woensdag 24 december 2014

De voordelen van een single kerst

Er zijn mensen die medelijden hebben met single’s tijdens de feestdagen. Neemt u van mij aan, dit hoeft niet. Het feit wil namelijk dat wij praktisch geen verplichtingen hebben. Dat is lekker hoor, geen verplichtingen. Voor de vorm kijk ik nog wel eens een van de 83 delen van ‘Home Alone’, maar daar blijft het meestal ook bij.
Ja, de kerstborrel op het werk. Maar ja, is dit een verplichting? Op deze manier zie je je collega’s eens van een andere kant, dan blijkt die suffe medewerkster van de boekhouding na 3 bessenjenever ineens haar haren los te gooien om te gaan dansen op de tafel en heeft die jongen van de afdeling logistiek een prima André Hazes imitatie in huis. Incluis zijn bier consumptie.


Het mooie van een -beetje- kerstborrel is toch wel dat je er op z’n minst een kater aan over moet houden. Of een affaire. Of, als je een beetje je best doet, beiden.


Sowieso is er voor de singles al één verplichting die we (ik spreek voor de mannen) kunnen skippen op kerstavond: ‘All you need is love’. Och, dat is überhaupt al een kwelling. Robert ten Brink die op de meest idyllische plekjes ter wereld onbereikbare liefdes bij elkaar brengt. En, dat lukt. De filmpjes dat Agnes uit Wolvega zo graag bij Ricardo uit Almere wil zijn, en dat op het moment suprême dat ze de portiekflat van Ricardo binnenlopen ineens Tamara uit Heerhugowaard op de bank zien zitten -het liefst naakt-, die gunnen ze ons niet. Alhoewel ik hier wel een programma voor RTL5 in zie zitten. ‘Christmislukkingen’, zoiets.


Er zullen mannen tegen hun vriendin/vrouw zeggen dat ze het leuk vinden, maar dit is enkel omdat ze op deze manier meer kans zien in een verzetje. Gelooft u mij vrouwvolk, programmeer op dezelfde avond een halve finale van de Champions League, en dan zullen we nog wel eens zien hoe diep zijn liefde voor Robert ten Brink reikt.


Op eerste kerstdag heb je ook maar een verplichting, je hoeft alleen naar je eigen ouders/familie. En dat is natuurlijk nooit zo’n drama als de gourmet-bijeenkomsten die de schoonfamilies bedacht hebben. U weet wel, dat je na anderhalf uur uit pure wanhoop overweegt om dan maar je tong op de hete plaat te leggen. Dat je dan de rest van de eerste kerstdag bij de EHBO moet doorbrengen, dat neem je dan maar voor lief. Zolang je maar weg kunt uit deze droefenis van halfgare slavinken, whiskysauzen van Remia en die schattige aardappeltjes in de vorm van een kerstboom.


Ik raad u trouwens wel van harte af om dit te doen. U zult er nog versteld van staan hoeveel mensen er met een verbrande tong bij de EHBO zitten tijdens de kerst.

Fijne dagen, lieve mensen.

vrijdag 5 december 2014

Mijn eerste keer

De eerste keer, tsja, de eerste keer kan ik me nog goed herinneren.


Een Italiaanse schone. Tegenwoordig zou zoiets een MILF heten, destijds hadden we het nog gewoon over ‘de Oude Dame’. Een dame met passie, vechtlust, een dame waar je ontzag voor had. Een dame die ook, zo bleek later, niet vies was van verdovende middelen.


Dit cadeautje werd mij aangeboden door mijn vader. Hoe mooi is dat? We kunnen dus stellen dat mijn vader als het ware voor mijn ontmaagding heeft gezorgd. 120 gulden telde hij voor haar neer, een godsbedrag destijds.


Het was een mooie dag ergens in April, 1997. Ik was 11, zij veel ouder. Op een braak liggend industrietrein te Amsterdam, where else? Ik mocht mee met een groep vrienden van mijn vader. Een groep, die hun sporen wel verdiend hadden in deze wereld. Hij wist: ‘aan deze gasten vertrouw ik mijn zoon op een van de mooiste avonden van zijn leven wel toe’.


Toen ik bij huis werd opgehaald voegde hij nog een ‘letten jullie goed op hem?’ toe aan zijn vrienden. Mijn vader knipoogde, de kerels schoten in de lach. Zij hadden al vele malen vaker met dit bijltje gehakt.


De reis van Genemuiden naar Amsterdam duurde lang. Té lang. Ik bracht de gehele trip geen woord uit, kon alleen maar luisteren naar de verwachtingen die de bier drinkende mannen om mij heen in het rond bazuinden. Ik stelde me voor hoe ik later, als ik groot was, samen met mijn eigen vrienden ook zulke tripjes zou gaan maken. Deze gedachte zorgde voor een tinteling van euforie en saamhorigheid die zich ontrok van mijn kruin tot mijn kleine teen. Stiekem was ik stik jaloers op deze gasten, dit was voor hun bijna dagelijkse kost.


Een gevoel van spanning en vreugde maakten zich meester in mijn buik, eenzelfde soort spanning wat een kind van 5 heeft tijdens pakjesavond. Stiekem wil je dat het snel voorbij is, maar eigenlijk kan de voorpret je niet lang genoeg duren.


Eindelijk was het moment daar, Nickje trad toe tot de grote mensen wereld. Een beeld wat ik tot dusver alleen s’avonds op tv mocht aanschouwen, werd nu werkelijkheid. Een wereld, waarin de taal universeel is. Een wereld waar het nostalgische gevoel voor liefde inwisselbaar is voor geld.


Buiten de ervaring om, telde ik slechts één hoogtepunt. Zij wist van geen ophouden, de teller stokte -godzijdank- bij 2.


Mijn eerste Champions League wedstrijd: Ajax - Juventus. 1-2.



Datum:
Tijd:
20:30
Soort:
Ronde:
Toeschouwers:
51200
Coach Ajax:
Scheidsrechter:
Stadion:
Coach Juventus:



woensdag 19 november 2014

Brekend nieuws

Hooggeëerd publiek,

Met gepaste trots deel ik u mee, dat vanaf 8 november 2015 in de winkel ligt, ‘Boek van Nicks’.

Een bundel van al mijn tot op heden gepubliceerde stukjes + heeeeeeeel veel nieuwe stukken.

Ik wil iedereen die mijn stukjes leest heel hartelijk bedanken, zonder jullie steun was dit nooit tot stand gekomen. Ook uitgeverij ‘Brul van Hul en Text&More’ dat ze mij deze kans geven en hun vertrouwen in mij.

Dit zal betekenen dat ik méér ga schrijven, maar minder ga publiceren. Tsja, anders kopen jullie het boek niet, zo simpel is het ook weer.

vrijdag 14 november 2014

Eigen Pieten eerst

Oké, ik beken schuld. Vroeger heb ik regelmatig voor Zwarte Piet gespeeld.
Voelt u zich vooral vrij om mij nu te bespugen, te bekogelen met bedorven strooigoed, stoeptegels door mijn ramen te gooien of brandende kruizen in mijn tuin te deponeren.

En dan te bedenken dat ik in de veronderstelling was dat ik iets goed deed voor de kindertjes. Hoe naiëf kan een mens zijn, denk ik achteraf. Kleine kinderen snoepjes geven, het is ook te zot voor woorden eigenlijk. Dat dit überhaupt in België -met hun achtergrond- nog niet verboden is, is mij een groot raadsel.

Net als elk mens wat zich vroeger of (in het geniep en de gordijnen stijf dicht) tegenwoordig schminkt als Zwarte Piet, loop ook ik in mijn vrije tijd graag met een witte puntmutskap op. Want, rascisten, dat zijn we. Allemaal. Stuk voor stuk.

Zwarte Piet, lieve mensen, stamt namelijk af van de slavernij. En dat vertelden ze er vroeger op school niet bij toen ik tijdens gymnastiek cum laude was geslaagd voor mijn Zwarte Pieten diploma. Een diploma, wat nog immer vol glorie boven mijn schoorsteenmantel prijkt, alhoewel er tegenwoordig net naar gekeken wordt of ik een met uitsterven bedreigde Siberische tijger aan de muur heb hangen.

Achteraf had ik het ook wel kunnen weten. Toen ik als klein Nickje nog mijn schoen voor de centrale verwarming zette, zat er op een dag geen chocoladeletter of Nintendo Gameboy in, maar een briefje met de volgende tekst: ‘Wortel had iets meer water mogen hebben, of minder zonlicht. Schoen is wel goed gestikt, prijs kwaliteit verhouding dik in orde’. Op dat moment snapte ik er geen hout van, nu pas leg ik de link met het slavernij verleden.

Natuurlijk, ik ben geen racist. En nee, persoonlijk vind ik ook niet dat Zwarte Piet racistisch is. Nu hebben wij in Genemuiden überhaupt weinig te maken met racisme, om de simpele reden dat hier praktisch geen getinte mensen wonen. Neuh, we hebben hier wel mensen met rood haar. En die slaan we wel eens met stokken, gewoon, voor de vorm. Of we scheren ze kaal en overgieten ze vervolgens met accuzuur. Maar omdat nou racisme te noemen, dat gaat wel wat ver.

Het buitenland kijkt met argusogen naar ons hele Sinterklaasfeest. Helemaal nu de politiek (lees: Geert Wilders) zich er mee is gaan bemoeien. Geert Wilders, de racist die in de buitenlandse media in een adem wordt genoemd met een stoute Oostenrijker die in de jaren 40 van de vorige eeuw heel Europa op zijn kop zette.

Het lijkt me prachtig om te zien, om aan een onwetende Amerikaan uit te moeten leggen dat Geert Wilders -in hun ogen een racist van het kaliber klu klux klan- juist wil dat de Nederlandse bevolking haar gezicht zwart blijft schminken.   

Lieve mensen, ik zet dit weekend gewoon mijn schoen. En of de Pieten die van de stoomboot komen nou Zwart, Rood, Wit of Groen zijn, ik vrees dat ik hem gewoon zelf moet vullen.

vrijdag 7 november 2014

Studio Sport vermoord door Whatsapp

Er was een tijd dat ik maniakaal reageerde op mensen die op zondagmiddag de uitslag van Ajax verklapten. Mijn zusje heb ik ooit 3 uur in de meterkast opgesloten toen zij mij vertelde dat Ajax met 1-0 had verloren bij Sparta. Overigens vind ik dit nog steeds een rechtvaardige straf. Ajax mag überhaupt niet verliezen, en al helemaal niet van Sparta. Oké, we zouden in theorie kunnen stellen dat mijn lieve zusje niet zo heel erg veel aan het verlies van de Amsterdamse grootmacht heeft bijgedragen, maar dat zag ik op dat moment toch heel anders.


Het waren andere tijden. Tijden dat je nog écht met een bord op schoot naar Studio Sport keek. In huize Hoekman deden we dit over het algemeen onder het genot een portie afhaalchinees. Meestal ging met mijn vader mee afhalen, dat waren echte ‘vader en zoon momenten’. Moeders en dochters gaan samen naar de kapper, vaders en zonen gaan naar de afhaalchinees, zoiets.


Hoe anders is het dezer dagen? Door de komst van FOX is elke wedstrijd in de eredivisie live te volgen op TV. Als je betaalt, uiteraard. Nu kon dat vroeger gedeeltelijk ook al wel, maar kon je het als verstokt Studio Sport kijker nog prima tot 19:00 uitzingen zonder dat je ook maar een uitslag gehoord had. Je moest alleen de radio even uitzetten tijdens het nieuws, maar dat was na verloop van tijd een automatische handeling.


Maar toen, lieve mensen, toen kwam daar ineens de intrede van ‘Social Media’, en dan met name de zogenaamde ‘whatsappgroepen’. Sinds die tijd is het gedaan met mijn ‘zondagmiddag uitslagen fobie’, je ontkomt er simpelweg niet meer aan. Ja, je kunt jezelf opsluiten in een meterkast, dat is een optie. Maar zoiets schijnt nog best traumatische sporen achter te laten. Zegt men.


Tegenwoordig zit ik in 14 van deze groepen. Waarvan er 13 praktiserend, want ik zie net dat ik het enige overgebleven lid ben van ‘Vrijgezellenfeest Berry’. Wat op zich niet heel raar is, vriend Berry is ondertussen alweer een jaar getrouwd.


Sowieso is het een geweldig fenomeen, die whatsappgroepen. In de app ‘Huize Hoekman’ vermeldt moeders keurig wat er die dag in het ouderlijk huis op het menu staat, indien het ons aanstaat wat de pot schaft, kunnen wij via deze weg direct een tafeltje reserveren. Of, ze begint met: ‘Nick, we eten sperziebonen’. Dan weet ik genoeg. De eerste sperzieboon die ik in mijn mond stop moet nog gepoot worden.


Door de whatsappgroep van mijn geliefde 6e elftal van de lokale voetbalclub blijft iedereen op de hoogte van de gebeurtenissen rondom -vooral- Ajax. ‘Hoppa, bam, yes, jiehoe’ staat over het algemeen voor een goal aan Ajax zijde. Terwijl: ‘kut, shit, wat een prutsers, elke week hetzelfde liedje, wisselen die Denswil/Van Rhijn/Boilesen/Sightorsson’ meestal betekend dat Ajax een treffer moest incasseren.


En zo ben ik intussen ook veroordeeld om alle wedstrijden van Ajax live te kijken. Op TV. Via een illegale vage Russische stream, dat dan weer wel. Maar hé, het is gratis. En dat ik dan Bulgaars of Saoedie Arabisch commentaar te horen krijg, dat neem ik dan voor lief.

Het moet immers wel leuk blijven.

vrijdag 24 oktober 2014

Dorpsfeest (deel 2)

Woensdagochtend, ik loop naar de keuken, leg 3 of 4 muntjes op het aanrecht en blijf over het keukenblad gebogen staan. Ik wacht. Ik wacht 5 minuten. ‘Dat duurt lang’, mompel ik tegen mezelf. Het enige wat ik wil is een glas jus d’orange en een broodje met dood dier, al dan niet besprenkeld met een flinke hoeveelheid satésaus of een honing-mosterd emulsie.


Pas dan dringt het tot mij door, het is afgelopen, Biestemarkt 2014 is tot een einde gekomen.


Weet je, ik heb na een dorpsfeest altijd moeite om weer terug te keren in de burgermaatschappij. Afkicken, puur afkicken. Cold turkey. En dan niet vanwege de drank hoor -mijn ouders lezen ook mee, snapt u- maar meer om de hele sfeer.


Het hele sfeertje, van mensen die je soms een jaar niet spreekt en op zulke dagen ineens weer tegenkomt. Of, en dat blijft mij verbazen, dat je zelfs in Genemuiden nog nieuwe contacten legt. Zo groot is het immers ook weer niet. Zullen we het over het aantal gelopen blauwtjes maar niet hebben dit jaar? Ik ben bij 27 gestopt met tellen. En toen was het nog maar vrijdagavond.


Genoten, van de capriolen van andere mensen. Gasten die bij thuiskomst hun voordeur wagenwijd open laten staan en dit zelf pas de volgende ochtend door een foto op Facebook te weten komen. Of, als je überhaupt de voordeur dicht hebt weten te krijgen, de sleutel aan de binnenkant van het slot laten zitten zodat je geliefde even later haar huis niet binnen kan. Het zijn de dingen die iedereen kan overkomen, mij ook, eerlijk waar. Ook ik heb ooit een (ex)vriendinnetje met de Biestemarkt per ongeluk buitengesloten (waarvoor nog steeds mijn diepe, diepe verontschuldiging).


Verwonderd over de pot met munten, die ook dit jaar weer even onuitputtelijk leek als de ‘kruik van Sarefat’. Binnenkomen, muntjes in een pot doen, plezier maken. Verwonderd ook over de afgunstige blikken die mensen het café binnen werpen, maar van die blikken zouden er 85% eigenlijk wel heel graag naar binnen willen gaan, maar simpelweg niet mogen van moeders de vrouw.


Oh, en dan nog even over ‘goudvis gate’. Het bleek inderdaad, in tegenstelling tot mijn bevindingen, slechts één goudvis te zijn. Maar, lieve mensen, dit was wel een griebels grote goudvis. En hij zat in een zakje water, dus dan krijg je te maken met vergrootglas metaforen. Althans, dat probeer ik jullie wijs te maken.


Goed, de goudvis. Vroeger lieten ze op dinsdag zo halverwege de middag een geit los. Of er vlogen kanaries over het biljart in de Krulle, of er fladderde een kip om je heen. Dat vond ik wel humor, stiekem. Maar ja, een goudvis. In het bier. De mythe gaat zelfs dat er mensen zijn die het bier, met goudvis, verorberden. Nou ja, in Mexico hebben ze drankjes met meelwormen, hier dan met vissen.


Maar het blijft zielig. Daarom heb ik mijzelf, als de Gaellemuniger equivalent van Marianne Thieme, op de barricade geworpen en de goudvis gered van een wisse dood. U mag mij aandragen voor een lintje c.q. Nobelprijs voor de vrede.

Want, alhoewel het voor veel mannen -letterlijk- een natte droom zou zijn, overlijden door een tsunami aan bier, je moet het geen goudvis aan willen doen.

vrijdag 17 oktober 2014

Dorpsfeest (deel 1)

De spanning begint zo zoetjes aan weer toe te nemen, het is immers weer Oktober en dan kan de 3e dinsdag van deze maand nooit heel ver weg zijn.

De 3e dinsdag Nick? Ja, de 3e dinsdag. Voor de mensen buiten Genemuiden zal ik het nog even toelichten: Biestemarkt (spreek uit als Biestemerk). Vroeger ging het om het vee dat verhandeld werd op deze dag, tegenwoordig gedragen wij ons op deze dag als een kudde losgeslagen koeien.

Om het simpeler te maken, het is een dorpsfeest. Een dorpsfeest wat stiekem al op vrijdagavond begint en op dinsdag eindigt, met zondag als rustdag. Uiteraard.
Een feest waarvan er in den lande zoveel zijn. Een feest waar de normen en waarden deze dagen net even iets anders zijn dan de andere dagen van het jaar. Met bier als smeermiddel voor een compleet volk en frikandellen als ontbijt op een nuchtere maag.

Om u een beeld te vormen, het is carnaval, maar dan zonder de verkleedpartijen. Neuh, wij in Genemuiden hoeven ons niet te hullen in een boerenkiel of een sexy verpleegsters outfit om al hossend een half maandsalaris te verbrassen. Alhoewel het bij sommige dames bepaald niet zou misstaan. Voel u vrij, vrouw volk.

Is het dan alleen bier drinken? Nee, dan doe ik de rest te kort. Midden in Genemuiden staat er op het dorpsplein een kermis. En als ik u vertel dat deze bestaat uit een zweefmolen, kinderdraaimolen, botsauto’s en zo’n gekke bank die in den ronde draait, dan zult u geneigd zijn om dit belachelijk te maken. Niet doen, want toen Nickje 6 jaar was hadden we enkel een zweefmolen en een draaimolen. Oh, en je kon in een circus tent wedden op welk vakje een cavia ging zitten. Dat was mieters prachtig fenomenaal geweldig, ik ging altijd voor ‘Flip met de bruine stip’. De God van de dieren hebbe haar ziel. En mijn zakgeld.

Zou ik bijna de grootste attractie van de kermis vergeten: de oliebollenkraam.

Over dit fenomeen zou ik praktisch een boek kunnen schrijven. Gaellemunigers en oliebollen, het blijft een bijzondere combinatie. Vanaf het moment dat dit rijdende vetsponzen etablissiment zijn -spreekwoordelijke- deuren opent, staat het er zwart van het volk. Alsof de oliebol Justin Bieber symboliseert en haar klanten ineens veranderen in hysterische 14 jarige bakvissen met op hol geslagen hormonen die dit kereltje adoreren.

Verder schijnt er die dinsdag zelf ook nog een braderie te wezen, maar de eerlijkheid dient mij te vermelden dat ik daar nooit bijster veel van mee krijg.

zondag 5 oktober 2014

Ludo Sanders for President

Jippie, RTL4 bestaat momenteel 25 jaar. En omdat te vieren liet de familie De Mol onlangs een taart bezorgen, hetgeen wij afgelopen week konden aanschouwen bij ‘Opsporing verzocht’.

25 jaar RTL, en nog steeds zit daar bij mij een klein traumatisch feit wat mijn -verder onbezorgde- jeugd volmaakt had kunnen maken. Nou ja, eigenlijk 2 dingen.

1: Ik was nimmer ‘Brief van de week’ in het weekblad van Donald Duck. Maar, ik heb de moed nog niet opgegeven hoor. Dat komt ooit nog. Beloof ik.

2: Ik heb nooit mee kunnen doen aan de ‘Mega blubber power race’ van Telekids.

En dat steekt, lieve mensen. Want Telekids was toch een groot deel van mijn jeugd een vriendje op de zaterdagochtenden. Ik kon het altijd een beetje om de voetbal heen brijen, mijn geluk was (en is) dat ik niet echt een vreselijk bedeelde voetballer was (en nog niet ben), ik was daarom altijd vrij vlot weer thuis op de zaterdag. Precies op tijd voor onderdelen als ‘Harry de hengst’, ‘pittige tijden’ of de ‘vraag maar raak gast’.

Eigenlijk was het elke zaterdag weer een klein feestje. Toen Nick nog een Nickje was, moest hij wachten tot het ‘traphekje’ verwijderd werd alvorens hij naar beneden mocht. En dat was een kwelling, want über hypere Nickje stond al ver van tevoren te wachten tot Papa, dan wel, Mama Hoekman hun kleine monsters (mijn zusje en ik, wij waren toen al een wolfpack) een vrije doortocht richting het televisietoestel gunde.

Sowieso is RTL4 voor de meeste mensen een ‘trip down memory lane’. Want och, wat is er op die zender een vracht pulp tentoongesteld. Gelukkig hadden ze dat naar verloop van tijd zelf ook door bij RTL, daarom hebben ze RTL5 in het leven geroepen. A.k.a ‘Het afvoerputje van RTL’. Types als Roy Donders, Britt Dekker en Barbie mogen hier voor de kansarme tv kijkers onder ons programma’s maken die het niveau van hun doelgroep nauwelijks ontstijgen.

U denkt, ‘Nick, ga je nu GTST, hét paradepaardje van RTL niet noemen?’. Natuurlijk wel.
Want ik ga jullie iets bekennen, ik was vroeger fan. Jazeker. Deze ruige, vleesgeworden Rock & Roll dude was vroeger instant fan van GTST. Bij het horen van namen als Helen Helmink en Daniël Daniël maakt mijn hart nog steeds een klein sprongetje. Later, toen ik verstandig werd en ‘Goudkust’ ontdekte, is mijn fan wezen afgenomen. Ik kijk soms nog wel hoor, maar ik ben geen praktiserend GTST volger meer.

Tegenwoordig is het ook veel makkelijker om een week of 5 over te slaan. Het enige wat je mist is dat Laura ineens de zus van Bing blijkt te zijn, dat Bing ineens de zoon van Laura is en dat Bing ineens Laura zelf blijkt te zijn. Oh, en je mist geheid een huwelijk/scheiding van Ludo en Janine.

Ludo Sanders, zijn naam is gevallen. In tijden dat onze polder politici even geloofwaardig overkomen als menig belspel programma en de uitstraling hebben van een beschimmeld vaatdoekje, is er natuurlijk maar één man die dit land nog kan redden: Ludo Sanders. De man die je nog het beste kunt omschrijven als het Hollandse equivalent van Vladimir Poetin. Met Ludo aan het roer zal dit land er binnen no-time weer bovenop zijn. Barack Obama die het in zijn pantalon doet wanneer hij weer een afspraak in zijn agenda ziet staan met ‘President Sanders’. Ludo Sanders, de enige man ter wereld waar zelfs de IS zijn vingers niet aan durft te branden. Kom bij Ludo niet aan met bladiebla praatjes, Mark Rutte, want hij zorgt dat je verdwijnt. Ergens ver weg. Waar zelfs de zon niet durft te schijnen.

Ludo Sanders. De enige hoop van Nederland.

zondag 28 september 2014

Trieste mededeling

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik heb nogal schokkend nieuws. Mijn ouders wisten het meteen na mijn geboorte al, maar ze hebben besloten mij dit onlangs pas mede te delen. Ik ga dood. Tsja, het kan verkeren, zullen we maar denken. Gelukkig heb ik vernomen dat ik in goed gezelschap ben, naar verluidt gaan jullie allemaal -ooit- een keer dood.

Lange tijd had ik er nog fiducie in dat ik misschien onsterfelijk was, niet dat ik mezelf zie als een mythisch persoon hoor. Maar ja, wat Sinterklaas kan, moet ik toch ook kunnen was mijn relaas. Toen ik later doorkreeg dat Sinterklaas door de jaren heen ook al door meerdere -verschillende- figuren in stand wordt gehouden, zakte mij de moed toch enigszins in de schoenen. En die schoen zette ik vervolgens weer, gevuld met wortel, voor de centrale verwarming.  

Over de dood hangt toch nog steeds een sluier van taboe, wat op zich te verklaren valt, want je hebt geen idee wat er gebeurt na je overlijden. Toch zal er wel een reden zijn dat de dood ooit bedacht is, want alles heeft een reden. Bomen, lucht, water, zon, alles heeft een functie (Behalve jeuk, jeuk heeft totaal geen functie). En eeuwig willen leven, dat is lang hoor. Sowieso, eeuwig. Ik keek onlangs de eerste helft van de Europa League wedstrijd PSV - Estoril, die 45 minuten leken wel een eeuwigheid te duren. Daar moet je toch ook niet aan denken, dat de rest van je aardse bestaan aanvoelt als een nietszeggend Europa League potje van PSV.

En toch, ongeacht geloof of achtergrond, blijft het een fascinerend iets, de dood. Waarom wordt de een 85, de ander 42, of is het iemand niet gegeven om 20 te worden? Vragen waar niemand een antwoord op heeft. En nee, lieve mensen, zelfs ik niet. Wel geef ik jullie het advies om er zo heel af en toe eens een klein beetje over na te denken. Nee, ik was voorlopig nog niet van plan om ‘een houten jas’ aan te trekken, maar zoals we onlangs zagen kunnen 300 dronken Oekraïense boeren in een weiland daar zo ineens verandering in brengen.

Zo heb ik op Spotify onder de titel ‘voor als’ een prachtig lijstje met muziek samengesteld. Wat er allemaal tussen staat? Kyteman - Sorry (live in Tivoli), The Black Keys - Little Black Submarines (album versie), Spinvis - Kom terug, Flinke Namen - Wolken, Rolling Stones - Gimme Shelter, Foo Fighters - Everlong.

Zomaar een kleine bloemlezing van liedjes die de eer hebben gekregen om ooit op mijn afscheid gedraaid te mogen worden. Want, mijn grootste nachtmerrie zou toch wel zijn dat jullie tijdens mijn herdenking iets van Frans Bauer zouden draaien. Of nog erger, Kane.

PS: Koffie en cake ruilen we in voor bier en bitterballen. Het moet immers wel leuk blijven.  

donderdag 25 september 2014

Stukje voor Voetblah

Voetblah is geen gesloten gemeenschap van sektarische scribenten. Integendeel, we staan zeer positief tegenover Appie Happie-spitsen en gouden wissels. Met dien verstande dat gastspelers in eerste instantie op amateurbasis voor ons uit zullen komen.
Iemand die stevig op de Voetblah-deur klopt, is Nick Hoekman. Nick is een hartstochtelijk voetbalschrijvert en een nooit aflatende inzender. Die hoognodig een keer moet worden beloond. Van zijn hand dus een mooie reactie op de overkill van ‘sensationele’ voetbalbiografieën.
gastspelerHet is de afgelopen jaren een trend geworden, spraakmakende voetballers die een biografie uitbrachten. Want, wat hebben we kunnen genieten van de vele affaires waarover Andy van der Meijde sprak, het straatleven wat je schijnbaar niet uit Zlatan kunt krijgen of de alcoholische escapades van Fernando Ricksen en de stiekeme sigaretjes van Theo Janssen. En dan hebben we nog Glenn Helder die zijn complete fortuin vergokte – knap, daarna in de bak zat – ook knap, en ook weer uit het dal krabbelde – nog knapper. Spelers die vaak geliefd waren bij hun eigen club en verketterd werden bij de tegenstander. Of heel soms, zoals een Theo Janssen, een speler waar je eigenlijk geen hekel aan kon krijgen.
Maar, lieve mensen, door dit soort types is er een hele rits voetballers die in de vergetelheid raakt. De mannen waarvan u het bestaan even was vergeten, maar die net zo saai en burgerlijk zijn als u en ik. De mannen die uw collega op de boekhouding hadden kunnen zijn, de slager waar uw vrouw haar worsten koopt of de man die uw dochter, afijn, u snapt mij.
Daarom presenteer ik u De Seksloze Selectie. Een bloemlezing van de meest saaie Nederlandse voetballers die de afgelopen 10 jaar actief waren.
Doelman
1: Ed de Goey. Had als bijnaam Ed Konijn. Stopte godzijdank in 2006 pas met keepen. Want Ed is met recht de saaiste doelman óóit. Is nu keeperstrainer bij RKC en dat zegt wat mij betreft meer dan genoeg.
Achterhoede2: Tom Sier. Mag eigenlijk niet meer in dit lijstje staan, maar krijgt – zo ben ik – dispensatie. Geboren Volendammer, dat is sowieso al een pre om in de klassement te mogen staan. Verkaste eind jaren ‘90 voor 3 miljoen gulden van Heerenveen naar Ajax. Waarschijnlijk de verkeerde trein gepakt vanuit Friesland, speelde handjevol wedstrijden voor de Amsterdammers.
3: Dirk Marcellis. Draagt als bijnaam Het ijskonijn. Was ooit de beoogde opvolger van Jaap Stam bij PSV, door veelvuldig blessureleed momenteel zonder club.  Had bij AZ een eigen fanclub.
4: Joris Mathijsen. Als je ouders je Joris noemen, dan ben je gemaakt voor korfbal. Of paardrijden. Probeert heel vaak stoer te kijken, vergeet hierdoor op de tegenstander te letten.
5: Ger Senden. Gerrie oet Limburg. Speelde 411 potjes voor Roda, en mag zich dus ook Mister Roda noemen. En nu dus ook in de lijst met Meest seksloze voetballers. Het is je gegund, Ger.
Middenveld6: Arne Slot. Had met een beetje meer inspanning gemakkelijk de bijnaam Arne Slet kunnen hebben. Jammer, gemiste kans. Daarom een terechte plek in dit elftal.
7: Martijn Meerdink. Ik zou hem best wil knuffelen. En dat is geen goed teken. Next.
8: John Feskens. Naar alle waarschijnlijkheid ‘s lands lelijkste voetballer ooit. Ik heb een foto van John in mijn badkamer hangen, zodat ik er zelf een beetje goed uitspring.


Voorhoede9: Roy Makaay. Met een bijnaam als Das Phantom, is het ook niet verwonderlijk dat ik je bij deze selectie haal, Roy. Want als ze je op het veld niet zien staan, dan in de discotheek ook niet.
10: Jan Bruin. Spelers als Jan, die missen we. Zwarte schoenen. Geen fratsen als je scoort. Gewoon een simpel armpje in de lucht. En weer door. Daardoor wel een terechte nominatie.
11: Richard Roelofsen. Voor iemand wiens gehele loopbaan zich in de carnavaleske provincies heeft afgespeeld, is er op Google werkelijk niks te vinden over affaires. Heel jammer, Richard.

woensdag 17 september 2014

Feyenoord - Ajax

Zondag, de wedstrijd van het jaar. 010 tegen 020, Kakkerlakken tegen de Joden, Stadionclub tegen de Godenzonen, maar vooral: Feyenoord - Ajax.

Of niet vooral, maar eigenlijk ‘gewoon’. Want het heeft natuurlijk wel iets bijzonders treurigs, mannen met kinderen die de naam Feyenoord/Rotterdam of Ajax/Amsterdam niet ‘kunnen uitspreken’ en vervangen door de kerngetallen van deze steden. Want op deze manier maken ze toch maar mooi een statement. En dat klopt hoor, ze laten aan de hele wereld zien hoe sneu ze zijn. Wat ook heel bijzonder is, dat veel van deze personen überhaupt niet eens in Rotterdam dan/wel Amsterdam wonen. Stoerigheid met je AFCA vest of 010 isn’t just a code shirtje in de provincie. Een soort van ‘Suske & Wiske en de sjofele supporter’.

Let wel, ik ben een -soms ietwat te fanatieke- Ajacied, maar ik zou het toch wel bijzonder saai vinden als Feyenoord opgedoekt wordt. Het zijn de kersen op de taart, Feyenoord - Ajax, Ajax Feyenoord. En het klinkt misschien gek, maar ik snap ergens wel dat je supporter van Feyenoord zou kunnen zijn. Dat er in deze regio mensen zijn die voor PSV zijn, dat snap ik dan weer niet. PSV straalt naar mij evenveel gezelligheid en warmte uit als een mortuarium. Persoonlijk prefereer ik brandend maagzuur boven een seizoenskaart van PSV, maar hé, wie ben ik.

Vandaag las ik een interview in de krant met Kazim Richards, u weet wel, een speler die vaker van club wisselt dan Tatjana Simic van -steenrijke- oude kerel. Hij sprak spierballentaal door aan te geven niet te willen zeggen uit welke stad zondag de tegenstander van Feyenoord komt. Nou, bravo Kazim, dat is heel erg stoer. Ondertussen zullen ze in Rotterdam uit een stuk steen wel een standbeeld voor deze clubhopper aan het bikken zijn, want door deze uitspraken kan hij nu al niet meer stuk.

Nee, we hoeven elkaar niet te knuffelen als de tegenstander scoort, ook wil ik geen liedjes als ‘Wij Zijn Ajax, Maar Feyenoord is soms ook de beste’. Nee, niks van dit alles. We mogen elkaar best klieren, want dat hoort er óók bij.  

Maar het begint bij de basis, geen Feyenoord of Ajax, is ook geen klassieker. En zeg nou zelf, elke week naar ploegen als Heracles of RKC, daar zit toch ook geen supporter op te wachten?

PS: zondag tussen 14:25: & 16:20 vind ik jullie ‘gewoon’ weer eventjes kut kakkerlakken.

zondag 7 september 2014

Klagen

Wij Nederlanders blinken uit in een x aantal dingen. We zijn zeer bedreven in het exporteren van bloemen, de beroemdste schilders komen uit ons kikkerlandje, tot in de diepe krochten van menig Afrikaans land dansen de mensen op de klanken van Hollandse dj’s en zo nu en dan spelen we ook een aardig moppie voetbal. Maar, lieve mensen, waar we ook goed in zijn is: klagen. Nou nou nou, het is dat dit geen onderdeel is op de Olympische winter/zomerspelen, maar anders hadden wij er zeker 3 podiumplekken bij. 100 meter estafette klagen, zoiets.

En het maakt ons niet uit hoor, of het nu over het weer of de hond van de buren gaat. Klagen zullen we. Het viel mij eigenlijk pas echt op tijdens mijn vakantie in Griekenland. Aangekomen in ons resort, dropten wij onze bagage en gingen met een aantal lieden een drankje doen op het terras van het hotel. Achter ons zat een stel uit Amsterdam. Nou ja, ik denk Amsterdam, die tongval hadden ze, het zal wel gewoon Purmerend of Weesp geweest zijn. Also, het stel op leeftijd zat daar als een getrouwde versie van Statler & Waldorf commentaar te geven op alles wat er te doen was. Na verloop van tijd konden wij een briefje opmaken met de dingen die we bij het buffet maar beter konden mijden + alle namen van het barpersoneel, met daarachter een rapportcijfer.

Ook wezen ze ons even fijntjes op een ander oud-Hollandse spelletje: ‘Handdoekje leggen, niemand zeggen’. U weet wel, voor dag en dauw heel sneaky de handdoek van uzelf en uw gezin op een ligbedje deponeren, en dan als een dief in de nacht weer richting uw hotelkamer sluipen. Om vervolgens 3 uur later doodleuk aan te komen lopen en net als die andere droeftoeters te doen alsof uw neus bloedt. U snapt het al, ook hier waren onze klagende medelanders het totaal niet mee eens.

Was het dan allemaal echt zo slecht? Neuh, het eten was best aardig hoor. We konden zelfs een keer konijn krijgen. Maar, dat vond ik zo hypocriet, eind december wel telkens een vocale steunbetuiging aan Flappie brengen, maar ondertussen zelf een konijn verorberen. Nee, dat ging er bij mij niet in. Konijn.

Gelukkig gaat het klagen buiten de vakantie om gewoon door, nog even en Zwarte Piet staat in het rijtje met Johan Cruijff en Armin van Buuren. Oké, klagen is soms ook gewoon heel leuk. Ik doe er ook aan mee hoor, het falende aankoopbeleid van Ajax, mensen die op Noord-Koreaanse wijze ineens geblokt worden op twitter, het eten wat er elke dag door moeders de vrouw op tafel wordt gezet, en-natuurlijk- het weer. Want, zonder het weer viel er überhaupt niks te klagen. Daarom zou ik graag een virtueel schouderklopje willen uitdelen aan alle weermannen/vrouwen van Nederland.

Hun hoor je nooit klagen over het weer.  

donderdag 28 augustus 2014

Singles op vakantie

Dag lieve iedereen, terwijl ik dit stukje tik zit ik op een zonovergoten terras te lurken aan een Griekse-met water aangemaakte-Cola emulsie. U hoeft vooralsnog geen medelijden te hebben.

Medelijden heb ik wel met de talloze stellen die hier op het resort zijn. Je leest tegenwoordig niks anders dan dat het aantal echtscheidingen steeds verder oploopt. Ik ben er van overtuigd dat de 'all-inclusive hotels' hier voor een deel schuldig aan zijn. Elke dag zie ik het weer gebeuren, onder het matte licht van de TL-balken zitten ze zwijgend tegen over elkaar.

Want je kunt zeggen wat je wilt, maar een all-inclusive resort is de doodsteek voor elke relatie. Of je moet het romantisch vinden om 3x per dag met z'n 20 man in de rij te staan voor een bordje eten. Persoonlijk kies ik liever voor een knus restaurant dan voor een, met 150 Russen geflankeerde, veredelde bedrijfskantine.

U zult wel denken: 'Maar Nick, wat doe jij er nu dan'. Al wel, dan zal ik u vertellen. Ik ben op single-reis. Ja ja, ik ben op vakantie met 19 mede kanslozen die niet over een liefde in hun leven beschikken. (Goudvissen/honden/katten/teddyberen daargelaten).

Aangezien al mijn vrienden zo'n beetje over een partner beschikken, blijf je in de zomermaanden simpelweg over. Tuurlijk, ik zou met hun meekunnen gaan op vakantie, maar ik gun ze een beetje quality time samen. (Lees: ze willen me niet mee hebben)

Maar oké, Nickje wil natuurlijk wel lekker bakken in de zon, dus dan ga je op zoek naar alternatieven. En die vond ik in de vorm van zo'n single-reis. En ja, voor dat je zo'n reis boekt maak je toch een beeld voor jezelf van wat je denkt te kunnen verwachten. Je denkt toch al snel aan van die wat zielige types die tijdens deze reizen wanhopig op zoek zijn naar een menselijk wezen om een relatie mee te starten. En ik kan u vertellen, dat klopt.

Maar ze zijn allemaal wel heel aardig hoor en vooralsnog bijten ze niet. Stiekem worden er al wat trouwplannen gesmeden door de paar romances die her en der tussen de singles opgebloeid zijn, en nee, ik zit daar niet tussen. Ik heb immers geen vrouw nodig om mijn leven om zeep te helpen. -Grapje hè, vrouwen. Mie luf joe longtime-.
En zo houden dus de all-inclusive resorts zichzelf staande. Het ene jaar ga je met je uitgebluste relatie naar zo'n strafkamp met zwembad, en het jaar erop doe je hetzelfde met een single-reis.

Dat noem ik nog eens een marketingstrategie.

vrijdag 22 augustus 2014

Je oud voelen dankzij Lowlands

Een week geleden werd ik 29. U zult denken: ‘Nick, wat leuk, alsnog van harte met je verjaardag’. Maar nee, dat is niet leuk. Jarig zijn is alleen leuk tot je 25e. Daarna begint de ellende, je mag ineens niet meer door de plassen springen als het regent, om over stoepkrijten, dan wel stoepranden, helemaal maar te zwijgen.


En het erge is, het sluipt er zomaar ineens in. Nummer 26 had ik nog niet echt door en bij 27 & 28 had ik nog stilletjes de hoop dat ze zich ergens een paar jaar hadden vergist. Immers, de Mayakalender bleek toch ook niet de meest betrouwbare ooit.


Maar wat helemaal als een mokerslag aankomt, -Los van het feit dat kinderen mij ineens ‘meneer’ noemen. Willen jullie daar ogenblikkelijk mee stoppen, kinderen? Dat vindt Ome Nick helemaal niet leuk- is dat ik ineens bij een generatie blijk te horen. Afgelopen weekend keek ik naar Lowlands en daar zag ik een optreden van het ‘Happy hardkoor’. Jawel, liedjes uit de tijd dat uw oma nog gehuld in een vuulste duur trainingspak liep te stuiteren van afterparty naar afterparty, maar dan begeleid op een akoestische gitaar. Vroeger had je de CD reeks ‘Knuffel rock’, dit zou dan de ‘Happy openHaardcore’ variant moeten zijn.


En opeens besefte ik me: ‘Ik hoor bij deze generatie’. Ja, ik had toen ook dié kekke TMF school-agenda, Ja, ik droeg ook een bomberjack, Ja, ik had ook een bloempot kapsel, Ja, ik smeerde ook dat nog immer ondefinieerbare gele goedje in mijn haar, Ja, ik had ook zo’n glimmend trainingsjasje aan de kapstok hangen. En het mooie is, ik merk het om me heen óók. Vrienden van mij zijn intussen omgeturnd tot brave huisvaders, maar, wanneer deze kornuiten de eerste klanken horen van jaren ‘90 helden als Dj Paul Elstak of de Party Animals, dan verkeren ze meteen weer in hun puber-egotoestand. En ja, ik dus ook.


En deze ‘ouderdoms visioenen’ kreeg ik dus bij Lowlands. Lowlands, het kleine paradijs. Lowlands is alles wat bijvoorbeeld een Pinkpop niet heeft. Pinkpop, waar mensen met een dagkaart de hele dag op een campingstoel zitten te wachten tot Bruce Springsteen of de Rolling Stones optreden. Dat is niet de charme van een festival, vind ik. Je mist een stukje verbroedering. Op donderdag samen met 50.000 mensen fris beginnen. Op zaterdagochtend allemaal naar de tering zijn en dat gevoel delen tot maandagochtend.


Dit jaar ging ik voor de 3e opeenvolgende keer níét naar Lowlands. Lang verhaal, laten we het op een lichamelijk aspect houden. Maar hoe dichterbij het weekend kwam, hoe meer vezels er in mijn lichaam begonnen te kriebelen. Ik ben ook écht van mening dat Lowlands een verslaving is, mits je van festivals houdt natuurlijk. Vraag het maar aan mijn zusje, die waande zich 3 dagen in een voorportaal van de hel.


En alhoewel ik er fysiek misschien niet was, geestelijk was ik er toch mee bezig. Ik besefte me dat ik niet 5 uur voor de ingang hoefde te wachten om vervolgens mijn luchtbed tegen een greppel op te stuwen om een beetje fatsoenlijk te kunnen slapen. Als ik naar de wc wou in de ochtenduren, hoefde ik niet als een zombie over een camping te lopen om vervolgens bij 500 mede zombies in de rij te staan voor het deponeren van een grote boodschap (lees: plekje zoeken in de dixie, mijn vaardigheden als kind tijdens het spijkerpoepen komen op festivals ineens tot hun recht). Om het maar niet over douchen te hebben, na mijn 4e keer Lowlands kwam ik er achter dat ze überhaupt de beschikking hadden over douchecabines. En op de een of andere manier regent het op zondag áltijd. Soms de rest van de dagen ook, maar op zondag sowieso eventjes. Ik ga jullie nu een geheim vertellen: dit heeft Eric van Eerdenburg (de Tante Rikie van Lowlands) al jaren als deal met Moeder Natuur. Regen op zondag. Zodat de mensen zo leuk van de berg kunnen glijden naast de Alpha tent. En om het niet al te veel op te laten vallen dat het in Nederland alléén op ‘Lowlands zondag’ regent, heeft Moeder natuur besloten om zo’n beetje alle zomers in ons kikkerlandje om zeep te helpen. Waarvoor dank.

Lowlands, volgend jaar ga ik er sowieso weer heen.