva me aankeek, een van haar zojuist door mij geschonken gummen pakte, de naam Nick kordaat uit haar schriftje begon te gummen en met haar handschrift om verliefd op te worden ineens ‘Jos hartje Eva’ op papier toverde. Daar ging mijn liefdesleven. Slechts zeven jaar oud, maar nu al een trauma voor het leven. Dat ik tijdens dierendag datzelfde jaar de goudvis van Eva ‘per ongeluk’ door de wc van het schoolgebouw spoelde, mag u best wraak noemen. Ik hou het op een samenloop van omstandigheden en een tragisch ongeval.

Jos zat ook nog eens op een andere basisschool, gelukkig bestaat er nog zoiets als schoolvoetbal. Ik zal het samenvatten in enkele woorden:

Jos. Bal. Nick. Gestrekt Been. Kniehoogte. Jos. Huilen. Eva. Ook. Nick. Strafregels.

Tussen Eva en mij is het nooit meer goed gekomen.

Ps: het spijt me van je goudvis Hendrik.

Sc Genemuiden - Urk

We mogen vandaag aantreden tegen Urk. En dat is altijd feest. Bij mij zijn potjes tegen Urk en Staphorst altijd de hoogtepunten van het seizoen. En ik weet dat omliggende dorpen Genemuiden als de aartsvijand zien, persoonlijk moet ik daar altijd een beetje om gniffelen, tegen dat soort verenigingen kun je enkel verliezen. Nee, tegen Urk en Staphorst, dáár moet je scherp zijn. Voor wedstrijden tegen deze ploegen moet ik altijd een keer extra naar de wc om te plassen en neem de wedstrijdvoorbereidingen iets serieuzer. Nu neem ik al om 13:00 een broodje hamburger, ipv 13:45.

Nee, wedstrijden tegen Urk zijn een serieuze zaak. Het staat ook altijd garant voor sensatie en strijd. Zul je altijd net zien dat de wedstrijd van vandaag geen hol aan is, mocht dit zo zijn, dan mag u mij hier verantwoordelijk voor houden. Op Youtube kunt u trouwens nog vele samenvattingen van de onderlinge confrontaties vinden. Ik heb dit zelf afgelopen week eens rustig zitten te bekijken, maar het is werkelijk een genot. Potjes tussen deze twee verenigingen ontaarden altijd in duels die niet zouden misstaan in een willekeurige Zuid-Amerikaanse competitie. Krankzinnige scoreverlopen afgewisseld met vlijmscherpe tackles en steenharde man tot man duels om leven & dood.

Mocht u echt de oude beelden deze week nog gaan bekijken, dan waant u zichzelf weer in tijdens dat beide verenigingen nog officieel behoorden tot de top van zaterdagvoetbal. Iets wat vandaag de dag helaas niet meer het geval is. En met beelden dat beide verenigingen nog volop spelers in de basiself hadden staan die afkomstig waren uit de eigen jeugd. Iets wat Urk tegenwoordig nog steeds heeft, maar wat bij ons de andere kant is opgedraaid. Is dat jammer? Ergens wel. Iemand uit het westen zal nooit dezelfde beleving kunnen voelen als iemand uit het dorp zelf. En zo wordt langzaam het duel tegen Urk niet dé wedstrijd, maar gewoon een doorsnee competitiewedstrijd.  

Ik ben geen Amsterdammer

Amsterdams ligt onder een deken van spanning. Bakfietsmoeders die kinderen met namen als Sterre, Bloem of Vlinder op de wereld hebben gezet, weten niet of respectievelijk Sterre, Bloem of Vlinder wel over dit tragische voorval heen gaan komen. Amsterdam is in de greep van iets werkelijk waar afschuwelijks. Ik hoor u denken: ‘Wat is er Nick? Is er in de grachten een man opgedoken (haha) die zich hetzelfde gedraagt en er net zo fijn op los aan het moorden is als die dude uit *Amsterdamned?’, ‘of is er een groep Roemeense bakfiets rovers die de bakfietsen + kinderen met de naam Sterre, Bloem of Vlinder stelen en ze op de Roemeense zwarte markt doorverkopen als Hollandse Circusaapjes?’.

Nee, het is nog veel erger. Er wonen in Amsterdam mensen die in het ziekenhuis van Amstelveen zijn geboren. U denkt: ‘Ja, dus?’. Inderdaad, ja, dus?

Er zijn dus mensen die zich hiervoor schamen .En men is nu bezig om een paar kraamkamers in dit ziekenhuis om te toveren tot Amsterdams grondgebied, om zo te zorgen dat er geen Amstelveen in hun paspoort komt te staan, maar Amsterdam.

In dagblad Het Parool stond deze week een artikel waarvan ik dacht dat het door de makers van ‘De Speld’ in elkaar was gezet. Helaas, het bleek geen satire, maar bittere ernst. Ik zal u even een paar leuke quotes citeren:

-Thomas, twintig jaar, uit Amstelveen:

“Komt er in de kroeg een lied van André Hazes voorbij, dan blèr ik de tekst foutloos mee, en het ­afgelopen seizoen heb ik maar twee thuiswedstrijden van Ajax gemist."

"In de Arena ga ik soms ook stiekem wat platter praten. Kortom: ik voel me een Amsterdammer in hart en nieren.”

-Emilie, veertig jaar, uit  Amsterdam:

"Naar omstandigheden verliep de bevalling voorspoedig. Maar in het paspoort van mijn zoon Jules staat dus Apeldoorn, en dat vind ik jammer."

-Esther, veertig jaar, uit Amsterdam:

"Mijn meiden luisteren continu naar André Hazes, niet junior maar senior. Het zijn rasechte Amsterdammertjes. Ze balen wel, ja. Het zijn weliswaar ­pubers en dan lijkt het leven sowieso zwaarder dan het is."

"Maar elke keer dat ze moeten uitleggen dat ze niet in ­Amsterdam zijn geboren, is stom. Ik snap dat wel. Ik ben in Haarlem geboren, maar vanaf het moment dat ik voet aan de grond zette in Amsterdam, wist ik dat ik hier hoorde. Als ik door de ­Jordaan wandel en de Westerkerk ­boven de daken zie uittorenen, dan ben ik dolgelukkig."

Ik vind dit echt zo prachtig, dat er mensen zijn die zich hier dus druk over maken. Waarom? Echt, waarom? Het is alleen om aan de buitenwereld te laten zien dat je uit Amsterdam komt.

Zelf ben ik geboren in Zwolle, maar opgegroeid in Genemuiden. In mijn paspoort staat dus dat ik uit Zwolle kom. Zit ik daar mee? Welnee, het gaat niet om wat er op het papiertje staat, maar wat je in je hart voelt. Genemuiden is mijn thuis, en als er geen Chinese voetbalclub mij voor heel veel geld naar Azië lonkt of de liefde mij uit de kop van Overijssel laat vertrekken, dan zit ik hier de rest van mijn leven met veel plezier.

Alhoewel, ik zing onder de douche ook mee met de liedjes van André Hazes, ga zo nu en dan wel eens naar Ajax en vind Café Nol in de jordaan by far het leukste café ter wereld. Ben ik dan nu een Gaellemuniger? Of een Amsterdammer?

* Amsterdamned, een film van Dick Maas. Een cultfilm, in de lijn van Flodder, maar dan met iets minder bloot. Flodder is daarom ook leuker.