Dorpsfeest (deel 2)

Woensdagochtend, ik loop naar de keuken, leg 3 of 4 muntjes op het aanrecht en blijf over het keukenblad gebogen staan. Ik wacht. Ik wacht 5 minuten. ‘Dat duurt lang’, mompel ik tegen mezelf. Het enige wat ik wil is een glas jus d’orange en een broodje met dood dier, al dan niet besprenkeld met een flinke hoeveelheid satésaus of een honing-mosterd emulsie.

Pas dan dringt het tot mij door, het is afgelopen, Biestemarkt 2014 is tot een einde gekomen.

Weet je, ik heb na een dorpsfeest altijd moeite om weer terug te keren in de burgermaatschappij. Afkicken, puur afkicken. Cold turkey. En dan niet vanwege de drank hoor -mijn ouders lezen ook mee, snapt u- maar meer om de hele sfeer.

Het hele sfeertje, van mensen die je soms een jaar niet spreekt en op zulke dagen ineens weer tegenkomt. Of, en dat blijft mij verbazen, dat je zelfs in Genemuiden nog nieuwe contacten legt. Zo groot is het immers ook weer niet. Zullen we het over het aantal gelopen blauwtjes maar niet hebben dit jaar? Ik ben bij 27 gestopt met tellen. En toen was het nog maar vrijdagavond.

Genoten, van de capriolen van andere mensen. Gasten die bij thuiskomst hun voordeur wagenwijd open laten staan en dit zelf pas de volgende ochtend door een foto op Facebook te weten komen. Of, als je überhaupt de voordeur dicht hebt weten te krijgen, de sleutel aan de binnenkant van het slot laten zitten zodat je geliefde even later haar huis niet binnen kan. Het zijn de dingen die iedereen kan overkomen, mij ook, eerlijk waar. Ook ik heb ooit een (ex)vriendinnetje met de Biestemarkt per ongeluk buitengesloten (waarvoor nog steeds mijn diepe, diepe verontschuldiging).

Verwonderd over de pot met munten, die ook dit jaar weer even onuitputtelijk leek als de ‘kruik van Sarefat’. Binnenkomen, muntjes in een pot doen, plezier maken. Verwonderd ook over de afgunstige blikken die mensen het café binnen werpen, maar van die blikken zouden er 85% eigenlijk wel heel graag naar binnen willen gaan, maar simpelweg niet mogen van moeders de vrouw.

Oh, en dan nog even over ‘goudvis gate’. Het bleek inderdaad, in tegenstelling tot mijn bevindingen, slechts één goudvis te zijn. Maar, lieve mensen, dit was wel een griebels grote goudvis. En hij zat in een zakje water, dus dan krijg je te maken met vergrootglas metaforen. Althans, dat probeer ik jullie wijs te maken.

Goed, de goudvis. Vroeger lieten ze op dinsdag zo halverwege de middag een geit los. Of er vlogen kanaries over het biljart in de Krulle, of er fladderde een kip om je heen. Dat vond ik wel humor, stiekem. Maar ja, een goudvis. In het bier. De mythe gaat zelfs dat er mensen zijn die het bier, met goudvis, verorberden. Nou ja, in Mexico hebben ze drankjes met meelwormen, hier dan met vissen.

Maar het blijft zielig. Daarom heb ik mijzelf, als de Gaellemuniger equivalent van Marianne Thieme, op de barricade geworpen en de goudvis gered van een wisse dood. U mag mij aandragen voor een lintje c.q. Nobelprijs voor de vrede.

Want, alhoewel het voor veel mannen -letterlijk- een natte droom zou zijn, overlijden door een tsunami aan bier, je moet het geen goudvis aan willen doen.

Dorpsfeest (deel 1)

De spanning begint zo zoetjes aan weer toe te nemen, het is immers weer Oktober en dan kan de 3e dinsdag van deze maand nooit heel ver weg zijn.

De 3e dinsdag Nick? Ja, de 3e dinsdag. Voor de mensen buiten Genemuiden zal ik het nog even toelichten: Biestemarkt (spreek uit als Biestemerk). Vroeger ging het om het vee dat verhandeld werd op deze dag, tegenwoordig gedragen wij ons op deze dag als een kudde losgeslagen koeien.

Om het simpeler te maken, het is een dorpsfeest. Een dorpsfeest wat stiekem al op vrijdagavond begint en op dinsdag eindigt, met zondag als rustdag. Uiteraard.

Een feest waarvan er in den lande zoveel zijn. Een feest waar de normen en waarden deze dagen net even iets anders zijn dan de andere dagen van het jaar. Met bier als smeermiddel voor een compleet volk en frikandellen als ontbijt op een nuchtere maag.

Om u een beeld te vormen, het is carnaval, maar dan zonder de verkleedpartijen. Neuh, wij in Genemuiden hoeven ons niet te hullen in een boerenkiel of een sexy verpleegsters outfit om al hossend een half maandsalaris te verbrassen. Alhoewel het bij sommige dames bepaald niet zou misstaan. Voel u vrij, vrouw volk.

Is het dan alleen bier drinken? Nee, dan doe ik de rest te kort. Midden in Genemuiden staat er op het dorpsplein een kermis. En als ik u vertel dat deze bestaat uit een zweefmolen, kinderdraaimolen, botsauto’s en zo’n gekke bank die in den ronde draait, dan zult u geneigd zijn om dit belachelijk te maken. Niet doen, want toen Nickje 6 jaar was hadden we enkel een zweefmolen en een draaimolen. Oh, en je kon in een circus tent wedden op welk vakje een cavia ging zitten. Dat was mieters prachtig fenomenaal geweldig, ik ging altijd voor ‘Flip met de bruine stip’. De God van de dieren hebbe haar ziel. En mijn zakgeld.

Zou ik bijna de grootste attractie van de kermis vergeten: de oliebollenkraam.

Over dit fenomeen zou ik praktisch een boek kunnen schrijven. Gaellemunigers en oliebollen, het blijft een bijzondere combinatie. Vanaf het moment dat dit rijdende vetsponzen etablissiment zijn -spreekwoordelijke- deuren opent, staat het er zwart van het volk. Alsof de oliebol Justin Bieber symboliseert en haar klanten ineens veranderen in hysterische 14 jarige bakvissen met op hol geslagen hormonen die dit kereltje adoreren.

Verder schijnt er die dinsdag zelf ook nog een braderie te wezen, maar de eerlijkheid dient mij te vermelden dat ik daar nooit bijster veel van mee krijg.

Ludo Sanders for President

Jippie, RTL4 bestaat momenteel 25 jaar. En omdat te vieren liet de familie De Mol onlangs een taart bezorgen, hetgeen wij afgelopen week konden aanschouwen bij ‘Opsporing verzocht’.

25 jaar RTL, en nog steeds zit daar bij mij een klein traumatisch feit wat mijn -verder onbezorgde- jeugd volmaakt had kunnen maken. Nou ja, eigenlijk 2 dingen.

1: Ik was nimmer ‘Brief van de week’ in het weekblad van Donald Duck. Maar, ik heb de moed nog niet opgegeven hoor. Dat komt ooit nog. Beloof ik.

2: Ik heb nooit mee kunnen doen aan de ‘Mega blubber power race’ van Telekids.

En dat steekt, lieve mensen. Want Telekids was toch een groot deel van mijn jeugd een vriendje op de zaterdagochtenden. Ik kon het altijd een beetje om de voetbal heen brijen, mijn geluk was (en is) dat ik niet echt een vreselijk bedeelde voetballer was (en nog niet ben), ik was daarom altijd vrij vlot weer thuis op de zaterdag. Precies op tijd voor onderdelen als ‘Harry de hengst’, ‘pittige tijden’ of de ‘vraag maar raak gast’.

Eigenlijk was het elke zaterdag weer een klein feestje. Toen Nick nog een Nickje was, moest hij wachten tot het ‘traphekje’ verwijderd werd alvorens hij naar beneden mocht. En dat was een kwelling, want über hypere Nickje stond al ver van tevoren te wachten tot Papa, dan wel, Mama Hoekman hun kleine monsters (mijn zusje en ik, wij waren toen al een wolfpack) een vrije doortocht richting het televisietoestel gunde.

Sowieso is RTL4 voor de meeste mensen een ‘trip down memory lane’. Want och, wat is er op die zender een vracht pulp tentoongesteld. Gelukkig hadden ze dat naar verloop van tijd zelf ook door bij RTL, daarom hebben ze RTL5 in het leven geroepen. A.k.a ‘Het afvoerputje van RTL’. Types als Roy Donders, Britt Dekker en Barbie mogen hier voor de kansarme tv kijkers onder ons programma’s maken die het niveau van hun doelgroep nauwelijks ontstijgen.

U denkt, ‘Nick, ga je nu GTST, hét paradepaardje van RTL niet noemen?’. Natuurlijk wel.

Want ik ga jullie iets bekennen, ik was vroeger fan. Jazeker. Deze ruige, vleesgeworden Rock & Roll dude was vroeger instant fan van GTST. Bij het horen van namen als Helen Helmink en Daniël Daniël maakt mijn hart nog steeds een klein sprongetje. Later, toen ik verstandig werd en ‘Goudkust’ ontdekte, is mijn fan wezen afgenomen. Ik kijk soms nog wel hoor, maar ik ben geen praktiserend GTST volger meer.

Tegenwoordig is het ook veel makkelijker om een week of 5 over te slaan. Het enige wat je mist is dat Laura ineens de zus van Bing blijkt te zijn, dat Bing ineens de zoon van Laura is en dat Bing ineens Laura zelf blijkt te zijn. Oh, en je mist geheid een huwelijk/scheiding van Ludo en Janine.

Ludo Sanders, zijn naam is gevallen. In tijden dat onze polder politici even geloofwaardig overkomen als menig belspel programma en de uitstraling hebben van een beschimmeld vaatdoekje, is er natuurlijk maar één man die dit land nog kan redden: Ludo Sanders. De man die je nog het beste kunt omschrijven als het Hollandse equivalent van Vladimir Poetin. Met Ludo aan het roer zal dit land er binnen no-time weer bovenop zijn. Barack Obama die het in zijn pantalon doet wanneer hij weer een afspraak in zijn agenda ziet staan met ‘President Sanders’. Ludo Sanders, de enige man ter wereld waar zelfs de IS zijn vingers niet aan durft te branden. Kom bij Ludo niet aan met bladiebla praatjes, Mark Rutte, want hij zorgt dat je verdwijnt. Ergens ver weg. Waar zelfs de zon niet durft te schijnen.

Ludo Sanders. De enige hoop van Nederland.