Genemuider genocide, massamoord als wapen tegen de gelukszoekers

“JAAAAA, DAAR LOOPT ER EEN”, ik hoor een mensenmassa schreeuwen, verschrikt kijk ik om en raak haast verstijfd wanneer ik een man of vijf op me af zie draven. De adrenaline spuit door mijn aderen en overmand door stress laat ik een zojuist gekochte pot aardbeien-jam kapot vallen op de klinkers voor mijn huis, de vijf schaduwen komen met rasse schreden dichterbij en enkele seconden later voel ik doffe dreunen op mijn hoofd, ik duik ineen en hoop dat deze nachtmerrie snel voorbij gaat. Tien tellen later hoor ik de buurvrouw roepen dat ze met rust moeten laten en dat ze een ijsje krijgen wanneer ze nu even braaf op de trampoline gaan springen. Ik was zojuist in een hinderlaag van waterballon terroristen gelopen, kindsoldaten op driewielers met langwerpige oranje puntvlaggen die onschuldige blanke mannen bestoken met huisgemaakte waterbommen.

Het kan ook gewoon zijn dat de warmte naar mijn hoofd is gestegen en het allemaal iets onschuldiger ging, zou maar zo kunnen. De hitte doet rare dingen met een mens, van de een op de andere dag zijn we in rep en roer want er werd een heus hitteplan afgekondigd. Dat heeft natuurlijk zo ook zijn voordelen, je kunt nu zonder lastige vragen gesteld te krijgen rustig om 06:00 een Festini perenijsje door de Brinta roeren. Of een hele Viennetta tussen twee volkoren boterhammen, u weet wel, zo’n 2e kerstdag toetjes classic voor na het gourmetten.

Nadeel van de warmte, zijn de huisbezoekjes van insecten. Muggen, maar vooral fruitvliegjes. Fruitvliegjes zijn eigen de noemer ‘insect’ helemaal niet waard, je moet deze dingen niet belangrijker maken dan ze in werkelijkheid zijn. Laat de politiek zich daar maar eens druk over maken, deze minuscule gelukszoekers die ongevraagd je gehele aanrecht bezetten en er niet over peinzen om te vertrekken wanneer je ze dit lief vraagt. En echt, er zijn tijden geweest dat ik heel veel geduld heb gehad met fruitvliegjes. Maar dat is dus sinds vorige week verleden tijd, als een dictator heb ik mijn eigendommen ontzet van dit tuig en staat de teller ondertussen op honderdveertigduizend vermoorde fruitvliegen.

Mijn moeder gaf me deze geweldige tip: leg een citroen in de oven, wacht een half uur, doe de oven dicht, zet hem op 220 graden, ga ondertussen de krant lezen en de fruitvliegen worden levend verband. Dit stukje preventief fruitvliegen om zeep helpen zal de geschiedenisboeken in gaan als ‘De Genemuider Genocide’.

Oh, appelazijn in combinatie met afwasmiddel werkt ook heel goed om de fruitvliegjes te verdrijven hoor. Maar dat klinkt niet zo stoer.

Pep Guardiola zorgt voor een keeperswissel bij Sportclub Genemuiden

De keeperscarrousel draait op volle toeren. Het begon allemaal in Manchester, waar sinds deze zomer de nu al legendarische trainer Pep Guardiola met de scepter zwaait. De Spanjaard is bepaald geen fan van de huidige doelmannen van Manchester City. Iets wat Wim Kieft onbegrijpelijk vindt, hij noemde Joe Hart onlangs nog een uitstekende doelman. Ach, die Wim, hij komt op voor de zwakkeren in deze samenleving. Wim is ook de enige die nog een kerstkaartje naar Chef de Mission, Maurits Hendriks gaat sturen.

Joe Hart heeft zijn plekje ondertussen al moeten afstaan aan de reserve keeper van vorig seizoen: de Argentijn Willy Cabbalero. En nog is Guardiola niet tevreden, er moet een andere keeper komen. En wel in de vorm van Claudio Bravo, de huidige sluitpost van Fc Barcelona. Voor de volgers van het transfernieuws, deze weten net als ik dat de deal zo goed als rond is. Fc Barcelona is ondertussen aan het hengelen naar de diensten van Jasper Cillessen, op het moment van schrijven is het nog niet officieel, maar de verwachting is dat wanneer u dit leest, Jasper Cillessen ná Ruud Hesp de tweede Nederlandse doelman in de geschiedenis van Fc Barcelona is geworden.

En zo kan Ajax halverwege augustus dus nog even op zoek gaan naar een nieuwe keeper. Tim Krul wordt genoemd, maar ook de naam van Vitesse sluitpost Eloy Room zoemt hardnekkig rondom de ArenA rond. Mocht het Room worden, dan zou Robbin Ruiter van Fc Utrecht naar Vitesse niet onlogisch zijn, haalt Fc Utrecht op haar beurt Chiel Kramer van Almere City naar de Domstad en moet dus Almere City voor het sluiten van de markt nog op zoek naar een betrouwbare doelman. En bij wie komen ze dan uit? Juist, Albert Flier, al jaren een van de beste keepers uit het amateurvoetbal. Het kan dus zo maar zijn dat Pep Guardiola er verantwoordelijk voor is dat Sportclub Genemuiden voor het eerst sinds jaren weer een nieuw vast gezicht onder de lat krijgt.

Over vaste gezichten gesproken, Martijn Jansen speelde vorige week tegen ACV zijn 350ste wedstrijd in het eerste elftal. Een duizelingwekkend aantal voor een van de grootste voetballers die Genemuiden ooit heeft voortgebracht.

Onze Minister President kijkt naar RTL Boulevard

Heeft u het meegekregen deze week? Albert Verlinde gaat stoppen bij RTL Boulevard -u mag nu met zijn allen even collectief ‘aaaaaaah’ roepen. Dit was voor onze Minister President Mark Rutte de aanleiding om even een belletje te plegen met deze showbizz goeroe. Want, zo bleek, ook Mark Rutte keek wel eens naar RTL Boulevard. Het komt nu wel heel dichtbij, zullen we maar zeggen. En ergens schrik ik daar van, dat - op papier - een van de machtigste mannen van Nederland naar een programma kijkt waar een ijsjes etende Sylvie Meis het nieuws beheerst.

En ik vraag me dan af hoe dat gaat, Mark heeft geen vrouw/gezin, daarom schuift hij nog wekelijks bij moeders aan voor een heerlijke Hollandse maaltijd. In mijn gedachten ziet dat er ongeveer zo uit:

“Mam, wat eten we?”

“Sperziebonen, piepers en draadjesvlees jongen, je lievelings”

“Maar ik ruik niks”

“Nee, het staat op een bordje voor je in de magnetron”

“Hoezo dat dan?”

“Het is dinsdagavond Mark, dan is mijn wekelijkse bingo-avondje”

“Oh ja, dat is ook zo. Mama?”

“Ja jongen, wat is er?”

“Mam, waar ligt de afstandsbediening?”

“Waar je hem gisteren voor het laatst gebruikt hebt Mark, maar het 18:00 journaal is al afgelopen hoor schat”

“Nee mama, ik ga niet naar het journaal kijken, RTL Boulevard begint zo”

“Ach jongen toch, ik kan niet begrijpen wat je daar toch leuk aan vindt”

“Nou, Sylvie Meis is op vakantie naar St Tropez, ik ben benieuwd of ze nog een ijsje heeft gehad”

“Oh Mark, over vrouwen gesproken, dat ene meisje uit ‘De Wereld Draait Door’ heeft nog voor je gebeld”

“Ach nee hè, Halina Reijn weer?”

“Ja, die! Ik heb gezegd dat je haar terug zou bellen, lijkt me een leuk meisje voor je”

“Mam, alsjeblieft, ik ben geen fokstier”

“Het moet er toch ooit van komen jongen, je bent ondertussen al 49”

“Niet met haar mama”

“Mark, je hebt toch wel eens?”

“MAMA, HOU OP”

Dit is dus onze Minister President, een leider die naar RTL Boulevard kijkt. De man die de woorden sprak: “Nederland zal niet rusten voor de daders van de mogelijke aanslag op het vliegtuig MH17 zijn opgespoord en gestraft.” Ik vraag me af of Vladimir Poetin überhaupt weet wie Mark Rutte is, en zo ja, of hij van hem onder de indruk is. Vladimir Poetin, de man die het samen met Barack Obama, Kim Jong-Un, Ludo Sanders en Angela Merkel voor het zeggen heeft op deze aarde. De machtigste figuren uit het universum. Poetin, die in zijn vrije tijd wilde beren temt en ze daarna als schoothondjes gebruikt. Poetin, de man die vanaf zijn luie zetel met één druk op de knop mij van de bank kan schieten en met een volgende druk Afrika van de kaart kan vegen (Of Dirk Kuyt, dat zou natuurlijk wel mooi zijn). Tegen Mark Rutte, die in zijn vrije tijd draadjesvlees uit de magnetron van zijn moeder eet, en met een roze vlinderstrik vooraan staat bij een concert van de Toppers.

Ik ben verliefd

Ik ben verliefd. Hoteldebotel, slapeloze nachten en liefdesbrieven besprenkeld met liters Eu De Cologne. Na Chantal Janzen, Gwen van Poorten, Dionne Stax, Geraldine Kemper, Lauren Verster, opnieuw Chantal Janzen, Kim van Kooten, Janine van Ludo uit Gtst, Liza Sips, Katja Schuurman, de vrouw van Danny Vera, Renate Verbaan, alle meisjes met rood haar, Emma van de Spice Girls, het voltallige dames hockey team van Oranje, Sylvie Meis, Abbey Hoes, Bo Maerten, Caroline Tensen (ik schaam me nergens meer voor),  Kim Feenstra, Carolien Spoor én Doutzen Kroes, ben ik nu als een blok gevallen voor Dafne Schippers.

Dafne is lief, ze heeft dezelfde uitstraling als een baby geitje: die wil je vasthouden en nooit meer loslaten. Of je laat het door de kamer dartelen, elke beweging is speels en onberekenbaar. Dat is Dafne Schippers, een baby geitje met de acceleratie van een opgevoerde snorfiets die 100 meter in krap 11 seconden weet te overbruggen. Dafne is het type waarvan er in elke Nederlandse straat wel eentje woont, het meisje dat niet stoer gevonden wil worden en daardoor juist heel stoer is. Dafne is opgebouwd uit stroopwafels, stamppot boerenkool en afhaalchinees, Hollandser ga je ze niet krijgen. Dafne is de ultieme girl next door.

Dafne doet aan hardlopen, en dat is zonde. Haar wedstrijden duren nooit zo heel lang, een handvol tellen is de camera op haar gericht, daarna is het feest weer voorbij. Och, Dafne, zat je maar op tennis of hockey, dan konden we iets langer van je genieten. Of desnoods op handboogschieten. Dafne, dan was je mijn vrouwelijke Sjefke van den Berg. En Dafne, ik weet dat je ook gewoon heel goed zou kunnen handboogschieten. Je weet het misschien niet, maar stiekem heb je al een pijl geschoten, *poef* recht in mijn hart.

Cupido zou het niet beter kunnen.

Losers zijn leuker

Tragiek is het wat sport zo mooi maakt. Niet de succesnummers, die vergeten we toch vaak. Winnaars zijn leuk, losers hebben een verhaal. Clarence Seedorf, heeft alles gewonnen wat er op clubniveau te winnen viel, maar we denken bij hem vooral aan de gemiste pingels. Sven Kramer, toch een buitengewoon kundig schaatser, zal worden herinnerd aan die ene foute wissel.  Over foute wissels: Arjen Robben, die in een bloedvorm door Dick Advocaat tijdens het EK van 2004 naar de kant werd gehaald. Hilbert van der Duim, die tijdens het schaatsen een rondje te vroeg dacht dat hij al gewonnen had.

En zo zijn er nog legio voorbeelden te noemen. Want dat blijft ons bij, het falen. Op deze manier kun je je identificeren met personen waarvan je dacht dat ze onbereikbaar waren. Niet alleen de gewone mens maakt fouten, ook de topsporters die we in dit land rijk zijn. Ooit heb ik in E7 van Sportclub Genemuiden bij de stand van 4-4 een pingel mogen nemen, bij winst waren we zo goed als kampioen. Ik miste. Uit de tegenaanval scoorde de tegenpartij de 4-5. Weg kampioenschap. Mijn vader hield een week lang mijn zakgeld in en de eerste vijf weken na het trainen waren de banden van mijn fiets lek gestoken. Pas toen ik de gemiste penalty van Seedorf tegen Frankrijk op het EK van 1996 zag, kon ik het een plekje geven. Niet alleen de gewone mensen maken fouten, ook de sporters van wie je verwacht dat ze geen fouten maken. Fouten laten zogenoemde helden weer lijken op de doodgewone figuren die we allemaal zijn, alleen hebben wij het geluk dat onze fouten niet op de voorpagina van de krant komen. Nou ja, of je moet iets doen met kettingzagen en  lichaamsdelen die niet van jezelf zijn. Maar dan nog staat er alleen ‘Nick H uit G’. Althans, dat stond er de afgelopen keer nog wel.

Over 50 jaar zijn we vergeten wie de gouden plak tijdens de wegwedstrijd wielrennen voor vrouwen heeft gewonnen, we weten alleen nog dat Annemiek van Vleuten met een rotklap tegen het asfalt klapte. Het maakt ook niet uit wie de nieuwe olympische koning van de ringen gaat worden, over 50 jaar herinneren we ons Yuri van Gelder alleen nog aan zijn voorliefde voor cocaïne en het wegsturen van de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Want zo werkt het in de sportwereld. Als je wint, ben je voor even een held. Als je een fout maakt, draag je dat de rest van je leven mee.

Pokémon, President Erdogan & Johnny Bravo

Het is een beetje als de eerste ontmoeting met je aanstaande (ex) schoonouders, je kunt het blijven uitstellen, maar vroeg of laat zul je toch voor de bijl moeten. Ik heb dat nu met Pokémon, ontkennen heeft geen zin, Pokémon is hot. Je kunt het vooral merken aan de negatieve reacties van oudere mensen op Facebook, zodra die ergens over beginnen te zaniken —  en geloof me, dat doen ze —  dat kun je wel stellen dat het een hype is. Met oude mensen bedoel ik de generatie die nog tussen het zelfstandig wonen en het verzorgingshuis in bungelt. Alles wat ze niet snappen of begrijpen is per definitie stom, belachelijk en onzinnig. Wanneer u tijdens het jagen op Pokémon wordt lastig gevallen door deze grijze steunzolen brigade, dan is het beste om gewoon vriendelijk te lachen. Mochten ze nog steeds vervelend blijven doen, dan steek je de wielen van hun rollator lek. Daarnaast mag je best gaan dreigen dat je een volgende keer de geraniums bij ze in de vensterbank gaat besproeien met accuzuur. Het houdt wel een keer op, natuurlijk.

Goed, Pokémon. Ik heb niks met deze wezens, tegen de tijd dat ze in Nederland écht populair werden, stond deze jongen al in de Vaderlandse horeca het duurrecord ‘blauwtjes lopen met hindernissen’ op zijn naam te zetten. Al snap ik de populariteit wel. Wij, de kinderen uit de periode ‘82/89, liepen weg met de series op Cartoon Network. Bij veel mensen zal er een grijns op het gezicht verschijnen bij het horen van ‘Cow & Chicken’, ‘Dexter's Laboratory’ of ‘Johnny Bravo’. Eind jaren ‘90 waren deze animatiehelden de Pikachu’s van nu.

Op school was de Cartoon Network agenda een must om niet in elkaar geslagen te worden. Nee, de gasten mét een Cartoon Network agenda mochten andere scholieren in elkaar te stompen. Behalve de schavuiten van autotechniek, die waren voor niemand bang. De automonteurs van de toekomst waren de Leeuwen in een Jungle die de ‘Van der Capellen Scholengemeenschap’ heette. Zij mochten iedereen pootje lichten, deze lieden hadden namelijk de ‘Rooie Oortjes schoolagenda.’ En dat was voor Nickje toch echt een brug te ver. In de kantine op school stonden de televisies dag en nacht —  dat laatste gok ik —  geprogrammeerd op Cartoon Network. Het ging zelfs zó ver, dat er regelmatig werd gespijbeld om maar in de kantine te kunnen kijken naar dit kanaal met tekenfilms. Ikke niet hoor mama, echt niet. (Mijn ouders lezen mee, vandaar) Toch was het allemaal best leerzaam, want dankzij Dexter's Laboratory weet ik nog steeds hoe je ‘Kaas omelet’ in het Frans zegt. (Omelette du Fromage)

En vandaag de dag? Vandaag de dag gaan er hele kluwen mensen de straat op om met hun smartphone de fictieve Pokémon wezens te vangen. Dat is mooi, want zo kom je nog eens in de natuur. Het is zo populair, dat zelfs President Erdogan van Turkije in de ban is van dit spel. Of nou ja, een soort van. Hij speelt het niet met fictieve wezens, maar met mensen. Of zoals hij het zelf zegt: “Aanhangers van de Gülen beweging, Gotta catch ‘em all”.

Glimlach van de wantrouw

“Godsamme, wat ben je toch ook een ongelofelijke droplul Jesse van Eem”

Op het moment dat ik zijn naam uitsprak, had Jesse al met een rotklap de voordeur dicht gesmeten. Op weg naar, ja waar naar toe eigenlijk? Jesse had vijf minuten voordat het deur smijten begon opgebiecht dat hij contact had met een scharreltje uit zijn studie tijd. Facebook, u kent het wel. Zij had het eerste berichtje gestuurd, hij had gereageerd. En zo begon er een gesprek waarvan ondergetekende ietwat jaloers is geworden.

En nu is Jesse aan het afkoelen. Hoop ik. Of hij is in een rechte lijn doorgelopen naar Louise. Want zo heet het secreet. Louise. Normaal maak ik grappige verbasteringen op de namen van mensen die ik niet zo leuk vind. Maar bij Louise gaat dat niet. ‘Louise de poliese’. Geen idee wat een ‘poliese’ is, als het überhaupt al bestaat. Nee, we houden het bij Louise gewoon lekker simpel: ‘Louise de slettenbak uit de studietijd van Jesse’.

Zo nu en dan hebben we deze uitspattingen. Daarna volgt er een stomende sessie goedmaakseks. We hebben er ook vrede mee hoor, liever deze hevigheid dan elke zaterdagmiddag uit pure wanhoop een uitje naar de IKEA of een tuincentra. Fuck Robert ten Brink, met z’n gezwijmel in een zogenaamd hip Amerikaans retro caravannetje, die shit is onze relatie niet nodig. Wij doen leuke dingen. Festivals, concerten. Al zijn we halverwege de dertig, er is niks leukers dan half dronken midden op de dansvloer van de Ziggo Dome staan te tongen tijdens een concert van Foo Fighters.

Kut, tongen. Misschien ligt die lul nu wel te tongen met dat wicht. Louise, met haar mooie witte tanden. Dat weet ik, want ik heb haar Facebook pagina net even als een volleerd AIVD medewerker gescreend. En zeg nu niet dat jullie dat nog nooit hebben gedaan, alle vrouwen checken de exen van hun man op Facebook. Niet dat het slim is, want over het algemeen zijn ze goed opgedroogd en hebben een prima baan. Het zou helemaal mooi zijn wanneer ze ook nog een man en een handvol kindjes op de wereld hebben gezet, maar dat hebben alleen de minder goed opgedroogde exemplaren. U weet wel, die nogal uitgedijd in een witte legging achter de kassa van de Kwantum zitten.  

Zo niet Louise. Louise lijkt zo weggelopen uit een Hunkemöller reclame. Ik noem dit dan ook meteen oneerlijke concurrentie, alsof je een duel moet uitvechten met een nagelschaartje. En de tegenpartij de hoek om komt zeilen in een legertank. De machteloosheid vierde hoogtij toen ik op Facebook de letters L.O.U.I.S.E. Z.U.N.D.E.R.T. invoerde en virtueel oog in oog kwam te staan met een net iets te knappe vrouw. Zo’n eentje waar alles bij klopt. Chantal Janzen, daar heeft ze iets van weg. De winnares van de Chantal Janzen imitatiewedstrijd is mijn rivale, dat heb ik weer.

20:24

Oké, en nu? Ik bedenk mezelf wat ik moet doen. Een whatsapp sturen? Dat staat ook weer meteen zo puberaal. Hoe lang is Jesse nu helemaal weg? Kwartiertje? Twintig minuten? Hooguit. Toen hij vertrok begonnen net de eerste klanken van het ‘Goede Tijden Slechte Tijden’ door de speakers te schallen. En aangezien op dit moment Ludo & Janine of net ruzie hebben, of het net aan het bijleggen zijn, is hij nog geen half uur geleden vertrokken.

20:43

Fuck it, ik stuur hem toch gewoon een berichtje: HOI LIEF, WAAR BEN JE? X

Terwijl mijn duim op verzenden drukt, voel ik me toch een klein kind.

20:51

Zenuwachtig kijk ik steeds op m’n IPhone of Jesse het bericht heeft gelezen, of nog liever dat hij heeft gereageerd. Gewoon, dat ik weet waar hij is. Want dat heeft hij niet vermeld toen meneer als een wildeman richting de voordeur stoof.

20:58

De kamer lijkt wel een coffeeshop, ik steek de ene sigaret na de andere op. De sigarettenbranche moet vooral zijn bedacht door ongeruste vrouwen die niet weten waar hun partner op dit moment uithangt.

21:03

Mijn lichaam geeft hetzelfde signaal af dat ik nog ken van de tandarts. Dat gevoel, je zit in de wachtkamer een half jaar oude Libelle te lezen, maar het enige waar je concentratie naar uit gaat is het gezoem. Het gezoem van de boor. Op die momenten kreeg ik altijd het gevoel alsof mijn hele lichaam samentrok, het liefste wou ik dan terug naar huis. Mezelf verstoppen op zolder, in een hut gemaakt van twee stoelen, met daar overheen gespannen een oud dekbedovertrek.

21:09

Koortsachtig zit ik met mijn telefoon in m’n handen. Het is zo erg dat ik fantoom trillingen voel. Fantoompijn, dat mensen pijn voelen in lichaamsdelen die geamputeerd zijn. Dat heb ik met mijn telefoon, ik wil het voelen, het trillen, wanneer Jesse me een berichtje stuurt. Dat hij gewoon in de kroeg zit, een gehaktbal naar binnen loopt te werken en daarnaast twee vazen bier achterover slaat. Maar gebeurt niks. Alleen een vrouw op de bank die trillingen voelt die er niet zijn.

21:14

*bzzz bzzz bzzz bzzz* Als een volleerd zakkenroller gris ik de telefoon van tafel, mijn hart klopt ergens halverwege mijn keel wanneer ik het scherm open:

DAG KIND, VERGEET JE DE VERJAARDAG VAN JE VADER DIT WEEKEND NIET?

Fack, een bericht van m’n moeder. Ik stuur snel terug dat het cadeau al lang en breed klaarligt in de kast. Wat uiteraard gelogen is, het laatste waar ik momenteel aan kan denken is de verjaardag van mijn vader. Inclusief een kringetje waar de blokjes kaas en augurk gerold in boterhamworst vrolijk rond gaan.

21:22

Wijn is altijd een goede vriend. Vooral op deze momenten, dan is wijn er voor mij altijd. Ik verwonder me er over dat je eigenlijk maar drie fatsoenlijke glazen uit een fles wijn kunt halen. Of ik heb gewoon een andere maatstaaf, dat kan ook. De wijn doet zijn werk, ik kalmeer iets. Of nou ja, ik zie vooral dat Jesse sinds 20:17 niet meer online is geweest op Whatsapp. Mijn telefoon smijt ik in de hoek van de bank, “weet je wat, Jesse, stik er ook maar in, en die Louise van je ook, de hoer”. Ik hoor het mezelf hardop zeggen. Ik schrik eigenlijk van mezelf, ietwat beschaamd richt ik mijn visie weer richting de beeldbuis waar reclame wordt gemaakt voor opnieuw een zoveelste talentenjacht.

21:36

De hond van de buren begint te blaffen, meestal een teken dat er iemand bij ons het garagepad op komt wandelen. Er valt een deken van rust over me heen, iets in mij zegt dat het Jesse is. Soms voel je zulke dingen gewoon aan. Ik kijk dan ook raar op wanneer ik de deurbel hoor in plaats van een sleutel dat in het slot gestoken wordt. Verbouwereerd en een tikkie chagrijnig loop ik richting de voordeur. “Eikel, ben je nu ook gewoon nog je sleutels vergeten?” denk ik bij mezelf.

Op het moment dat ik het licht in de hal aanklik en mijn blik weer richting de deur werp, stokt mijn adem. Aan de deur zie ik geen Jesse. Wel twee mannen in uniformen. Ik voel meteen dat dit foute boel is, met bevende handen open ik de deur voor de twee dienders. Vanaf dan speelt er zich een schouwspel af wat je kent uit films, wat je leest in de bladen, maar waar je altijd vanuit gaat dat het nooit bij jezelf gaat gebeuren.

“Goedenavond mevrouw, bent u de partner van Peter Johannes Franciscus -roepnaam Jesse, van Eem?”  

Vanaf dan leef ik in een roes. Een van van de beide agenten probeert me uit te leggen dat Jesse drie straten verderop is geschept door een auto. Dood.

Mijn leven staat stil. Vanuit een overlevingsmodus bel ik mijn ouders. Het werd een kort en kil gesprek, “Mam, met Sophie, Jesse is vanavond aangereden, hij is dood”. Samen rijden we meteen door naar het mortuarium. Tegen alle adviezen in ga ik toch alleen kijken. Terwijl ik word begeleid richting de ruimte waar de lijkschouwing heeft plaatsgevonden, besef ik me dat ik eigenlijk alleen mijn opa’s en oma’s dood heb gezien. Allemaal via een natuurlijke weg, waar de lichamen nog van in tact waren. Nu moet ik mijn vriend gaan identificeren die met hoge snelheid is aangereden en waarvan ik nog maar hoop dat zijn gezicht enigszins toonbaar en daarmee ook herkenbaar is.

We lopen een koele, met TL balken verlichte kille ruimte in. Voor mij de lijkschouwer, naast mij een van de agenten. We stoppen voor een gordijn, het heeft wel iets weg van een kamer in een ziekenhuis. Voordat het gordijn wordt opengetrokken draait de lijkschouwer zich om en wendt zich tot mij. Hij trekt zijn latex handschoenen uit en steekt een hand naar mij uit, ik hoor hem iets murmelen wat op ‘gecondoleerd’ moet lijken.

“Bedankt” spreek ik terug.

Achter het gordijn staat een tafel, precies zo’n metalen tafel als je ook ziet in Amerikaanse series. Alleen ligt er onder dit witte laken geen acteur, maar Jesse. Mijn Jesse.

Op de vraag of ik er klaar voor ben, knik ik bedeesd. Het laken wordt van zijn gezicht gehaald en ik verwacht het meest verschrikkelijke beeld ooit. Het valt mee, een grote snee boven zijn rechter oog, verder lijkt alles normaal. Alsof hij slaapt.

“De buitenkant is redelijk onbeschadigd, het zijn vooral de organen die door de klap het zwaarst zijn beschadigd”, aldus de lijkschouwer. Ik kijk hem aan en knik, ik knik alsof ik precies snap wat hij bedoelt. Maar dat doe ik niet. Het enige wat ik wil is weg, weg uit deze slechte b-film. Terug naar zolder, terug naar mijn hut.

De lijkschouwer vertelt ons dat het lichaam zal worden overgedragen aan een nader te bepalen uitvaartverzorger. We moeten naar huis, kleren uitzoeken voor Jesse. De kleren die hij aanhad zijn kapot en zitten onder het bloed. We krijgen het mee, het lijkt op een verhuisdoos. De doos staat voor me op schoot, ik zit op de passagiersstoel, mijn moeder rijdt. Voorzichtig open ik de doos en probeer te ontaarden wat er in zit. Tot mijn verbazing prik ik mijn vinger aan een doorn, vol ongeloof haal ik er een met zand en modder besmeurt bosje rozen uit. Aan een van de rozen zit een kaartje, in de schemering van de voorbij zoevende lantarenpalen kan ik met dichtgeknepen ogen lezen wat er staat:

Lieve Sophie, ik hou van je

XXX Jesse