Het luikje bij de afhaalchinees

Het leven zit vol met grote vraagstukken. Bestaat het monster van Loch Ness? Verdwijnen er écht schepen en vliegtuigen in de Bermuda driehoek? Wie zit er in het pak van Pino uit Sesamstraat? Maar, het mysterie waar iedereen zijn hoofd over breekt: wat gebeurt er achter het luikje bij de afhaalchinees?

Wonderlijk, dat is het eigenlijk wel. U moet weten, ik kom graag bij het afhaal gedeelte. Er hangt over het algemeen een oase van rust in deze toko’s, je bladert de leesmap -die steevast een maand of acht achterloopt- eens door, je bestudeert het met bontgekleurde vissen gevulde aquarium, je keuvelt wat met de gasten en voor dat je het weet staat er een authentieke portie Chinees voedsel voor je klaar. Ik zou me kunnen inbeelden dat vrouwen voor dit soort praktijken wekelijks bij de kapper zitten, op dat Chinese eten en het aquarium na dan. Voor mijn gevoel zitten er ook áltijd -waar ook ter wereld- Chinese mannen mahjong te spelen op hun laptop, dit is naar mijn idee ook de reden waarom ze van die geknepen oogjes hebben: ze zitten de hele godganse dag naar dat scherm te turen. U snapt dus wel dat een bak afhaalvoer halen bij de lokale Lange Muur voor mij een soort van ontspanningsoefening is. Regelmatig kom ik er dan ook weer helemaal zen vandaan. Deze tipan-therapie wordt echter zo nu en dan ruw verstoort door een tsunami van aanzwellende Aziatische druktemakers die iets onverstaanbaar achter de door hun zojuist gevulde witte bakjes met afhaalchinees blèren. Nou ja, onverstaanbaar. Daarmee bedoel ik dat ik geen idee heb wat ze zeggen, mijn Chinees/Mandarijnse talenknobbel reikt namelijk niet veel verder dan kroepoek en kipsaté.

En die momenten, die keren dat ‘het’ luikje open en dicht gaat, die boeien mij tot in absurde proporties. Wat Bonnie St Clair heeft met wodka, heb ik met dit luikje.

Oké, lieve mensen, let op. Ik heb namelijk een theorie van wát er in werkelijkheid achter dit inmiddels befaamde luikje plaats zou kunnen vinden: Niks. Helemaal niks. Ja, er staat een Chinees kereltje, maar die hebben ze ingehuurd via een uitzendbureau. Het eten komt gewoon uit de magnetron, waarom denkt u anders dat een magnetron ‘Ping’ zegt? Daarom. De kerel die ze inhuren heet altijd Ping. En als de magnetron ‘Ping’ doet, dan weet Ping dat ‘ie het eten uit de magnetron moet halen. Voor de vorm laat Ping wel eens een kip via het luikje ontsnappen, vinden die domme Hollanders leuk, maar verder gebeurt er niet zo veel.

Dus, speel het spelletje even mee als u een bestelling doorgeeft bij uw favoriete toko, zeg vanaf heden altijd: ‘Doe de groeten aan Ping’.