donderdag 31 december 2015

Het komt nu wel heel dichtbij

2015 was een vreemd jaar. Een stuk vreemder dan normaal, maar dat kan ook aan mij gelegen hebben natuurlijk. Hier en daar was er een flinke zwarte rand te vinden: PSV werd kampioen, Sc Genemuiden degradeerde uit de topklasse. Verder liet ik op een ochtend mijn brood te lang in de broodrooster zitten, opnieuw een zwarte rand.

Oh, en er was natuurlijk ook nog een karrenvracht aan wereldleed in 2o15. Wereldleed is heel sneu, maar zolang het wereldleed blijft en niet verandert in persoonlijk leed, valt het allemaal nog wel mee. Het is niet minder erg, we zien de afschuwelijke beelden op het journaal, gooien uit solidariteit een kek filtertje over onze Facebook foto’s en gaan door met leven. Zoals we het jaar begonnen, zo eindigden we het ook weer, met terreuraanslagen in Frankrijk. Laten we in de lieve vrede hopen dat dit geen traditie gaat worden, ik kan ondertussen ‘Overcome’ van Live niet meer aanhoren. Dat is ook een traditie, dat er na iets van een aanslag de meest deprimerende muziek op de radio komt. Daarna gaat de Vaderlandse media de straat en hoor je kreten als ‘het komt nu wel heel dichtbij’. Dat is misschien wel de mooiste zin ooit: ‘het komt nu wel heel dichtbij’. Laten we eerlijk zijn, dat Boko Haram in Afrika wekelijks mensen afslacht is wel sneu voor die mensen, maar dat is aan de andere kant van de wereld. Zodra het op een afstand begint te komen dat we er in enkele uren naar toe kunnen rijden, dan beginnen we ons zorgen te maken.

En dat was dus in 2015 net iets te vaak het geval, dat het nu wel heel dichtbij komt. Want ja, wie van ons is immers nog nooit in Parijs geweest? Of er langs gereden (lees: in de file gestaan) op weg naar een vakantieoord? Of gewoon een stokbroodje gegeten, dat is ook Frans, dus ook Parijs. Ja, het komt nu wel heel dichtbij. New York werd Madrid, Madrid werd Parijs en Parijs blijkt opgezet vanuit België. Een Belgische wijk waaruit terreuraanslagen worden opgezet, het komt nu wel heel dichtbij. België, het land met de uitstraling van een teddybeer, het land dat zo lief en onschuldig oogt dat je het altijd wel zou willen knuffelen. In dat België worden plannen gemaakt om de wereld kapot te maken. Het komt nu wel heel dichtbij. En ik sluit niet uit dat het nóg dichterbij komt. Dichterbij dan dat we allemaal zouden willen, dichterbij dan dat het überhaupt zou mogen.

Ik hoop oprecht dat het in het nieuwe jaar weer wat mooier en liever in de wereld gaat worden, dat bij sommige mensen jezelf opblazen in drukbevolkte gebieden niet onder de goede voornemens voor 2016 gaan vallen.
Over 2016 gesproken: het komt nu wel heel dichtbij.

donderdag 24 december 2015

Kerstmis trauma's bij Kassa 3

Rond kerstmis verandert de lokale buurtsuper in een jungle vol geflipte huisvrouwen. Vrouwen die hun afgeladen winkelwagentje gebruiken als botsauto en daarmee als een legertank door de paden manoeuvreren, ware het hun laatste dag op aarde. Alsof er nooit meer een feestdag komt. Alsof er überhaupt nooit meer een nieuwe dag komt.


Zodra Skyradio tweeënzeventig kerstliedjes per uur begint uit te spuwen, gebeurt er iets in het brein van het vrouwspersoon. Vanuit het niets ondergaan zij een gedaanteverwisseling. Ze transformeren ineens van moeders met een kort pittig kapsel, naar gemuteerde, bloeddorstige zombies. Nog steeds met een kort, pittig kapsel. Op zoek naar gourmetschotels. Gourmetschotels voor kerstavond, gourmetschotels voor eerste kerstdag en gourmetschotels voor tweede kerstdag. Zoals een seriemoordenaar door de nacht struint op zoek naar donkere steegjes om een prooi te verslinden, zo loeren deze theekransjes van middelbare leeftijd in de gangpaden naar ragoutbakjes in de vorm van een kerstster of naar dennenboom gevormde kerststollen.


In de volksmond wordt wel eens gezegd dat samen in de auto op vakantie naar landen als Frankrijk of Spanje dé ultieme relatietest is. Ik denk dat - zeker voor ons mannen - wanneer de situatie zich voordoet dat je met je vrouw mee moet naar de supermarkt om kerstinkopen te doen, dit minstens zo slecht voor je relatie is. Jaarlijks worden er in het bos honderden honden achtergelaten, vastgeknoopt, aan een boom. Over het aantal vrouwen die met een volle winkelwagen op de parkeerplaats door hun man worden achtergelaten, is niks bekend. Naar verluidt zijn dit er honderden, zo niet, duizenden. Het oude ‘pakje sigaretten halen’ is ingehaald door ‘schat, als jij nou even de boodschappen inlaadt, dan pak ik de auto vast’. Inderdaad, de auto wordt gepakt. Op weg naar een eenzame kerst op een versleten bungalowpark met Poolse arbeiders.


Vanochtend moest ik boodschappen doen, het kon niet anders. Een tsunami van geluid kwam mij tegemoet. Kakelende mensen die nog even snel via de telefoon hun boodschappenlijstje met het thuisfront doornemen, het geroezemoes tussen stellen over welk merk bier er ingeslagen moet worden, met daar tussendoor flarden van Chris Rea die in de auto onderweg naar huis is, een meisje wat kerstliedjes speelt op een piano en het geluid van tientallen winkelwagentjes. Winkelwagenwieltjes die piepend tot stilstand komen en een file vormen voor kassa drie. Truus, de vrouw van Berend, is ondertussen bezig om in een rap tempo een voorraad voedsel - waar menig Unicef tentenkamp jaloers op zou zijn - op de boodschappenband te mikken. Kassa drie blijkt de kassa waar alleen gepind kan worden. En waar Berend, de man van Truus, pas achterkomt terwijl hij zijn enveloppe met vakantiegeld tevoorschijn heeft getoverd. Op de achtergrond zingt Chris Rea nog steeds dat hij in de auto onderweg is naar huis.


Berend en Truus zijn ook onderweg, naar kassa twee. Waar je gewoon met cash kunt betalen.

zaterdag 19 december 2015

Bennie Jolink is dood, leve Bennie Jolink

Bennie Jolink is dood, leve de nieuwe Bennie Jolink.


Nou ja, hij is niet echt dood. Al schijnt dat na een optreden tegenwoordig niet heel veel meer te schelen. Nee, de muziek van Normaal gaat ophouden te bestaan, er zal niks nieuws meer bij komen en ook zullen ze niet meer touren langs druistige feesttenten vol neerkletterend bier en rondvliegend stro. Vandaag zullen de Achterhoekers in het Arnhemse Gelredome voor het laatst de tent afbreken.


En wie is daar bij? Juist > Nickje. Ik hoor u denken, “Nick, jij naar Normaal?”. Wel zeker, geliefde mensen. Boeren rock is mijn guilty pleasure. Ik hou er van, helemaal in tijden dat de ingewikkelde teksten van depressieve singer-songwriters als paddenstoelen uit de grond schieten. Dan zijn liedjes over ‘deernties in de kont kniepen’ en ‘zoepen int café’ een fijne tegenpool. Ik moet eerlijk zijn, Normaal is niet mijn favoriet. Ik vind een tiental liedjes wel aardig, maar er hangen geen posters van Bennie Jolink boven mijn bed. Met Mooi Wark heb ik nóg minder. Nee, de echte helden van het fenomeen ‘dialectrock’ komen voor mij uit de stal van Tante Rikie Records > Jovink & the Voederbietels. De mannen van Jovink zijn mijn jeugdidolen. En nee, het is niet heel goed. In de begindagen was het ronduit slecht. Maar deze gasten zetten een sfeertje neer waarin je meteen wordt opgezogen. Sowieso een dikke tip voor iedereen die naar de Zwarte Cross gaat: pak een optreden mee van Jovink. Het liefst in de tent op de camping, of in Café Harder waar ze voor slechts een man of zestig spelen. Na zo’n optreden ben je verkocht.


Goed, terug naar Normaal. Waarom ik dan toch heen ga? Ik heb ze nog nooit gezien. En aangezien een doorsnee leven niet is geslaagd zonder een concert van Normaal bezocht te hebben, is vandaag de laatste optie. Vriend B en ik waren nog huiverig of Bennie het wel zou halen. Ooit hadden we besloten dat we naar een concert van André Hazes moesten, voordat we de woorden goed en wel hadden uitgesproken stond André Hazes ineens in de ArenA. Of nou ja, stond. Hij lag eigenlijk. Op de middenstip. Sindsdien zijn we een beetje bang dat we met onze muzikale concertdrang onbewust artiesten de dood in jagen. Ik schrok mij daarom ook de touwtyfus toen ik het bericht meekreeg dat Bennie was opgenomen in het ziekenhuis. In een split second voelde ik mij de Magere Hein van de Vaderlandse muziekindustrie en was al plannen aan het smeden om de concertreeks van Marco Borsato aan te doen. Gelukkig, het bleek goed te gaan. Bennie staat vandaag gewoon op het podium.


En daarna? Wat gaat er ná vandaag gebeuren met het genre dialectrock? Jovink speelt nog sporadisch, Normaal helemaal niet meer. Is er nog hoop? JA! Bökkers. Bökkers is de hoop van het Nedersaksische rockgeluid. Bökkers is de nieuwe koning.

De koning is dood, leve de koning.

donderdag 10 december 2015

Matchday!

Matchday! Normaal zou ik de nacht voor een Europese pot ietwat onrustig slapen, vroeg wakker worden en het ontbijt met moeite wegkrijgen. Nee, vandaag heb ik dat gevoel dus niet. Leuk, zo’n poulefase, maar de kans op dit soort nietszeggende potjes is wel heel groot.
En ja, in theorie zouden we ons nog kunnen plaatsen voor de volgende ronde. En ik twijfel er ook niet aan dat we vanavond gewoon winnen van Molde FK. Maar ik zie Celtic niet winnen in Istanboel. De kans dat De Graafschap een punt zou pakken op bezoek bij Real Madrid is procentueel gezien even groot. Maar oké, het is voetbal. De bal is rond. Vul hier verder een derde cliché naar keuze in.

Zonde is het wel, want we zijn op stoom. In het begin van dit seizoen pakten we op een degelijke manier punten, de afgelopen periode gaat het - meestal - ook nog eens gepaard met goed voetbal. Daarnaast klopt er weer een nieuwe generatie spelers uit de wereldwijd nog steeds volop geroemde jeugdopleiding van Ajax op de deur van van het eerste, voor dit soort spelers is Europese weerstand een prima leerschool. En dan te beseffen dat jongens als Bazoer en Tete momenteel al onomstreden hun plekje hebben verworven in de basis elf. Sowieso een dikke tip voor een ieder die tijdens het gourmetten tijdens de kerstdagen zit opgescheept met aanhangers van PSV: laat tijdens een gesprek over parels uit de Ajax jeugd even de naam vallen van Bazoer, geheid dat je ze op de kast krijgt. Wanneer vervolgens deze personen je er op wijzen dat PSV aan het overwinteren is in de Champions League, dan mag je het loeihete gourmetpannetje op het voorhoofd van deze figuren planten.

Rest ons nog de vraag: moet Ajax in de winterstop nog versterkingen aantrekken? Milik lijkt aardig in vorm, maar verder is de spitspositie magertjes gevuld. Ik zou, als ik Marc was, alsnog een Ajax waardige spits aantrekken. Een beetje concurrentie is immers nooit verkeerd, het houdt de boel mooi scherp. Over scherpte gesproken, dit lijkt de Arsenal huurling Yaya Sanogo een beetje te missen. En dan is ‘een beetje’ nog een understatement. Op Twitter las ik dat Sanogo de Franse variant is op Njits. U weet wel, die gozer van het programma ‘Streetlab’ die aan het meetrainen was met Fc Utrecht en Schalke’04. En echt, ik geloof ook best dat Sanogo een prima kerel is, dat ‘ie z’n best doet. Zulke kreten zullen je misschien in de hoofdklasse nog aan het spelen krijgen, bij Ajax wordt er nét iets meer gevraagd.  

donderdag 3 december 2015

ZWAR-TE-PIET HOO-LI-GANS

Ik geef het maar meteen toe: ik ben een sucker for Sinterklaas. Het heeft iets speciaals, dat kneuterige, de polderversie van de Kerstman, groot in eenvoud, het is allemaal zo lekker Nederlands. Ook wel logisch, want in tegenstelling tot onze bevriende baardmans uit Groenland, luiden we het weerzien met Sint Nicolaas jaarlijks in met een grandioze parade per stoomboot. Als kindervriend sta je dan ten opzichte van de concurrentie toch mooi met 1-0 voor. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik Sinterklaas nog steeds magisch vind om te zien, al weet ik ook wel dat mijn buurman in dat pak zit, toch blijft het leuk. De kerstman heeft dat aanzien minder. De kerstman is toch een beetje de SBS6 onder de kindervrienden, iedereen kent het wel, maar je wilt er liever niet mee geassocieerd worden.

Ondertussen begint het oh zo ingeburgerde pepernoten partijtje voor jong en oud uit te monden in een veldslag. Een soort Sinterklhazastrook. Volwassen mensen staan elkaar naar het leven om iets wat dan wel, dan niet, racistisch zou zijn. Het wachten is op de eerste ‘Zwarten Pieten discussie dode’. Hetgeen niet heel lang meer kan duren, want dit loopt geheid de spuigaten uit. Het begint een beetje op supportersgeweld rondom voetbalwedstrijden te lijken, de een is ergens voor, de ander juist niet. En dat moet dan op een middeleeuwse manier worden uitgevochten. Eerst zal het aloude strijdlied *‘ZWAR-TE-PIET HOO-LI-GANS’ worden aangeheven, waarna de tegenstander met duizenden stukken kiezelhard taai-taai zal worden bestookt.

En weet je, racisme en/of discriminatie is ook heel vaak maar net in hoeverre je jezelf in de slachtoffer rol manoeuvreert. Kijk, ik heb een hekel aan douchegordijnen. Can’t stand them. En die krengen betasten mij. Want dat is wat ze doen, douchegordijnen raken je aan op plekken waarvan je niet wilt dat douchegordijnen dat doen. Nu zou ik kunnen vragen of ze wereldwijd de douchegordijnen in de ban willen doen. Zou kunnen. De kans dat dit gebeurt is klein, dus om het feit dat de douchegordijnen gewoon hun onzedelijke praktijken mogen blijven uitvoeren zou ik mij gediscrimineerd kunnen voelen. Ik zou huilend in een hoekje kunnen gaan zitten, of gaan demonstreren langs de stranden van Europa en hiermee de pret van alle andere vakantiegangers te bederven. Of, je stelt je niet zo aan en gaat proberen de wereld te verbeteren op de punten die er wél toe doen.

Ik weet trouwens wel dat ik makkelijk praten heb hoor. Genemuiden is geen Amsterdam of andere grote Nederlandse stad, het enige multiculturele aan Genemuiden is de afhaalchinees. Hier hebben we weer andere dingen waar we ons druk over maken.

Mocht u namelijk iemand tegenkomen die al ‘DOUCHE-GOR-DIJN HOO-LI-GANS’ schreeuwende andere vakantievierders aan het lastig vallen is, dan ben ik dat waarschijnlijk.

*Een strijdkreet die uit de voetbalwereld stamt om de tegenstander of überhaupt alles wat op zijn/haar pad komt te imponeren. Men neme de stad van de voetbalclub, hakt die in drie lettergrepen, en plak er vervolgens - ook in drie lettergrepen - hooligans achter.  Bijvoorbeeld: ‘AM-STER-DAM HOO-LI-GANS’. Of, wanneer u voor Sparta of Feijenoord bent: ‘ROTT-ER-DAM HOO-LI-GANS’.