Kooivechten in Kisteman

Heeft u het gezien vannacht? De partij tussen McGregor & Diaz? Kooivechten lieve mensen, we hebben het hier over kooivechten. Ik was sowieso al super excited, want midden in de nacht de wekker zetten voor evenementen doe ik niet zo vaak. De Elfstedentocht van 1997 had deze eer, samen met Nederland - Saoedi Arabië op het WK van 1994 in Amerika (Winnende 2-1 van Gaston Taument, hetgeen een polonaise in badjas door de woonkamer opleverde tussen Bennie - mijn vader - en schrijvende).

Goed, het was wel even afzien, want er werd begonnen met een gevecht tussen twee vrouwen. En dat is niks. Nee, vrouwen, jullie zijn goed in heel veel dingen, maar kooivechten is niet bepaald jullie ding. Het had iets weg van twee getatoeëerde mannen van buitenproportionele omvang, die live op TV een potje tegen elkaar liepen te punniken, in dat tempo werd er gevochten. Daarna ging het los, twee kolossen van kerels die elkaar praktisch zonder regels de hersenpan in liepen te hengsten. Kooivechten is eigenlijk niks anders dan een avondje stappen in de lokale discotheek van een willekeurig provinciaal dorpje. Je weet van tevoren al dat het een bak ellende gaat worden, maar toch stap je keer op keer vol goede moed de taxi in.

Ik kan het weten, want ik ben ervaringsdeskundige. Jarenlang gingen wij stappen in gehuchten als Staphorst, Nieuwleusen of Markelo. En dat was feest. Keer op keer. Vooral discotheek Kisteman in Staphorst was favoriet. Het leuke is, dat waar ter wereld ook, alle naast elkaar gelegen dorpen/steden een hekel aan elkaar hebben. Geen idee waarom, dat is nu eenmaal zo. Er wordt wel zo hard geroepen dat alle asielzoekers er een teringzooi van maken in hun opvangcentra, maar zet voor de gein eens tweehonderdvijftig mannen uit Staphorst, Urk en Genemuiden bij elkaar in een tentenkamp, en geheid dat het binnen 36 uur is uitgelopen op een bloedbad. Goed, terug naar Kisteman. Het was elke keer hetzelfde scenario: tot een half uur voor sluitingstijd was er niks aan de hand, er werd gemoedelijk een biertje gedronken en hier en daar werden de nodige blauwtjes opgelopen. Tot het moment dat de diskjockey van dienst Hardstyle begon te draaien en er ineens uit alle gaten en kieren opgeschoten knapen uit Staphorst tevoorschijn kwamen. Na wat ruw danswerk aan beide kanten, mondde het vaak uit in diepgaande discussies. Over het algemeen waren dit discussies over hoogstaande politieke kwesties als: *‘Woarum kiek ie mien zo an, loeder’. Waarna het Oudhollandse gezegde ‘De eerste klap is een daalder waard’ meestal maar meteen van stal werd gehaald. Was dit volwassen gedrag? Nee. Was het nodig? Ook niet. Ben ik nu trots op mezelf? Neuh. Had ik het willen missen? Voor geen goud.

Daarom is uitgaan in de provincie, soms precies hetzelfde als een half uurtje kooivechten. Alleen dan met bier, bitterballen en afgekeurde après-ski hits.

*Staphorster dialect voor: ‘Waarom kijk jij mij zo aan, vlegel’.