Ik leef nog. Dat is op zich een wonder, want ik ben naar de Zwarte Cross geweest. Dat schijnt volgens de geleerden een festival te zijn waar je bij binnenkomst wordt gestenigd door klompen en Grolsch beugelflessen, om daarna door een modderbak getrokken te worden. U snapt dat dit mij nogal aansprak, helaas kon ik na uren zoeken dit tafereel vooralsnog niet vinden. Maar niet getreurd, verder was het heel leuk.
Met Bennie — a.k.a. ‘mijn vader’ — ben ik in een metalbar geweest, hebben we pannenkoeken gegeten en in het gras gelegen. Het klinkt een beetje als een kinderfeestje, jammer dat we geen snoepzakje kregen bij de uitgang en ook niet werden thuisgebracht. Het mooiste van de Zwarte Cross is dat het allemaal kleine wereldjes zijn, binnen een paar honderd vierkante meter waan je je op een tropisch eiland, de gay pride, een Texaanse ranch of een hipster techno feest. Oh en je kunt er Brommers Kieken. Dat heb ik geprobeerd, — wat zeg ik — ik heb wel tientallen potentiële huwelijkskandidaten voorbij zien komen. Zonde alleen dat ik andersom niet bij hun in dezelfde categorie bleek te vallen.
Om mijn teleurstelling te verwerken ben ik maar begonnen met het drinken van bier. En van Nozem. Nozem is de Achterhoekse variant op het flügelflesje, het is een drankje met citrus, iets van peper en — je verwacht het niet — alcohol. Uiteraard komt dit goedje ook weer uit de stal van de organisatoren van het festival. Omdat het drinken van alcohol niet het gewenste effect bleek, werd het tijd voor drastische maatregelen. En dat luisterde naar de naam John Coffey. John Coffey is een Nederlands bandje, en die spelen nogal hard. Dus daar stond Nickje, helemaal vooraan bij John Coffey. Toen de band de eerste noten door de immense speakers van de Mega Tent liet schallen, kwam ik in een tornado van mensen terecht, zelden binnen een paar seconden zoveel meters afgelegd. Het gevaar kwam niet alleen vanaf de zijkanten of van achteren, welnee, bij John Coffey doen ze nog steeds aan stagediven. Al het goede komt van boven, zullen we maar zeggen. Na een half uurtje raggen was mijn gemoedstoestand weer zoals het eigenlijk zou moeten zijn. Toen heb ik een heerlijk plekje in het gras gevonden, waar ik kon meegenieten van muziek en een blik kon werpen op een crosswedstrijd.
Ben ik dus toch nog wezen Brommers Kieken.
Ps: jullie krijgen allemaal de groetjes van Tante Rikie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten