vrijdag 25 juli 2014

Excuses

Ik wil graag mijn excuses aanbieden.

Aan mijn vroegere teamgenoten. Nee, niet vanwege een eigen doelpunt of het (wederom) opheffen van buitenspel. Maar omdat ik ze niet begreep.

Ik kon niet begrijpen dat je op zaterdagmiddag lekker een balletje kon trappen, maar niet opgewonden kon raken van een vrije trap van Theo Jansen of verliefd kon worden op de balaanname van Zidane. Want die types, daar speelde ik mee. Terwijl een groepje (waaronder ik) liep te raaskallen over dingen als de samenvatting van het Champions League duel Slavia Praag - Olympiakos Piraeus, welk logo er eigenlijk op het shirt van Ajax hoort ( het oude, vinden wij) en we ons hardop afvroegen of het niet eens tijd werd dat Dirk Kuyt als linksback gepositioneerd werd bij Oranje (Vriend W & ik opperden dit al tijdens het WK van 2010), zaten er ook kerels te kwekken over opgevoerde brommers en spraken over de cilinderinhoud van bepaalde Italiaanse bolides ware het een eerste levensbehoefte.

En eerlijk, ik heb ze uitgelachen, bespot zelfs. Nu kom ik er achter dat er tussen het uit oefenen van een sport en het geobsedeerd volgen van iets een wereld van verschil kan zitten.

Want mensheid, sinds kort doe ik aan darten. Jawel, u leest het goed, darten. 'Maar Nick, daar ben jij toch veulste leuk/hip/knap/sterk voor?'. Ja, dat klopt, maar ik wou graag mijn pijlen eens op een andere sport richten. En, zo bleek, dat was een schot in de roos. Alhoewel ik nog niet echt als een speer ga, ben ik inmiddels de ongekroonde koning van 'dubbeltje 17' en durf wel te stellen dat de zomerstop voor mij een tikkeltje te vroeg kwam.

Eerlijk gezegd zijn mijn speer kunsten gelijk aan, of even beroerd als, het Engels van Mark Rutte. Maar dat geeft niet, de band onderling is geweldig. De oudere garde neemt mij en de andere beginners op sleeptouw en geeft ons waar nodig advies. 'Nick, misschien moet je eens beginnen met de pijlen andersom vast te houden, waar het scherpe puntje zit, dat is de voorkant'. En op deze manier begon ik het al spelenderwijs onder de knie te krijgen.

En hoe leuk ik het ook vind, ergens begon er iets te knagen. Een gevoel dat ik tot op dat moment niet kende overviel mij. Ik ken geen liefde voor het darten. Mij kun je niet wakker maken voor een potje op tv van Barny, de finale van de Premier League Darts roept bij mij evenveel gevoelens op als een Playboy shoot van Patty Brard en de laatste nieuwtjes over de meest geavanceerde dartpijlen hoor ik aan als het complete oeuvre van BLØF.

Pas nu snap ik ze, mijn oude teamgenoten. Want het spelen van darts is leuk, maar praten over voetbal ná het darten het leukst.

woensdag 23 juli 2014

Friend Zone

Het drong dit weekend pas tot me door, we telden nooit mee met Holland.
Jarenlang waren we het malle pietje van de mondiale eindtoernooien.

'Kijk, daar heb je ze weer, die mafkezen. Met 10 duizenden tegelijk dragen ze 100 duizenden wortels op hun hoofd, laat ze maar, ze doen niemand kwaad'.

We zaten al die tijd in de zogenoemde 'friend zone'. Je weet wel, dat je als boerenpummel het hart probeert te veroveren van the hottest chick in town, maar ze je eigenlijk gewoon heel aandoenlijk vindt. Jij wilt een romance, zij wil met je praten. Tot de hottest guys from town de kroeg in komen stappen, dan ben je haar weer kwijt. Soms, heel soms denk je dat je een kans bij haar maakt, maar uiteindelijk sta je gewoon weer met lege handen ('74/'78/2010)

'Nick, je ziet iets over het hoofd. Het EK '88 dan? Toen wonnen we wel een prijs'. Ja, toen was ze dronken.

Maar nu, hoe anders is alles nu? De rollen zijn compleet omgedraaid. België is het nieuwe Oranje, ijzersterke selectie, al wereldkampioen voor vertrek en gewoon in de kwartfinale stranden. De Duitsers beslissen ineens wedstrijden in een vroeg stadium, of in de eerste helft van de reguliere pot of in de eerste heft van de verlenging.

En wij? Wij spelen wedstrijden die niet om aan te gluren zijn, maar we winnen. We winnen ineens in de laatste minuten, we winnen ineens penantie series. Maar bovenal: de wereld heeft een hekel aan ons. 15 jarige bakvisjes uit Mexico maken ineens liedjes op een gitaartje van de Bart Smit met teksten jegens ons mooie landje. Teksten, waar zelfs een doorgewinterde jihadstrijder nog het schaamrood van op de kaken zou krijgen. Arjen Robben verguizen ze inmiddels over de hele wereld, een soort Lothar Matthäus 2.0.

Als, lieve mensen, wij vanavond ten koste van Argentinië de finale halen en zondag de Duitsers verslaan, dan moeten we even wat aanpassen.

De tekst heb ik vrij schaamteloos en klakkeloos van wikipedia overgenomen:

Wilhelmus van Nassouwe
ben ik, van Duitsen bloed,
den vaderland getrouwe
blijf ik tot in den dood.
Een Prinse van Oranje
ben ik, vrij, onverveerd,
den Koning van Hispanje
heb ik altijd geëerd.

We kennen het allemaal. Maar, als Louis het onverwachte flikt en ons wereldkampioen maakt, dan moeten we de tekst serieus gaan veranderen in:

Een Prinse van Oranje
ben ik, vrij, onverveerd,
den Koning van Gaal
heb ik altijd geëerd.

Ik heb er alle vertrouwen in, u ook?