Oké, ik beken schuld. Vroeger heb ik regelmatig voor Zwarte Piet gespeeld.
Voelt u zich vooral vrij om mij nu te bespugen, te bekogelen met bedorven strooigoed, stoeptegels door mijn ramen te gooien of brandende kruizen in mijn tuin te deponeren.
En dan te bedenken dat ik in de veronderstelling was dat ik iets goed deed voor de kindertjes. Hoe naiëf kan een mens zijn, denk ik achteraf. Kleine kinderen snoepjes geven, het is ook te zot voor woorden eigenlijk. Dat dit überhaupt in België -met hun achtergrond- nog niet verboden is, is mij een groot raadsel.
Net als elk mens wat zich vroeger of (in het geniep en de gordijnen stijf dicht) tegenwoordig schminkt als Zwarte Piet, loop ook ik in mijn vrije tijd graag met een witte puntmutskap op. Want, rascisten, dat zijn we. Allemaal. Stuk voor stuk.
Zwarte Piet, lieve mensen, stamt namelijk af van de slavernij. En dat vertelden ze er vroeger op school niet bij toen ik tijdens gymnastiek cum laude was geslaagd voor mijn Zwarte Pieten diploma. Een diploma, wat nog immer vol glorie boven mijn schoorsteenmantel prijkt, alhoewel er tegenwoordig net naar gekeken wordt of ik een met uitsterven bedreigde Siberische tijger aan de muur heb hangen.
Achteraf had ik het ook wel kunnen weten. Toen ik als klein Nickje nog mijn schoen voor de centrale verwarming zette, zat er op een dag geen chocoladeletter of Nintendo Gameboy in, maar een briefje met de volgende tekst: ‘Wortel had iets meer water mogen hebben, of minder zonlicht. Schoen is wel goed gestikt, prijs kwaliteit verhouding dik in orde’. Op dat moment snapte ik er geen hout van, nu pas leg ik de link met het slavernij verleden.
Natuurlijk, ik ben geen racist. En nee, persoonlijk vind ik ook niet dat Zwarte Piet racistisch is. Nu hebben wij in Genemuiden überhaupt weinig te maken met racisme, om de simpele reden dat hier praktisch geen getinte mensen wonen. Neuh, we hebben hier wel mensen met rood haar. En die slaan we wel eens met stokken, gewoon, voor de vorm. Of we scheren ze kaal en overgieten ze vervolgens met accuzuur. Maar omdat nou racisme te noemen, dat gaat wel wat ver.
Het buitenland kijkt met argusogen naar ons hele Sinterklaasfeest. Helemaal nu de politiek (lees: Geert Wilders) zich er mee is gaan bemoeien. Geert Wilders, de racist die in de buitenlandse media in een adem wordt genoemd met een stoute Oostenrijker die in de jaren 40 van de vorige eeuw heel Europa op zijn kop zette.
Het lijkt me prachtig om te zien, om aan een onwetende Amerikaan uit te moeten leggen dat Geert Wilders -in hun ogen een racist van het kaliber klu klux klan- juist wil dat de Nederlandse bevolking haar gezicht zwart blijft schminken.
Lieve mensen, ik zet dit weekend gewoon mijn schoen. En of de Pieten die van de stoomboot komen nou Zwart, Rood, Wit of Groen zijn, ik vrees dat ik hem gewoon zelf moet vullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten