Hij zal niet de boeken in gaan als topschutter aller tijden, begaafd technicus of spits die menig verdediger slapeloze nachten heeft bezorgd. Wél is hij de man die - zoals ze dat zo mooi zeggen, een van de belangrijkste doelpunten ooit voor Sportclub Genemuiden heeft gemaakt. Diep in blessuretijd maakte hij op 14 maart 2009 in/op Staphorst de 1-2 waardoor mijn lokale liefde destijds weer iets van adem kreeg in de strijd tegen degradatie, een strijd die toen wél over de streep werd getrokken.
Zijn naam? Herman van Dijk. Of, zoals we hem hier - Genemuiden - noemen: Erreman van Pietien. (In Genemuiden vergeten we de ‘H’ nog wel eens uit te spreken, de scholen hier geven dan ook les uit een alfabet dat bestaat uit vijfentwintig letters) Een speler die als geen ander wist wat zijn kwaliteiten waren, pendelde als een vleesgeworden variant van de Volendamse ‘Heen & Weer’ tussen het eerste en het tweede. Schoot ze er in het tweede vanuit alle rangen en standen in. Een verdieping hoger in het vlaggenschip van Sportclub bleek het niveauverschil geen tree, maar af en toe een flinke trede hoger te zijn. Wat dan weer werd gecompenseerd door een niet aflatende dosis werklust, een soort Dirk Kuyt, maar dan zonder alle voorgeprogrammeerde cliché uitspraken. Vriend Wycher - Die trouwens de zwarte pantoffels van het befaamde doelpunt bij Staphorst naast zijn ingelijste trouwportret heeft hangen, en ik zijn het er al jaren roerend over eens dat Herman ook een prima voorstopper of, no offence, linksback zou zijn. Al decennia voordat Ome Louis tijdens een WK Dirk uit Katwijk al back posteerde, opperden wij twee dat dit ook een prima positie voor Erreman van Pietien zou wezen. Want, zo vinden wij, als je als club geen fatsoenlijke linksback kunt opleiden, dan gaat er wel iets faliekant verkeerd in je opleidingssysteem. Een speler die dan ook nog eens de pech had op te moeten boksen tegen jongens als Cornelia, Lanjouw of Ties, amateurvoetballers uit de zogenaamde buitencategorie.
Wat hebben we genoten van je optredens in het eerste, wat baalden we als je ons na een doelpunt weer keihard voorbij liep langs de boarding en wat hebben we onderling stiekem lopen gniffelen wanneer je moest invallen in het shirt met een door jou zo verguisd rugnummer. Oh, dat was ik er wel vergeten bij te vertellen, mijn status is niet helemaal Zwitserland in dit verhaal, Herman en mijn persoontje delen dezelfde vriendengroep. Het beeld wat ik zojuist heb geschetst, zou dus een beetje vertekend kunnen zijn. Alhoewel, 208 wedstrijden in de hoofdmacht van de groen-witte brigade, waarin 42 maal de keeper van de tegenstander moest vissen, dat zijn cijfers om trots op te zijn.
Erreman van Pietien, cultheld in ruste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten