woensdag 18 november 2015

Het verdwijnen van Sesamstraat

Het is hommeles in Tv-kijkend Nederland. Na bijna veertig jaar te hebben gediend als trouwe en vertrouwde kindervriend, verhuist een van de bekendste straten per 1 januari naar een themakanaal en naar de app. Dat betekent dat Bert, Tommie, Meneer Aart en Pienjo vanaf 2016 verdwijnen van de landelijke beeldbuis, dit besluit heeft tot nu toe voor veel ophef gezorgd bij het Sesamstraat kijkende volk: ze zijn het Ernie mee eens.

Veranderingen zijn natuurlijk nooit leuk. Als klein Nickje had mijn moeder nog wel eens de drang om mijn kamer schoon te maken en opnieuw in te richten. Dat schoonmaken was wel prima, het verplaatsen van al mijn spullen was iets waar ik minder tevreden over was. Menigmaal sjouwde ik als een volleerd verhuizer mijn bureau, kast en bed terug naar de oorspronkelijke rustplaats. Veranderingen zijn dingen waar je meestal gewoon even aan moet wennen. Een van de mooiste tegenargumenten (vooral werkgerelateerd) blijft toch wel: ‘we hebben het altijd zo gedaan’. Ja. Dat is een prima statement om nooit eens een verandering toe te passen.

Toch blijkt deze zin in de meeste gevallen ook te gelden op de reacties voor het verdwijnen van Sesamstraat. Men is, al veertig jaar, gewend aan Sesamstraat op de publieke omroep. Voor veel mensen zal het een stukje jeugd zijn dat uit hun gedachtegoed zal worden gesneden. Ergens wel begrijpelijk, maar in de realiteit blijkt dat live tv kijken steeds minder populair wordt. We Netflixen ons een slag in de rondte, er is een kudde YouTube sterren op komst waar ik werkelijk waar nog nooit van gehoord heb en menig programma scoort op uitzending gemist beter dan op het oorspronkelijke tijdstip. Zelf kijk ik alleen nog maar live naar het journaal en de voetbalwedstrijden van Ajax. Al besef ik me de laatste tijd dat bij Ajax de optie ‘even terugkijken en doorspoelen naar de hoogtepunten’ een beter alternatief zou zijn. Ook qua tijd zou het aanzienlijk schelen, tegenwoordig kun je de hoogtepunten van Ajax in zestig seconden samenvatten.

Kortom: de nieuwe generatie tv-kijkers zal voornamelijk kijken door middel van apps en dingen als uitzending gemist. Is dat erg? Neuh, het is de moderne tijd met nieuwe technologische snufjes. Vroeger hadden we de videoband, nu heb je Netflix. En ouders, het is toch ook veel handiger? Je kunt je kind naar zijn/haar favoriete programma laten kijken op het moment dat jullie het beste uit komt. Of dat nu tijdens het afwassen is, of tijdens iets anders (jaja, vul het zelf maar in, viespeuken) je zult geen kind aan je kind hebben.

zaterdag 14 november 2015

Noodlot

Het noodlot is een van de meest lugubere en wrede dingen op aarde, bijna op het idiote af. Immers, het gooit dagelijks wereldwijd misschien wel honderdduizenden, wat zeg ik: miljoenen levens overhoop. Direct, en indirect. Aan elk noodlot zit een verhaal. Een verhaal dat in gedachte nog niet op de laatste pagina van haar bestaan was gekomen, maar waar wel abrupt het laatste hoofdstuk van geschreven is.


Parijs, afgelopen weekend. Het noodlot sloeg opnieuw toe. Bij velen. Te veel om in één keer te kunnen bevatten. honderdtwintig - tot nu toe - dodelijke slachtoffers, duizenden levens die alleen al in Parijs binnen twee uur compleet verwoest werden. Het bizarre wil, dat er naast de terreurdaden ook nog de reguliere noodlottige doden te betreuren vielen. Mensen die verongelukken, getroffen werden door een hartaanval of gewoon hun laatste adem uit bliezen. De random noodlottige slachtoffers. De mensen die op een verkeerde tijd op de verkeerde plek waren. De mensen die na het ontbijt hun huis verlieten, maar nooit meer levend terugkwamen.


Niet alleen in Parijs. Overal in de wereld. Het noodlot is de vijand die je van achter besluipt en vervolgens genadeloos toeslaat. Het noodlot kerft diepe littekens in de ziel van nabestaanden, zonder dat het ooit met een verklaring komt. Het noodlot stopt niet, het weet nu al dat het vandaag, morgen, volgende week en de rest van ieders leven wéér oneindig veel slachtoffers gaat maken. Zonder dat zij er zich op dit moment ook maar één seconde van bewust zijn.


Grijp het leven bij de lurven, het noodlot werkt niet op afspraak.


“The real troubles in your life
are apt to be things that never crossed
your worried mind;
the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday”.  

-Baz Luhrman - Sunscreen.

donderdag 5 november 2015

Baas in eigen huis

Wat is dat toch met ons kerels, mannen? In het begin van ons prille volwassene bestaan gedragen we ons als een stel losgeslagen holbewoners, maar wanneer er vrouwen in het spel komen dat ‘samenwonen/trouwen’ heet, lijken we ineens op circusaapjes die dansen naar de pijpen van uw aanstaande.


En ja, een mannenhuishouding is nogal een tikkie anders dan dat van een vrouw. Het is, zo heb ik ontdekt, een veel praktischer kijk op het leven. Het eerste wat ik deed toen ik onder de vleugels van moeders vandaan kwam was -ik beken- vrij rebels: ik keek de avondfilm op SBS6 helemaal af. Normaal moest ik tijdens Hart van Nederland naar bed en miste ik zodoende de ontknoping van elke film. Há, dat was mijn eerste overwinning. Ik wil niet beweren dat op jezelf wonen een avontuur is waar Indiana Jones jaloers op zou worden, maar het is wel bijzonder opwindend om zelf te ontdekken hoe je je eigen huishouden op de rit krijgt. En eerlijk, ik Google praktisch álles, zelfs de domste dingen. Verfrissend is het dat je hierdoor weer nieuwe ideeën krijgt. Zo vouw ik mijn shirtjes op met de befaamde ‘Japanse vouwkunsten’, het lijkt lastig, maar wanneer je me bezig ziet zou je zweren dat ik Aziatische roots heb.


Lieve, stoere en robuuste mannen van Nederland die overwegen om te trouwen, doe dit niet. Nee, het is niet zo dat ik niet geloof in de liefde hoor, cupido heeft mij tijdelijk in een soort van Bermudadriehoek van de liefde geparkeerd, maar persoonlijk vind ik dat iedere man eerst een x aantal jaar op zichzelf moet wonen voordat hij er een vrouw (of, wanneer u dat liever heeft, een man) toelaat in zijn natuurlijke habitat.
De grootste reden om dit te doen is om te kijken hoe je werkelijk in elkaar steekt,  zonder je meteen over te geven aan de regels van je nieuwe moeder: je vrouw. Of nog erger, een vrouw die de regels en wetten van haar eigen moeder heeft overgenomen. Noem het een ontdekkingsreis in eigen huis. Zie je woonkamer als een decor uit een James Bond film waarin je zelf acteert als 007. Doe dit. En voorkom het onderste:


Daar zit je dan. Op je ongemakkelijke trendy bank met uitzicht op een dressoir van Riverdale, waar zes geurkaarsen pronken met een gezamenlijke straatwaarde van tweehonderdtwintig euro die een walm van oriëntaalse koudgeperste walnoot gecombineerd met Tibetaans citroengras in je neus doen nestelen. Dit terwijl de TV staat afgestemd op Goede Tijden Slechte Tijden en je er in de acht minuten durende reclame drie keer aan wordt herinnert dat het woensdag is: en er dus een waargebeurde speelfilm op de buis komt. Ondertussen probeer je je partner nog om te kopen met twee sloffe pennywafels, dit omdat om kwart voor negen de halve finale Champions League tussen Bayern München & Barcelona gaat beginnen. Helaas trapt ze hier niet in omdat ze die middag bij Dr Phil heeft geleerd om niet over zich heen te laten lopen. Om je vervolgens met de twee pennywafels nog in je knuisten, die niet alleen slof, maar nu ook vermorzeld zijn, voor straf zonder drinken naar bed te sturen.

Ook geleerd van Dr Phil.