De ziekte van Kuyt

Badend in het zweet, zo werd ik vanochtend wakker. Een nachtmerrie die je zelfs je ergste vijand nog niet toe wenst. In mijn dromen leed ik aan de Ziekte van Kuyt.

De ziekte van Kuyt is een stoornis waarin je dwangmatig de behoefte voelt om alles en iedereen uitvoerig te gaan bedanken. Voor alles. In mijn droom bedankte ik na het boodschappen doen bij de lokale Appie alle vakkenvullers voor hun bewezen diensten, ging nog even op de foto met wat winkelwagentjes, stak mijn duim op naar het winkelend publiek met de tekst dat we het zonder hun allemaal niet gered zouden hebben en pakte vervolgens de microfoon om door de intercom het lied ‘Wij zijn Appie, wij zijn de beste’ aan te heffen. Daarna kwam de bedrijfsleider briesend naar me toe en schreeuwde wat er in goede vrede door mij heen ging. “Ja, mooi hè, moet je kijken, al die mensen hier, ze hebben zo lang gewacht op iets tastbaars, ik heb ze dat gegeven”.

Want dat is Dirk. Dirk, de visserszoon die door het legioen is onthaald als de man die Feyenoord weer prijzen moet bezorgen. Dirk, de man die voorop gaat in de strijd en hier & daar het vuurtje flink opstookt. Wanneer Veltman of Cillessen dit doen, zijn het irritante kereltjes, doet Kuyt zoiets dan is het ineens een brok aan ervaring en slimmigheid. Dirk, die door dit soort akkefietjes op handen wordt gedragen door de aanhang van de Stadionclub. Dirk, de ideale schoonzoon. Dirk, de meest verschrikkelijke speler van de Eredivisie. Dirk, die immer positief is over alles en iedereen, mits Dirk speelt. Want zodra Dirk gewisseld wordt, is Dirk ineens niet zo gezellig meer. Nee, dan is positieve Dirk ineens de Katwijkse Kazim. U denkt nu waarschijnlijk dat ik jaloers ben, omdat Dirk bij Feyenoord speelt en niet bij Ajax. Nee hoor, echt niet. Kijk, Mark van Bommel en Kevin Strootman, daar had ik bij PSV altijd een pleuris hekel aan, maar ik had ze heel graag in een Ajax shirtje zien spelen. Dirk niet. Dirk heeft toch een beetje de motoriek van een zak tuinaarde. Dirk, de Wc borstel van het Vaderlandse voetbal, hij doet best nuttig werk.

Alhoewel ik eigenlijk verwacht dat Ajax door een onterecht gegeven penalty alsnog de beker mee naar huis gaat nemen, gaat Dirk vanavond proberen een prijs te pakken voor zijn grote liefde Feyenoord. Want dat is Dirk, een echte Feyenoordert. Dirk had na zijn avontuur in Liverpool kunnen kiezen voor een grote zak belastingvrije dollars in de Turkse competitie. Een competitie die zó corrupt is, dat zelfs de Rotterdamse havendouaniers er nog het schaamrood van op de kaken zouden krijgen. Maar dat deed Dirk niet, want Dirk is een echte Feyenoordert.

Toch?

Schoolvoetbal op rubberlaarzen

Het aanzwellende geluid van fietspomp toeters laat mijn hart altijd wat sneller kloppen, dan ben ik weer even een klein Nickje, want in Genemuiden betekent het toeteren met een fietspomp toeter maar één ding: het schoolvoetbal is weer begonnen. Mocht u zich afvragen wat een fietspomp toeter inhoudt, dat is een toeter die handmatig wordt aangedreven door — u verwacht het niet — de pomp die op elke stang van een fiets te vinden is. Wat Turken wereldwijd doen na een overwinning van het nationale team, dat doet de Gaellemuniger jeugd tijdens het schoolvoetbal. Toeteren.

Het deelnemersveld bestaat uit vijf Gaellemuniger scholen: Ichtus, Maarten Luther, Johannes Calvijn, Johannes Bogerman en De Vogelaar. Vanaf de naastgelegen Kamperzeedijk komt daar altijd ‘De Driester’ nog bij, wat het aantal scholen zes maakt.

Om een klein beetje een beeld te geven hoe de verhoudingen destijds qua sterkte in elkaar staken, zal ik een voorbeeld schetsen aan de hand van nationale elftallen. Ikzelf doorliep mijn lagere school periode op De Vogelaar.

Ichtus - Brazilië

Maarten Luther - Italië

Johannes Calvijn - Duitsland

Johannes Bogerman - Argentinië

De Vogelaar - San Marino

De Driester - Luxemburg

Ik zal een jaar of 8 geweest zijn, op dat moment was ik een van de spelverdelers van Sportclub Genemuiden E7. Het gaat wat ver om me de Johan Cruijff van mijn generatie te noemen, maar mijn inzicht was minstens zo oogstrelend als dat van Andrea Pirlo. Naar hartenlust strooien met vernuftige passen door de lucht, die werden afgewisseld met kekke steekballetjes binnendoor. Kortom: ik was klaar om te schitteren tijdens het schoolvoetbal. De ellende met De Vogelaar was altijd dat ze niet aan selecties deden, elke school had een recreatief en selectief team. Behalve De Vogelaar, daar werd gewoon iedereen door elkaar gehusseld, om dat we allemaal gelijk zijn. Leuk, die Flower Power gedachte, maar als voetballer was je er mooi klaar mee. Het betekende namelijk: er zitten jongens in het team die niet kunnen voetballen. Wat nog veel erger was: er zitten meisjes in het team, die ook niet kunnen voetballen.

Dat was ook meteen de reden waarom wij graag tegen De Driester speelden. Wij waren aan elkaar gewaagd, waren even sterk. Bij De Driester waren ze al blij wanneer er überhaupt genoeg spelertjes waren om een team mee te vormen. De avond ervoor ging ik even bij ze kijken, dit werd een makkie, dat zag ik meteen. Daar zaten niet alleen boterbloem plukkende meisjes in, maar ook een jongen die in zijn spijkerbroek en op van die groene rubberlaarzen speelde en continu over zijn eigen benen struikelde. Dit was onze/mijn kans om toch nog iets van het schoolvoetbal te maken. Die nacht sliep ik wat onrustig, in mijn dromen sloegen mijn afstandsschoten als kanonskogels in de kruising. Aan de hand van een uitblinkende Nick Hoekman bleek dit team van De Vogelaar toch duidelijk een maatje te groot voor De Driester. 3-0. Twee doelpunten van Nick Hoekman en ééntje van Harm Pleijzier.

Terwijl we vlak voor de wedstrijd op het veld staan, komt de juf met de opstelling. “Nick, verdediger”. Potjandrie, die zag ik even niet aankomen. Maar oké, alles voor het team. Tot mijn verbazing zie ik dat de jongen in spijkerbroek en op rubberlaarzen het shirt draagt met nummer 9. Dat is dus mijn directe tegenstander. Mooi, dan kan ik alsnog veelvuldig mee opstomen als een soort doorschuivende libero. We begonnen goed, Harm Pleijzier scoort binnen veertig seconden de 0-1. Precies zoals in mijn dromen.

De uitslag? 6-1 verloren. De jongen in spijkerbroek en op rubberlaarzen scoorde vijf keer.