Mike Verweij wil op het bovenbeen van Gudelj

U verwacht het misschien niet, maar ik ben geblokkeerd op Twitter. Door Mike Verweij. U weet wel, de Ajax watcher namens de krant van wakker Nederland. Dit is ook precies hoe Mike in elkaar steekt, hij kan niet tegen kritiek. Alles wat een mening heeft die haaks staat op zijn bevindingen, wordt ruchtzichloos geblokkeerd. Want aan mensen die de mening van de almachtige Verweij in twijfel trekken, heeft deze journalist een broertje dood. Als een ridder op zijn Twitterende paard trekt hij ten strijde tegen alles wat het niet met hem eens is, om vervolgens deze figuren voor eens en altijd uit zijn leven te verbannen.

Deze week konden we in de krant een verhaal over Peter Bosz lezen waar het zuur werkelijk van af droop. Je zou denken dat na de twee overwinningen op Willem2 & PEC Zwolle — met de cijfers 10 voor en 1 tegen — er ogenschijnlijk geen vuiltje aan de lucht is. Verkeerd gedacht, de informatiebronnen van Mike zijn door hun matige prestaties buiten de boot gevallen, iets wat voor Mike een reden is om Peter Bosz even door de gehaktmolen te halen. Want zo werkt het blijkbaar bij Mike, Mike houdt niet van mooi voetbal. Nee, Mike wil dat zijn twee vriendjes binnen de Ajax selectie hem van informatie blijven voorzien en hemelt ze daarom telkens op in zijn verhaaltjes voor de krant.

Mike is een plaaggeest, die bommetjes onder zaken legt die hem niet aanstaan. Probleem van Mike is alleen dat hij een slechte plaaggeest is. Zijn woorden spugen geen vuur, maar confetti. Hij hoopt binnen Ajax schade aan te richten, maar hij veroorzaakt alleen lachsalvo’s en ergernissen. Het valt meteen op dat de stukjes van Mike over een Ajax onder Frank de Boer positief waren, maar dat het prima voetbal van de laatste twee wedstrijden onder Peter Bosz ineens voor geen kant zou deugen. Zogenaamd dan hè. Want eigenlijk probeert Mike op deze manier zijn twee oogappeltjes weer in de basis te schrijven. En stiekem verdenk ik Mike er van dat hij tatoeage technisch aast op het enige stukje vrije bovenbeen van Gudelj.

Gelukkig hebben we met Bosz een trainer die zich niet zo heel veel aantrekt van dit soort praktijken. Bosz trekt zijn eigen lijn, daar kun je het mee eens zijn of niet, maar hij zwicht niet voor journalisten. Gelukkig maar, we moeten er toch ook niet aan gaan denken dat Mike Verweij indirect de opstelling van Ajax zou kunnen bepalen. Dat doet Peter Bosz, en die wint momenteel. En een winnende trainer, heeft altijd gelijk.

Peter Bosz      1

Mike Verweij 0

Debuteren kun je leren

‘Debuteren kun je leren’, zei mijn trainer altijd. En die kan het weten, want hij debuteerde ooit in het eerste van zaterdag hoofdklasser Sportclub Genemuiden. Zelf bestonden mijn debuutreeksen uit invalbeurtjes bij A2 of het 6e elftal van Sportclub Genemuiden, altijd wanneer motregende en we in februari een uitwedstrijd moesten spelen tegen clubs uit dorpen met illustere namen als Havelterberg of Noordscheschut.

Dat het ook anders kan, lieten Nouri en De Ligt zien. Beide heren zijn ook meteen toegevoegd aan een lijstje die bijna mythische proporties aanneemt: scoren als jeugdspeler van Ajax, bij je debuut in de hoofdmacht. En ja, ook ik ben zo’n figuur die nu tegen de buitenwereld loopt te blaten dat hij ‘jaren geleden al wist dat deze twee heren het eerste van Ajax zouden halen’. Al zou zelfs Stevie Wonder het talent van Nouri nog zijn opgevallen, dit is zo’n typische Ajax speler: Bravoure, inzicht, techniek en doelgericht. Toch heb ik meer genoten van Matthijs de Ligt. Dit soort verdedigers leiden we bij Ajax niet zo heel vaak op, het is een soort IKEA kast op voetbalschoenen. Maar dan ook nog eens met de kwaliteiten die een moderne verdediger tegenwoordig moet beheersen. En daar word ik dus echt heel erg vrolijk van - zou Rob Geus gezegd hebben. Een puber van krap 17, met het lichaam en de uitstraling van een Afrikaanse topatleet. Ik vraag me af wat Veltman gisteravond van het optreden van De Ligt vond, die zou zich zo zoetjes aan wel een beetje zorgen moeten gaan maken.

Het mooiste was het contact tussen Nouri en die andere debutant: Frenkie de Jong. Bij een vrije trap, trok Nouri onmiddellijk de aandacht van Frenkie. Deze twee gasten zijn zo gigantisch goed op elkaar ingespeeld, dat is prachtig om te zien. En het dan ook meteen willen toepassen hè, allebei debuteren, maar gewoon dezelfde ideeën hebben die ze samen in Jong Ajax bijna wekelijks met artistieke perfectie ten tonele brengen.

En ja, het kan én moet allemaal nog zoveel beter. En ja, wij als supporters zijn het - terecht - niet altijd eens met het bestuur. En ja, we staan na zes wedstrijden ineens vijf punten achter op de koploper.

Maar hé, wat heb ik weer eens ouderwets genoten van Ajax. Een Ajax dat speelde met plezier, in plaats van het stroperige en depressieve voetbal van de afgelopen weken/jaren. Met spelers die vanuit de jeugd weer moeiteloos de aansluiting vinden bij het eerste elftal. En dat stemt mij, als Ajacied, best vrolijk.

Open brief aan de Nederlandse verzorgingshuizen

Ouder worden als man is geen pretje, je takelt af, wordt grijs en/of kaal, katers duren een halve week en na je vijfentwintigste is het gedaan met je seksleven. Dat laatste kan ik weten, want sinds 14 augustus ben ik 31. Als u dacht dat in de verzorgingshuizen uw leven iets plezieriger gaat worden, dan heeft u het mis. Er blijkt nogal wat aan te schorten, vooral veroorzaakt door het karige budget dat Den Haag vrijmaakt voor de zorg in ons land.

Open brief aan de verzorgingshuizen van Nederland.

Dag lieve aanstaande zusters, ik ben misschien wat vroeg, maar de afgelopen dertig jaar vlogen ook voorbij, dus over nog eens een dikke veertig jaar sta ik met mijn plunjezak bij jullie op de stoep.

Ik vroeg me af of jullie wel een beetje met de tijd van tegenwoordig mee hobbelen, of dat jullie stil blijven staan. Daarom heb ik voor jullie een paar punten op papier gezet om het — voornamelijk — voor de nieuwe bejaarden en jullie zelf zo aangenaam mogelijk te maken.    

• Hoe is de snelheid van het draadloze internet? Ik mag toch aannemen dat jullie een fatsoenlijke WiFi verbinding kunnen regelen van het vorstelijke bedrag dat ik elke maand van mijn schamele AOW pensioentje aan jullie moet overmaken.

• De multiculturele samenleving is iets wat we niet kunnen en mogen negeren. Daarom moeten er zusters komen uit alle windstreken van de wereld. En of jullie de Deense en Zweedse zusters alsjeblieft niet willen vergeten.

• Febo muur in de centrale hal

• Biljarten is natuurlijk hopeloos ouderwets, graag zou ik hiervoor in de plaats een aantal Playstations met —  tegen die tijd —  FIFA’49 en de laatste versie van GTA zien

• Of het mogelijk is om de optredens van nietszeggende mannen/dameskoren uit het repertoire te schrappen. Graag zouden wij hier FeestDJ Ruud of een Nirvana coverband willen zien. (Ps: op Biestemerkeumpien en Biestemarkt zelf graag ook iets van André Hazes. En of jullie ons als ‘rolstoel polonaise’ door de zaal willen drukken.)

• Breezers voor mijn vrouwelijke medebewoonsters. Ik ben dan misschien wel bejaard, maar ook weer niet van steen.

• Ik hoor dat er tegenwoordig in de gebouwen van Huize Avondrood een bedtijd geldt. Hallo, we zijn oud en wijs genoeg om zelf te bepalen hoe laat we gaan slapen.

• Kussengevechten met het personeel zijn juist hartstikke leuk

• Elke maand een uitje. Mogen jullie zelf verzinnen waar we heen gaan. (Old Sailor in Amsterdam is best leuk, kijk maar wat je met deze tip doet)

• Het voorlezen van de krant, mocht dit nodig zijn wegens ouderdomsgebreken. Wel een fatsoenlijk dagblad, de Telegraaf gebruik je maar als kattenbakvulling

• Alle wedstrijden van Ajax, PSV, Feyenoord & Oranje op een groot beeldscherm. Met bier voor bodemprijzen en bitterballen in de rust

• Playboy in de leesmap op de koffietafel, de Libelle en Margriet mogen jullie achterwege laten

• Als jullie ook maar het idee hebben om mij te laten sjoelen, klaag ik jullie bij voorbaat al aan

• Vrijdagmiddagborrel met karaoke. Van 16:00 tot 20:00

• En nee, zelfs op je zeventigste levensjaar is een Ajax pyjama nog niet kinderachtig

Hierbij hoop ik jullie van voldoende informatie te hebben voorzien. Mochten jullie nog vragen hebben, dan hoor dit graag. Zo niet, tot over veertig jaar.

Met vriendelijke groet;

Bejaarde in opleiding;

Nick Hoekman.

Dappende Dirk Kuyt

Dirk Kuyt heeft het dabben vermoord. Hoogstpersoonlijk, afgelopen weekend na zijn doelpunt in de wedstrijd Feyenoord - ADO Den Haag. Dabben is een ietwat vreemde beweging met je arm maken, vanuit een gestrekte arm manoeuvreer je in een soepele beweging je onderarm voor je ogen. En ja, zo onlogisch als ik het hier uit loop te leggen is het eigenlijk ook. U zult het vast ergens gezien hebben, mocht u denken dat de kinderen in de straat allemaal dezelfde epileptische aanval hebben: nee, dat is nu het fenomeen dabben.

Dirk, u kent hem, zoon van een visserman uit Katwijk. Nederlandser gaat u ze niet krijgen, Dirk’s ontbijt bestaat uit stamppot zuurkool met daar overheen vers geraspte stroopwafels en een klein handje kokindjes. Toen ze de Hollanders vroeger uitvonden, kan het niet anders dan dat Dirk Kuyt model heeft gestaan voor hetgeen wij Nederlanders vandaag de dag zijn. En deze Dirk deed na zijn doelpunt tegen ADO Den Haag een uit Amerika geïmporteerd hiphop dansje. U zou het kunnen vergelijken met een klompen dragende Nelson Mandela die op een draaiorgel ‘Heb je even voor mij’ aan het spelen is.

En eerlijk, ik was vroeger wel fan van Dirk. Ach, die leuke knul die zo uit de boekenreeks ‘Schippers van de kameleon’ is komen wandelen. Daar kon toch eigenlijk niemand een hekel aan krijgen. En hij was ook reuze handig, want Dirk heeft bij Oranje zo’n beetje elke vacature opgevuld. Van rechtsbuiten tot linksback en alles wat daar tussen zit. Maar nu gelooft Dirk ook echt dat hij belangrijk is, dat is hem heel vaak ingefluisterd, dat Dirk de verlosser van Feyenoord is. Zo vaak, dat Dirk dit zelf ook tegen mensen aan het zeggen is.

“Hoi, ik ben Dirk. En ik doe het allemaal voor de mensen in de Kuip, die hebben al zo lang lopen wachten”

Sindsdien is Dirk veranderd in een vervelende klier. Zo’n speler die tijdens een trainingskamp de rest er bij naait wanneer ze via de regenpijp naar beneden zijn gegleden om te stappen. Dirk gaat er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat Feyenoord dit seizoen géén kampioen gaat worden. “Het team staat voorop”, Behalve wanneer Dirk gewisseld wordt, want dan is meneer gekrenkt. Ik hoor u denken: “Je bent jaloers Nick, dat Feyenoord Dirk Kuyt heeft en Ajax het met het geveinsde fanatisme van Gudelj moet doen”. Neuh, ik vind het wel lekker, Dirk als belangrijkste man bij Feyenoord. Dat schept uiteindelijk weer hoop, voor een kampioenschap in Amsterdam.

Spoedcursus 'Depressie voor dummies'. (Deel 3)

Hoi iedereen, voor we gaan beginnen aan deel drie van de spoedcursus ‘Depressie voor dummies’, wil ik even kwijt dat de reacties op deze spoedcursus echt ongelofelijk mooi zijn. Het aantal berichten dat ik mag ontvangen van mensen die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten is hartverwarmend. Nog mooier — klinkt misschien wat dubieus — is dat er mensen zichzelf herkenden in de verhalen en aan de hand daarvan besloten dat het toch wel verstandig zou zijn om professionele hulp te zoeken. Jullie mogen trots op jezelf zijn, eerlijk. Ik ben het sowieso.

Goed, vandaag deel 3. En een bijzonder lastige, ik heb lang lopen dubben of ik dit onderwerp überhaupt aan zou moeten kaarten, want binnen de taboesfeer rondom de psychische klachten heb je nóg een extra taboe: suïcide, zelfdoding. Of zoals het in de volksmond wordt genoemd: zelfmoord. Vind ik zelf niet zo’n prettig woord, dus ik hou het op suïcide of zelfdoding. De reden waarom ik het toch wil behandelen, is omdat het vandaag — 10 september — wereldwijde dag ter preventie van suïcide is. En ja, het is een heftig iets. Onbegrepen ook vaak. Ik wil het even gaan opsplitsen in twee categorieën: mensen die willens en wetens een puinhoop van hun leven hebben gemaakt en dit niet meer kunnen rechtbreien. En mensen die vanwege hun psychische klachten de overweging hebben gemaakt om uit het leven te stappen. De eerste groep kan ik niet over oordelen, over de tweede groep heb ik een wat beter beeld.

Depressies gaan regelmatig gepaard met suïcidale gedachten, ook ik heb ze nog regelmatig. Hoeft u niet van te schrikken hoor, ik ben niet praktiserend. Zelf schrik ik er tegenwoordig niet meer van, het hoort bij me op de een of andere manier. Het is ook geen serieuze overweging om die stap nog te maken, omdat ik nu weet dat na een donkere/inktzwarte periode uiteindelijk ook een tijd zal aanbreken dat het weer plezieriger gaat worden. Ik zie het als een soort escape knop, dat het een soort laatste redmiddel is voor als het heel slecht gaat. En dat geeft rust. Het is alleen een escape knop die ik nooit zal indrukken, omdat ik nu weet wanneer ik bij de professionals aan de bel moet trekken, voordat ik het écht als een optie ga beschouwen.

Egoïsten, zo worden ze vaak neergezet: de personen die zijn overgegaan op de laatste daad van hun leven. En dat is echt de verkeerde beredenering, het is vaak juist het tegenovergestelde van egoïsme. Je voelt jezelf overbodig, eigenlijk ben je van mening dat het voor iedereen het beste zou zijn als je er gewoon niet meer zou zijn. Dan ben je niemand meer tot last en heb je eindelijk de rust gevonden waar je al tijden naar op zoek bent. Als je in een periode zit dat het gewoon heel slecht met je gaat, dan is helder denken heel lastig. Vergelijk het met het gevoel dat je krijgt wanneer je woedend of boos bent, dan is het ook heel lastig om reëel te blijven en voor jezelf helder na te blijven denken. Achteraf denk je dan vaak: ‘Oké, dat had ik misschien anders aan moeten pakken’.

En zo werkt het bij suïcidale gedachten in donkere perioden vaak ook. Dan kun je voor jezelf zo lastig die knop omzetten om helder na te blijven denken, je wordt als het ware opgeslokt door je eigen gedachten. En dat blijft door je hoofd spoken, uren, dagen, weken, soms zelfs maanden. Uiteindelijk heeft je gedachten je er van overtuigd dat suïcide eigenlijk het beste en de enige uitweg voor je is.  En om daar zonder gespecialiseerde hulp uit te komen, daarvoor moet je echt zo sterk in je schoenen staan. Terwijl dat juist het grootste probleem is: je staat niet sterk in je schoenen. Op dat soort momenten ben je gewoon echt mensen nodig die je tegenspreken, dat het wél de moeite waard is om te blijven leven. Dat er uiteindelijk wél een betere periode gaat aanbreken. Want zelf heb je daar dan soms de kracht en het benul niet meer voor.

Het zou heel goed kunnen dat mensen dit lezen en het totaal niet eens zijn met deze bevindingen, dat kan. Het is niet mijn bedoeling om mensen/nabestaanden op welke manier dan ook te kwetsen. Mocht u dat gevoel toch krijgen, dan spijt me dat zeer. Dit verhaal is tot stand gekomen door mijn eigen bevindingen + verhalen die ik heb gehoord van andere personen met psychische klachten. Er is niks zo persoonlijk als het eigen brein en iedereen maakt gebeurtenissen op zijn eigen manier mee.

Gerrit 'De Duis' Eenkhoorn

De iconen van een club of vereniging zijn niet vaak de spelers of de trainer, meestal zijn het de personen die zich met hart en ziel inzetten, maar genoegen nemen met een plekje in de luwte. Oké, in het amateurvoetbal heb je - zoals bij Sc Genemuiden - een zwik honkvaste spelers, maar in het betaalde voetbal zie je dit bijna nooit meer. Het is daarom ook geen wonder dat bij de topclubs de helden van de supporters aan de zijlijn blijven staan, bij het legioen van Feyenoord was verzorger Gerard Meijer mateloos populair. In Amsterdam waren Sjaak — Sjakie — Wolfs en Bob — Bobby — Haarms de levende legendes. Nu, jaren na hun overlijden, worden hun namen nog steeds in één adem genoemd met Ajax. Samen Johan, achternaam lijkt me verder overbodig.

Gerrit Eenkhoorn, in dit stuk verder aangeduid als ‘De Duis’, is een van de boegbeelden van Sportclub Genemuiden. Maar wat wil je ook, 29 jaar als elftalleider van het eerste team is niet niks. Zelf ben ik 31, dus ik kan me eigenlijk geen 1e elftal voorstellen zonder De Duis. 29 jaar, dat zijn dus heel veel hoogte en dieptepunten. Stomme is eigenlijk dat ik bij De Duis niet denk aan een kampioenschap, bekerfinale, degradatie of bekerpotjes tegen ploegen uit de Eredivisie. Welnee, we houden het bij een wedstrijd tegen Flevo Boys. Wel om de districtsbeker, plaats van handeling was Emmeloord, ergens op een doordeweekse voorjaarsavond in 2005. Beide teams moesten zelf een grensrechter leveren, en u raadt het al: De Duis nam die avond namens Sportclub Genemuiden de vlag ter hand. Over een goede clubgrensrechter zegt men altijd: die kunnen punten voor je pakken, of — wanneer je voor het eerst grensrechtertje mag spelen — ‘bij twijfel altijd vlaggen’. En er was die avond nogal wat twijfel bij De Duis, de aanhangers van Flevo Boys waren het regelmatig niet eens met de ietwat partijdige lijnrechter uit Genemuiden.

Mensen die De Duis kennen zullen weten dat hij brildragend is, die desbetreffende avond waren zijn brillenglazen groen/wit gekleurd. Flevo Boys was de tweede helft wat sterker dan Sportclub Genemuiden, maar De Duis liep als een ware veldheer met grensrechtersvlag langs de lijn en zorgde er enkele keren voren dat de voorwaartsen van Flevo Boys niet bij het vijandelijke doel konden komen.

Sportclub Genemuiden won die wedstrijd uiteindelijk met 0-1, een overwinning die - zo later bleek - de opmars betekende voor een van de grootste successen uit de historie van de club: het winnen van de Amstel Cup voor amateurs. Een prijs, die zonder het vlaggenisten van De Duis op die gedenkwaardige avond in Emmeloord, waarschijnlijk nooit was gepakt.