dinsdag 30 mei 2017

Gratis Staatsloten

In mijn e-mail inbox zijn twee Staatsloten te bewonderen. Let wel, dit zijn de gratis loten die je kon aanvragen nadat de Staatsloterij prijzen liet vallen op loten die niet verkocht waren - foei. En als goedmakertje had iedereen die had meegespeeld, recht op minimaal twee gratis exemplaren. Acht miljoen van deze oranje papieren zijn er door de Staatsloterij uitgegeven. Acht miljoen. Dat is best veel. Voorheen was de kans dat de jackpot uit de Staatsloterij op jouw lotnummer zou vallen, procentueel gezien even groot als wanneer je dodelijk getroffen zou worden door een meteoriet. Met acht miljoen loten, is deze kans procentueel gezien even groot als wanneer er een meteoriet in de vorm van het hoofd van Freek Vonk je op één dag twee keer dodelijk zou treffen.

Met de Staatsloterij doe ik eigenlijk alleen mee met eindejaarstrekking. Traditie, oliebollen, goedkope bubbeltjeswijn van de Appie, Top2000 op de achtergrond en mijmeren wat je met al die gewonnen euro’s gaat doen.
Traditioneel zit ik ook op 1 januari in zak en as omdat ik wederom niks gewonnen heb, een goede voedingsbodem voor een depressie, zo’n loterij. Dan heb je op diezelfde 1 januari ook nog de trekking van de Postcodeloterij. Hier ben ik dan wel weer lid van. Voor de goede doelen hè, vind ik erg belangrijk. Het idee, dat dankzij mij zestienhonderd pandaberen in een of andere Aziatische uithoek elke dag door mijn bijdrage lopen te knagen op een stronk bamboe, geeft me een enorm gevoel van welbehagen. Elke dag geef ik mezelf weer een schouderklopje voor deze actie.

Oké, de echte reden dat ik meedoe aan de Postcodeloterij, is om geld te winnen. Of, in ieder geval, er voor te zorgen dat mijn buren niks winnen. Vooropgesteld, ik heb echt hele leuke buren, daar ligt het niet aan. Maar ik heb een theorie, dat zodra ik mijn lidmaatschap van de Postcodeloterij zou gaan opzeggen, een maand later opeens de Postcodekanjer van duizend-triljoen hier in de straat valt. En daar zit ik dus niet op te wachten. Ik geen geldprijs, de buren ook niet. Daarnaast is het ook altijd een stimulans om op zondag nog even snel het huis aan kant te maken, voor het geval dat Winston met die moeilijke achternaam wel per ongeluk op diezelfde avond op de ramen staat te bonken - met in zijn handen een riante cheque. Of zijn vrouw, die mag hij hier ook achterlaten. En dan is het toch wel fijn, wanneer je huiskamer ineens op de nationale beeldbuis is, het toch enigszins toonbaar is. Vooralsnog is het bij de Postcodeloterij ook qua prijzen geen vetpot. Of nou ja, vetpot. Die bakjes Ben&Jerry ijs zijn an sich wel kleine vetpotjes. En duizend stroopwafels per jaar winnen, is op die manier ook een vette prijs.

Of er nog een miljoenenbedrag is gevallen op mijn gratis Staatsloten? Daar mag ik - op last van mijn notaris, geen uitspraken over doen.


Ps: Mama, ik kan je niet meer zo vaak Whatsappen, want ze zijn nog bezig om WiFi aan te leggen in de villa. En de internetcafés hier op de Malediven zijn schreeuwend duur. Met kerst stuur ik wel een kaartje.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten