zondag 8 januari 2017

Het is uit, een dankwoord voor een verbroken relatie

Het is uit. Klaar. Uit elkaar gegroeid, zoals ze dat zo mooi zeggen. Maar fuck, wat doet het me stiekem pijn. Als vrienden uit elkaar, ik ken het. Maar ik weet eigenlijk niet of dat wel kan. Tuurlijk, ik zal naar je knipogen. Even naar je lachen wanneer ik je per ongeluk tegen kom. Maar het is over. Je was er, eigenlijk altijd vanaf m’n 18e. Zoveel met je mogen delen. Zoveel festivals met je mee mogen maken. En zelfs, als ik er niet was, dan kon ik altijd op je rekenen. Ik heb vreugde met je kunnen delen, je hebt me vreugde gegeven. Ik heb verdriet met je kunnen delen, je hebt me ook laten huilen. Elke emotie die een mens kon voelen, heb jij in me losgemaakt.

Ik was verliefd op je, verzot, zoals een alcoholist op zijn in krantenpapier verpakte fles jenever. Verdedigd, tegen iedereen die tegen je aan schopte. Maar toch, het moment waarvan ik ooit bang was dat het zou komen, is er nu. En ik kan het niet langer voor me uitschuiven. We moeten verder, jij, ik, iedereen. En, lieve schat, ik weet, er staan weer zoveel jonge gasten op je te wachten. Net zoals ik dat ooit deed, en dat is goed. Kereltjes waarvan hun kapsel verzuipt in de gele gel van de drogist, zij zullen je de komende jaren aanbidden. Tot je ze hebt gemaakt, wat je van mij gemaakt hebt. Een beginnende dertiger die geen afscheid durft te nemen van zijn jeugdliefde.

3FM, ik wou het liever recht in je gezicht zeggen, maar het is uit. Vanaf nu heb ik verkering met Radio 2.