Stom hè, dat sommige dingen beginnen te wennen. Als een hond die elke week door zijn alcoholische baasje half mank in de goot wordt getrapt, maar toch steeds weer terugkomt naar huis. Zo voel ik mij momenteel als Ajacied. Eerder - lees: toen ik achttien was - kon ik mij opwinden over het vertoonde spel, werd ik furieus als de spelers niet genoeg inzet toonden. En nu? Gelatenheid. Cynisme is - vooral op Twitter, een van de weinige medicijnen die nog enigszins pijn verzachtend werken. In een vlaag van verstandsverbijstering hoopte ik in de wedstrijd tegen Celtic op een invalbeurt van Rob Wielaert. U merkt dat het medicijn er voor zorgt dat ik begin te ijlen.
En waarom zou je je als supporter nog druk maken? Oké, ik snap de jonge garde wel. Ideaalbeeld, het oude logo, alles weer net als vroeger. Maar haal je daarmee wel de angel uit het probleem? Wat heeft het voor zin om je over iets op te winden als je ziet dat het bestuur de club leidt als een vierjarig meisje dat monopoly mag spelen tegen haar ouders? Die maakt ook dezelfde fouten. Met veel geld op de bank dingen kopen waar je in het spel totaal niks aan hebt. Sanogo is de dorpsstraat van het monopoly. Die gehaald is omdat er een penvriendin van het dochtertje ergens in het land óók op de dorpsstraat woont. Daarom kocht ze de dorpsstraat, omdat ze contact heeft met dat meisje, terwijl ze op de bank de knaken heeft om met gemak een hotel op de Kalverstraat te zetten. Ik zal er ook niet raar van opkijken dat door de geweldige contacten van ons bestuur spelers als Klaassen, Bazoer of Riedewald voor een fooi gaan vertrekken naar clubs als Arsenal, Manchester United of Barcelona.
En waarom zou je je als supporter nog druk maken? Oké, ik snap de jonge garde wel. Ideaalbeeld, het oude logo, alles weer net als vroeger. Maar haal je daarmee wel de angel uit het probleem? Wat heeft het voor zin om je over iets op te winden als je ziet dat het bestuur de club leidt als een vierjarig meisje dat monopoly mag spelen tegen haar ouders? Die maakt ook dezelfde fouten. Met veel geld op de bank dingen kopen waar je in het spel totaal niks aan hebt. Sanogo is de dorpsstraat van het monopoly. Die gehaald is omdat er een penvriendin van het dochtertje ergens in het land óók op de dorpsstraat woont. Daarom kocht ze de dorpsstraat, omdat ze contact heeft met dat meisje, terwijl ze op de bank de knaken heeft om met gemak een hotel op de Kalverstraat te zetten. Ik zal er ook niet raar van opkijken dat door de geweldige contacten van ons bestuur spelers als Klaassen, Bazoer of Riedewald voor een fooi gaan vertrekken naar clubs als Arsenal, Manchester United of Barcelona.
Ik geloof echt wel dat de spelers hun best doen, eerlijk. Maar het spel staat wel synoniem aan het dagelijks bestuur: na jaren trouwe dienst blijkt er een geschil met de leverancier van de vlaggetjes. Resultaat, geen vlaggetjes. Een beursgenoteerd bedrijf met een wereldwijd netwerk is niet in staat om binnen 48 uur vijftigduizend vlaggetjes van plastic te laten drukken. Dit soort dingen zie je ook terug bij het samenstellen van de selectie: Ajax zoekt een stand-in voor Milik. Komt uit bij Sanogo. De competitie is amper één maand oud, Milik zit op de bank en Sanogo mag zijn minuten gaan maken bij Jong Ajax. Op de een of andere manier lijkt het allemaal zo verschrikkelijk amateuristisch. En ja, vanaf de zijkant is het makkelijk schreeuwen.
Maar ze geven ons er ook alle reden toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten