Genemuider liefdesslotjes

Vanaf heden kunt u Genemuiden plaatsen in een rijtje met Parijs, Praag, Berlijn en Londen. Het hipster fenomeen ‘liefdesslotjes’ heeft ook hier zijn intrede gedaan. Hierbij hangen geliefden een hangslot aan een bruggetje waarin ze hun initialen gekerfd hebben.

‘K *hartje* A’. Als semi Peter R de Vries en volbloed Gaellemuniger ben ik vooral benieuwd wie deze K&A zijn. Is het een verliefd puber stelletje uit het dorp dat druk aan het sparen is voor Parijs? Een echtpaar met een boot wat diverse ligplaatsen terroriseert met hun hangsloten? Zit er een lokale ijzerboer nogal omhoog met honderdduizenden hangsloten en hoopt hij er op deze manier van af te komen? Of gewoon iemand met gevoel voor humor die voor de gein een slotje heeft opgehangen en huilend van het lachen afwacht wat de reacties zijn?

Het is wel een mooie manier om je liefde te uiten, zo’n slotje. Stuk romantischer ook dan een bosje bloemen van de benzinepomp of een etentje bij een wokrestaurant. Alhoewel ik me afvraag wat je moet doen als de relatie stukloopt. Wat doe je dan? Duik je het sleuteltje op? Of zou je -eventueel- je partner er achteraan mogen gooien? En is er een maximum aantal slotjes wat je mag ophangen met verschillende partners? Zelf heb ik nergens ter wereld een slotje hangen, nee. Wat niet wil zeggen dat ik niet romantisch ben hoor,welnee, op de Zwarte Cross heb ik ooit een frikandel speciaal op ‘Lady & the vagebond’ -u weet wel, dat met die spaghetti slierten- achtige wijze gegeten met een tijdelijke verkering. Kortom, veel romantischer dan mij gaat u ze niet vinden op deze aardbol. Overigens was deze kortstondige Achterhoekse romance meteen al ten dode opgeschreven, dit omdat ik niet beschik over een John Deere tractor. De liefde van een Zwarte Cross dame gaat door de blubber.

Nu Genemuiden de liefdes slotjes in zijn/haar hart heeft gesloten, kunnen we stellen dat we bij de groten der aarde horen. Maar ja, what’s next? Het wachten is nu op de illegale kunstwerken van Banksy, de gasten van KampSeedorf die Freek van den Berg eren met een levensgroot portret onder het tunneltje vlakbij sportpark De Wetering, een achtbaan op de kermis tijdens de biestemarkt en de eerste editie van het nu al legendarische festival ‘Buuznpop’.

Laten we hopen dat de lokale ambtenaren in deze onschuldige liefdevolle uitspattingen niet iets zien wat volgens hen niet in het zogenaamde bestemmingsplan voor bruggetjes past.

Let love rule.

Pinkpop

Als festivalbezoeker zijn er een paar dingen die je zelf in de hand hebt: genoeg geld, een fatsoenlijke tent, kek t-shirt, goed gezelschap en eventueel het nummer van de lokale drugskoerier. Dingen waar je je vooraf druk over gaat maken zijn meestal de dingen waar je zelf geen invloed op hebt, zoals bijvoorbeeld het weer. Op dit lijstje kan na afgelopen weekend nog een zorgenkindje: hopen dat je favoriete artiest niet zijn been breekt in aanloop naar het festival. In het Limburgse Landgraaf zouden de heren van Foo Fighters de zondag editie van Pinkpop afsluiten, ware het niet dat Dave Grohl -voorman, zanger & gitarist van de band- twee dagen voor het optreden zijn been brak tijdens een concert in Zweden. Ik ging er eerst nog vanuit dat ik getuige was van een geniale aflevering van Bananasplit, maar deze hoop was al snel vervlogen.

Een festival waarvan de headliner gecanceld wordt, u kunt het vergelijken met een wedstrijd van Fc Barcelona waarvoor u met veel moeite een kaartje hebt weten te bemachtigen en dat dan op de wedstrijddag het nieuws doorsijpelt dat Suarez, Messi & Neymar alle drie geblesseerd zijn en dus niet zullen spelen die dag. U zult begrijpen dat ik al in het bezit van een fikse kater was, voordat ik ook nog maar een stap op het festivalterrein had gezet.

Was Pinkpop hierdoor dan niet leuk? Pinkpop was geweldig. Aangezien wij enkel kaarten hadden voor de zondag, stonden wij niet op de camping van het festival zelf, maar op een kleinschalige boerderijcamping in de buurt. Althans, dat dachten we. Bij aankomst bleek dat de campinghouder zijn capaciteit vertienvoudigd had door drie omliggende weilanden aan zijn schattige en verdere prachtige rustieke vakantieverblijf toe te voegen. Hierdoor stonden er geen honderd, maar een kleine duizend gasten die overwegend enkel voor Pinkpop hun tentje of caravan naar het geïmproviseerde onderkomen hadden weten te slepen. U zult begrijpen dat dit het festival gevoel nogal een extra boost gaf. Wat ook bijdroeg aan de sfeer was het optreden van Dj Roger in de graanschuur op de camping. Een schuur die ze voor dit weekend hadden omgetoverd tot ‘party loods’. Bij party loods in een graanschuur moet u denken aan het volgende: hang met tyraps willekeurig, in een met tandpasta gecombineerd met mest afvalstof gegeurde schuur, wat discolampen, plaats een tap, statafels & meterslange banken met bierfest tafels, voilà: een party loods is geboren. Dan Dj Roger. Dj Roger is waarschijnlijk de plaatjesdraaier van een lokale jeugdsoos, of heeft dit vroeger gedaan. Het is de man waarvan elk dorp er minimaal vier of vijf heeft, en ja, ikzelf was/ben ook zo’n figuur. Het optreden begon vrij aardig, onze nieuwbakken held draaide in een raptempo alle kneiters van Nirvana, Ac/dc, Foo Fighters en the Killers. Daarna kwam er een kink in de spreekwoordelijke kabel en stapte onze, door deze gebeurtenissen, in aanzien gedaalde held over op de plaatjes van Anita Meijer en de Dolly Dots. Ik had u graag verdere details willen vertellen over mannen die vreemde capriolen uithaalden op ‘de Woonboot’ van Stef Ekkel en pubers die tijdens playbackshows afgeschoten dienen te worden, helaas zult u begrijpen dat ik waarde hecht aan de privacy van mijn medemens. What happens on Pinkpop, stays on Pinkpop. Maar misschien dat Genemuider dialectband ‘Juust’ hierover ooit nog eens een liedje zal gaan schrijven.

Voor volgend jaar zeggen Foo Fighters hun gecancelde optreden van Pinkpop in te willen halen. Mocht dat onverhoopt óók weer niet doorgaan, ach, dan gaan we weer mooi naar de nu al legendarische Dj Roger.

Sjaak Swart syndroom

Het leven van een amateurvoetballer op een bedenkelijk niveau gaat niet over rozen. Daar waar de grote internationale sterren mogen spelen in stadions die van alle gemakken voorzien zijn, daar mogen wij onze kicksen onderbinden in gehuchten waarbij vergeleken de complete Balkan nog als een paradijselijk oord te beschouwen valt. Het mooie -of droevige- van ons bestaan is dat we over het algemeen allemaal lijden aan het zogenaamde 'Sjaak Swart syndroom'. U moet weten, Sjaak Swart behoorde in zijn periode tot een van de beste voetballers van Europa, vandaag de dag is Sjaak een oud speler van eind zeventig die nog wekelijks tegen een balletje trapt. Tot zover: dikke prima. Echter, er hangt bij Sjaak nog steeds het idee dat hij iets toe zou kunnen voegen aan het eerste elftal van zijn cluppie Ajax. Toegegeven, ik zag het afgelopen seizoen de linksback van Ajax regelmatig dingen doen waarvoor ze je zelfs bij het zesde elftal van Sc Genemuiden meteen zouden wisselen, dus ik vraag me oprecht af of Swart het veel slechter had gedaan dan Boilesen. Maar dit 'Sjaak Swart syndroom' zit in praktisch elk van ons verstopt, iedereen denkt stiekem dat hij het talent is dat niet wordt begrepen door zijn medespelers en dat zijn spel op een hoger niveau echt véél beter uit de verf zou komen.

Ikzelf ben ook zo'n type. Een negenentwintig jarige linksback van Sc Genemuiden 6 die de ballen het liefst op Engelse wijze over de boarding jaagt en met slechts een schamel behaald schoolvoetbal kampioenschap halverwege de jaren '90 als persoonlijk hoogtepunt, dan weet u wel: dat hadden de scouts in de regio destijds goed gezien, aan mijn persoontje is geen potentieel Champions League winnaar verloren gegaan. Maar toch blijf ik vast houden aan Barry van Galen. Barry maakte zijn debuut voor Oranje toen hij 34 jaar en 227 dagen oud was. Potjandrie, dan heb ik nog bijna 5 jaar om dat te verwezenlijken. Tot die tijd zal ik moeten leven in een wereld die bestaat uit keepers die ondanks een 10-1 nederlaag vinden dat ze prima gekeept hebben, spelers die met moeite een bal recht vooruit kunnen spelen, maar dit wel doen op de nieuwste fluoriserende voetbalschoenen (hetgeen voor veel tegenstanders een vrijbrief is om deze spelers op kniehoogte een fijne middag toe te wensen) en selecties die tijdens een uitwedstrijd op een gure zaterdagmiddag in november bestaan uit elf man, maar tijdens thuiswedstrijden in april met een opkomend lentezonnetje als decor, gewoon weer bestaat uit achtendertig personen. Die ook alle achtendertig willen spelen die middag.

Wij als spelers uit de diepe krochten van het amateurvoetbal worden door het talentvolle gedeelte van voetbalminded Nederland toch een beetje gezien als de Sienekes van het Songfestival, de tijgerprintjes uit het modebeeld en de wokrestaurants uit het culinaire landschap. Kortom, ze nemen ons niet helemaal serieus.

Gelukkig nemen wij ze dat andersom ook niet.