Heeft u hem gezien? ‘Brommers kiekn’? De documentaire waarin plattelands jongeren een jaar werden gevolgd door een cameraploeg. Ondergetekende uiteraard wel - voor hem was het dan ook grotendeels een waar genot, plus een feest der herkenning. Vooropgesteld vraag ik me af in welke categorie ik zelf ooit viel. Was ik überhaupt wel een plattelandsjongere? Alhoewel Genemuiden toch echt in Overijssel ligt, zijn het aantal boerderijen hier op twee flinke handen te tellen. Ja, ik heb een — schattig — accent, maar beschik dan weer niet over een tractor. Of, een trekker, zoals we dat ding hier gewoon noemen. Ik kan dus niet op een John Deer 6320 naar Zwolle tuffen om daar een Mcflurry stroopwafel te scoren bij de McDrive.
Dat ik überhaupt nog nooit op een trekker heb gereden, beschouw ik als een van de grootste dieptepunten in mijn leven. Wat op zich wel weer heel knap is, omdat mijn halve familie van de boerderij komt + ik nog een aantal jaar een vriendinnetje had die woonde op een boerderij - met trekker. Dus ja, ik kan het vooralsnog mezelf aanrekenen. De autorodeo, dat doen we hier ook niet. Nou ja, dat is te zeggen, ikzelf wel. Op verlaten boerenweggetjes waar ineens uit het niets bomen oversteken. Maar dat is weer een heel ander verhaal.
Nee, maar waar ik me wel mee kon identificeren was het ritme van de jongens tijdens tentfeesten. Of, eigenlijk, het gebrek aan ritme. Vooropgesteld: tentfeesten zijn na gratis WiFi en speculoospasta - die crunchy variant, het mooiste wat het leven je kan bieden. Een avond tentfeesten bestaat uit bier drinken meelallen op de muziek, hetgeen u mij wel kunt toevertrouwen. Maar er wordt niet gedanst. Sommige vrouwen doen wel eens een poging, maar de meeste mannen staan - bij voorkeur - in een cirkeltje, met in het midden een karrevracht aan bier. Wij dansen niet, we kunnen het waarschijnlijk ook niet. Ook nooit geprobeerd. Zelfs in discotheken en van die geinige bar-dancings doen wij geen poging tot dansen.
Wat we dan wel doen? We staan met onze ene hand in onze zakken en met een glas bier in de andere hand, te kijken naar andere groepen mannen die met hun ene hand in de zakken en hun andere hand een glas bier staan. Daar tussenin staan vaak wat vrouwen, die wel dansen. En dat aanschouwen we dan. Nee, wij blanke mannen uit de Bible belt, wij dansen niet, wij zijn een soort bloemetjesbehang met hartslag.
Of nou ja, zo tegen het einde van de avond, als de DJ ook een paar biertjes heeft genuttigd, dan knalt vanuit het niets een vuige hardstyle plaat door de speakers, of ‘Deurdonderen’ van Normaal. Of, als je echt geluk had, werden ze allebei gedraaid. Pas dan komt er een beetje beweging in ons stijve harken uit de provincie. Op dat moment pogoën we van links naar rechts, als een soort flipperkast, waarin het omverkegelen van groepjes mannen van de tegenpartij voor bonuspunten zorgt.
Nee, wij zijn geen latino’s, de enige tango die we kennen, drukken we op een melkbus gevuld met carbid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten