donderdag 27 augustus 2015

Brugklassers stippen


Kroonprinses Amalia is deze week haar middelbareschooltijd in gegaan. Per fiets. Na de traditionele boterham met pindakaas en een glas melk als ontbijt, werd het tijd om het kind achter zich te laten en in een tijdscapsule te stappen die Amalia zal brengen naar een periode waarin mislukte sjekkies pielen op het schoolplein en zoenen met jongens in het fietsenhok, deel gaan uitmaken van haar dagelijks bestaan.

Ik ben vooral benieuwd of ze in Den Haag meedoen aan het fenomeen voor brugpiepers waarvan ik nog steeds - eerlijk waar, badend in het zweet wakker word: stippen. Voor wie stippen niet kent: bullebakken uit hogere klassen flikkeren leerlingen uit de brugklas tijdens hun eerste weken in het water. Als een soort ontgroening.

Destijds was ik zelf nog niet zo stoer als ik nu ben (u mag nu schaamteloos lachen). Sterker nog, ik vond de gedachte dat ik tijdens de fietstocht van Zwolle naar Genemuiden wel eens 'gestipt' kon worden een uit de categorie 'clown met kettingzaag op verlaten bospad na middernacht'. Huiswerk, onverwachte overhoringen en handgeschreven liefdesbrieven die linea recta in de prullenbak verdwenen, het viel in het niet bij de aanzwellende spanning die zich in mijn onderbuik meester maakte wanneer het einde van het laatste lesuur dichterbij kwam. Voordat ik überhaupt op de fiets kon stappen was het eerst nog duimen draaien of een paar onverlaten niet de ventieldopjes van mijn en honderden andere fietsen hadden afgedraaid en weggebonjourd, deze vorm van vrijetijdsbesteding was een favoriet bij mijn - overwegend, Zwolse medeleerlingen.

Dan begon de reis, achttien kilometer fietsen als een opgejaagd stuk wild. Met tegenwind in Mastenbroek, áltijd tegenwind in Mastenbroek. Constant achterom kijkend of er geen groep fietsers in het vizier kwam, was dit wel het geval, dan kreeg ik het ongemakkelijke gevoel van wachten in de wachtkamer van de tandarts terwijl je op de achtergrond hoorde hoe een boor minstens veertien kiezen aan het uithollen was. Dat gevoel. In het kwadraat. Keer tien.

De jungle van de Mastenbroekerpolder heeft mij nooit kopje onder laten gaan. Ik ben een zogenoemde ‘stip maagd’. Ik heb het overleefd.

Nu Amalia nog.

woensdag 26 augustus 2015

Ajax maakt huwelijken kapot

Lieve Frank,

Ik heb je onlangs verkeerd begrepen, je zei: “halve finale Europa League.” Pas nu snap ik dat je hiermee bedoelde dat Jablonec een halve finale voor de Europa League groepsronde is. Dat geeft ook niet, zo vaak spreken wij elkaar ook niet. Een misunderstanding is dan ook snel gemaakt. Maar, Lieve Frank, ik heb er nog niet zo heel veel vertrouwen in, dat wij de groepsronde halen. Het spel is - om maar eens op een blauwe plek in mijn Ajax hart te drukken, niet om aan te gluren. En echt, ik geloof dat de intenties er zijn hoor, maar het is van de negentig minuten nog steeds vijfentachtig maal zestig seconden niet zo heel goed. En ja, ik weet dat we bovenaan staan, dat we van de afgelopen vijf seizoenen vier maal kampioen zijn geworden. Maar niet op een manier die we - van oudsher, van Ajax gewend zijn. De combinaties lijken nu, no offence, een beetje op je eigen voorhoofd, Frank. Stroef, nors, moeilijk. Het moet juist meer richting het voorhoofd van je broer, Ronald: alle plooien moeten worden recht getrokken, het moet soepel, jong en fris ogen. En arrogantie. Arrogantie die dan weer terecht is.

Want, Lieve Frank, misschien dat je het bent vergeten, maar voor veel mensen is Ajax meer dan een spelletje. Voor veel mensen is Ajax een sociaal bindmiddel. Samen met mijn vrienden kijken we alle Europese wedstrijden + klassiekers bij elkaar. Of, in de kroeg. Of, bij iemand in de woonkamer. Daarom, Lieve Frank, moeten jullie zorgen dat de groepsronde van de Europa League gehaald gaat worden. Anders zijn wij genoodzaakt om onze pijlen te richten op de KNVB beker. Een prijs, die mij als Ajacied, nog nooit heeft aangesproken. Een troostprijs, die uiteraard wel gewoon gewonnen dient te worden. Hoe moeten we dat, Lieve Frank, gaan uitleggen aan onze vrouwen en kinderen? “Nee, papa kan vanavond geen verhaaltje komen voorlezen, papa gaat nu naar de kroeg omdat ze om 18:15 moeten spelen tegen *Rijnsburgse Boys voor de beker.”

Lieve Frank, geloof me, Second Love maakt geen huwelijken kapot. Rijnsburgse Boys uit, wanneer er geen Europese groepsronde gehaald wordt, dát maakt huwelijken kapot.

*Ja, ik weet dat we voor de beker tegen De Graafschap moeten. Maar ik ga er vanuit dat in de volgende ronde, de KNVB weer gewoon voor een uitwedstrijd tegen amateurs zorgt.

vrijdag 21 augustus 2015

Erreman van Pietien, cultheld in ruste

Hij zal niet de boeken in gaan als topschutter aller tijden, begaafd technicus of spits die menig verdediger slapeloze nachten heeft bezorgd. Wél is hij de man die - zoals ze dat zo mooi zeggen, een van de belangrijkste doelpunten ooit voor Sportclub Genemuiden heeft gemaakt. Diep in blessuretijd maakte hij op 14 maart 2009 in/op  Staphorst de 1-2 waardoor mijn lokale liefde destijds weer iets van adem kreeg in de strijd tegen degradatie, een strijd die toen wél over de streep werd getrokken.


Zijn naam? Herman van Dijk. Of, zoals we hem hier - Genemuiden - noemen: Erreman van Pietien. (In Genemuiden vergeten we de ‘H’ nog wel eens uit te spreken, de scholen hier geven dan ook les uit een alfabet dat bestaat uit vijfentwintig letters) Een speler die als geen ander wist wat zijn kwaliteiten waren, pendelde als een vleesgeworden variant van de Volendamse ‘Heen & Weer’ tussen het eerste en het tweede. Schoot ze er in het tweede vanuit alle rangen en standen in. Een verdieping hoger in het vlaggenschip van Sportclub bleek het niveauverschil geen tree, maar af en toe een flinke trede hoger te zijn. Wat dan weer werd gecompenseerd door een niet aflatende dosis werklust, een soort Dirk Kuyt, maar dan zonder alle voorgeprogrammeerde cliché uitspraken. Vriend Wycher - Die trouwens de zwarte pantoffels van het befaamde doelpunt bij Staphorst naast zijn ingelijste trouwportret heeft hangen, en ik zijn het er al jaren roerend over eens dat Herman ook een prima voorstopper of, no offence, linksback zou zijn. Al decennia voordat Ome Louis tijdens een WK Dirk uit Katwijk al back posteerde, opperden wij twee dat dit ook een prima positie voor Erreman van Pietien zou wezen. Want, zo vinden wij, als je als club geen fatsoenlijke linksback kunt opleiden, dan gaat er wel iets faliekant verkeerd in je opleidingssysteem. Een speler die dan ook nog eens de pech had op te moeten boksen tegen jongens als Cornelia, Lanjouw of Ties, amateurvoetballers uit de zogenaamde buitencategorie.


Wat hebben we genoten van je optredens in het eerste, wat baalden we als je ons na een doelpunt weer keihard voorbij liep langs de boarding en wat hebben we onderling stiekem lopen gniffelen wanneer je moest invallen in het shirt met een door jou zo verguisd rugnummer. Oh, dat was ik er wel vergeten bij te vertellen, mijn status is niet helemaal Zwitserland in dit verhaal, Herman en mijn persoontje delen dezelfde vriendengroep. Het beeld wat ik zojuist heb geschetst, zou dus een beetje vertekend kunnen zijn. Alhoewel, 208 wedstrijden in de hoofdmacht van de groen-witte brigade, waarin 42 maal de keeper van de tegenstander moest vissen, dat zijn cijfers om trots op te zijn.

Erreman van Pietien, cultheld in ruste.

dinsdag 18 augustus 2015

Badmeester Kim Jong-un

In mijn geliefde Noord-Korea is het sinds dit weekend een half uurtje vroeger dan voorheen. Na zeventig jaar de tijd van Aziatisch buurtschap Japan te hebben gevolgd, vond leider der Noord-Koreanen Kim Jong-un het welletjes en besloot een eigen tijdzone in het leven te roepen. Een half uur, dat klinkt niet lang, maar het schijnt voor menig getrouwd stel precies de duur van het maandelijkse verzetje te zijn. U moet weten dat ik Noord-Korea, naast het lichaam van Chantal Janzen en de satésaus van cafetaria ‘de Eenkhoorn’ uit Genemuiden, een van de meest fascinerende dingen op aarde vind. In dit land vinden gebeurtenissen plaats die door het menselijk brein nooit zo voorgeprogrammeerd kunnen zijn. Onmogelijk. U zult het waarschijnlijk niet geloven, maar er zijn naast alle verschrikkingen wel degelijk raakvlakken tussen Noord-Korea & Genemuiden. Zo is het in beide gevallen praktisch onmogelijk om op zondag met het openbaar vervoer naar een van bovengenoemde af te reizen, is de moedertaal bij ons beiden nergens Italiaans en worden we door omliggende gebieden compleet onbegrepen en in sommige gevallen zelfs verguisd. Al ga ik er nog steeds van uit dat dit laatste een verkapte vorm van jaloezie is. Oh, zou ik bijna de belangrijkste vergelijking vergeten: Kim Jong-un & burgemeester Eddy Bilder gaan naar dezelfde kapper. Van alle voorbeelden zou u deze laatste toch wel heel moeilijk kunnen ontkennen.


Verder kunt u Noord-Korea het beste vergelijken met een wasmachine vol sokken. Het kan aan mij liggen, maar van de tien sokken die ik in de wasmachine stop, komen er hoogstens zeven weer gewassen naar buiten. In Noord-Korea is een afwijkende politieke opvatting -
überhaupt iets adoreren wat met het westen te maken heeft, of het dragen van Crocs al reden genoeg om je als in een sok in een wasmachine te stoppen en je daardoor spoorloos te laten verdwijnen. Zonder dat iemand ooit zal weten in welke vooroorlogse kelder de kornuiten van Kim Jong-un je tengere Aziatische lichaam aan de muur hebben vastgelijmd. Nu snapt u dat ik tegen alle vormen van dit soort onmenselijk gedrag ben, toch moet ik eerlijk vertellen dat dit regime op sommige plekken van deze wereld de sfeer best ten goede zal komen. Kim Jong-un zou zijn gezag moeten doorvoeren op alle zwembaden met ligbedden in Europa. Wanneer iemand het waagt om voor zichzelf en zijn familie, voor dag en dauw, een x aantal ligbedden te voorzien van een handdoek, om daarna als een dief in de nacht weer voor een paar uur te vertrekken, dan zal het inhumane spel van onze Noord-Koreaanse leider zijn intrede doen en zullen deze figuren spoorloos verdwijnen.

Als een sok in de wasmachine.

zondag 9 augustus 2015

Met gepoetste ballen op vakantie

Als alles een beetje meezit hoop ik deze week dertig te worden. Dertig is eng, ik betrap mezelf er op dat ik bijna Radio2 wou liken op Facebook. Ik kon dit -gelukkig, nog net voorkomen, maar ik sluit niet uit dat er ooit een periode komt waarin ik minder sterk in mijn schoenen sta. Dertig, vier je zoiets überhaupt? Je dertigste verjaardag vieren voelt een beetje aan als die verplichte plak cake na een uitvaart, het is allemaal heel ongemakkelijk en echt gezellig gaat het niet worden. Dertig is het nieuwe zeventien. Ook zo’n leeftijd waar je niks mee kon, je had al een brommer, maar moest nog een jaar wachten tot je achttien werd en in een auto mocht stappen. (Ja, ik ben nog van die generatie. Ik heb ook nog meegemaakt dat Laura uit GTST aantrekkelijk was. Prehistorie)


Ik realiseer me dat ik ook nog maar op de helft van mijn levensdoel ben: meedoen aan ‘We zijn er bijna’. Kent u dat programma? Het is een soort ‘Boer zoekt vrouw’ meets ‘Ik vertrek’, maar dan hebben de meesten hun levenspartner al gevonden. Hollandse stellen van middelbare leeftijd die een aantal weken met volstrekt onbekenden van camping tot camping
door Europa trekken. Uiteraard staat er onder bloedhete Griekse zon gewoon hutspot op het menu, het moet immers wel leuk blijven. Eigenlijk is het saaie tv. Hele saaie tv. Maar het feit dat het allemaal zo onbezorgd lijkt, geeft mij een gevoel van puur geluk. Daarom heb ik ook besloten dat ik vanaf dit jaar ga sparen voor mijn ‘We zijn er bijna uitzet’. Krijg je normaal als jong volwassene op je verjaardag, onder het mom van ‘voor je uitzet’, dingen als een bestekset of pannenlappen, nu ga ik voor de camping benodigdheden bij uitstek zoals een ‘*mover’ of een chemisch toilet. Want Nickje is natuurlijk niet van plan om in de vroege ochtend als een blanke Keniaan, met een rol wc papier onder zijn armen, over de camping richting het sanitair blok te hollen.


Dertig jaar wachten, het klinkt bijna als detentie. Kan ik die tussentijd mooi gebruiken om mijn Jeu de Boules set uit het stof te halen, je moet immers wel met gepoetste ballen op vakantie.

*Mover is een ding waarmee je in een handomdraai je caravan omtovert tot een bestuurbare auto. Speelgoed voor grote mensen dus. Zelf lijkt het mij heel vet om vanuit het opklapbare bed mijzelf en de caravan richting het campingwinkeltje te escorteren voor een krantje en wat croissantjes.